Egzamin PES / Kardiologia / jesień 2005

Czynniki ryzyka nagłego zgonu to:
1) zespół długiego QT;
2) zespół krótkiego QT;
3) arytmogenna dysplazja prawej komory;
4) zespół Brugadów;
5) stenoza aortalna;
6) migotanie przedsionków w zespole preekscytacji.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorego z mechaniczną protezą mitralną zwiększy się ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych, jeżeli przyjmuje on jednocześnie:
1) amiodaron;         4) flukonazol;
2) izoniazyd;         5) clemastin.
3) ryfampicynę;
Prawidłowa odpowiedź to:

U ciężarnej z zastawkową protezą mechaniczną najbezpieczniejszym dla matki jest leczenie antagonistami witaminy K przez okres całej ciąży, wiąże się to jednak z wysokim ryzykiem embriopatii.

Leki, które zabiegają nawrotowi AF po skutecznej kardiowersji to:
1) chinidyna;         4) amiodaron;
2) digoksyna;         5) ibutilid.
3) propafenon;
Prawidłowa odpowiedź to:

Wzrostu wartości troponin nie obserwuje się w:
1) ostrych schorzeniach jamy brzusznej;    3) zastoinowej niewydolności serca;
2) zaawansowanej niewydolności nerek;    4) po chemioterapii nowotworowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Programowana stymulacja komór jest przydatna w stratyfikacji ryzyka nagłego zgonu sercowego u chorych z:

O obecności ciężkiego zwężenia u chorych ze stenozą aortalną z niskim gradientem i upośledzoną funkcją skurczową lewej komory świadczy:

Badanie serca metodą rezonansu magnetycznego metodą PC-flow (phase contrast velocity mapping) pozwala na ocenę następujących parametrów:

Wskazaniem do plastyki lewej komory metodą Dora jest:
1) podwyższony wskaźnik objętości końcowo-skurczowej >120ml/m²;
2) podwyższony wskaźnik objętości końcowo-rozkurczowej >120ml/m²;
3) tętniak koniuszka lewej komory;
4) blizna w dorzeczu gałęzi okalającej;
5) zachowana żywotność w dorzeczu gałęzi okalającej.
Fałszywe odpowiedzi to:

Armatnie fale a tętna żylnego występują w następujących sytuacjach, z wyjątkiem:

U 54-letniego mężczyzny w badaniu echokardiograficznym wykonanym z powodu cech niewydolności krążenia w klasie NYHA II, stwierdzono następujące wyniki badania dopplerowskiego:
prędkość fali wczesnego napływu mitralnego (E) 0.52 m/s;
prędkość fali przedsionkowego napływu mitralnego (A) 0.65 m/s;
czas decelaracji fali E 250 ms;
czas izowolumetrycznej relaksacji 100 ms;
prędkość skurczowego przepływu w żyłach płucnych 0.56 m/s;
prędkość rozkurczowego przepływu w żyłach płucnych 0.48 m/s;
prędkość wstecznego przepływu w żyłach płucnych 0.20 m/s.
U chorego tego występują zaburzenia funkcji rozkurczowej lewej komory serca pod postacią:

W przypadku usunięcia migdałka podniebiennego u 25-letniej chorej po skutecznej operacyjnej korekcji ASD t.2 przed 2 laty zalecisz profilaktykę BZW pod postacią:

Stosowanie balonu do kontrpulsacji wewnątrzaortalnej:
1) bezwzględnie wymaga heparynizacji pacjenta z uwagi na możliwość powikłań zakrzepowo-zatorowych;
2) powoduje redukcję obciążenia następczego i wzrost obciążenia wstępnego;
3) zmniejsza zapotrzebowanie tlenowe mięśnia sercowego;
4) jest przeciwwskazane w istotnej niedomykalności aortalnej.
Wskaż zdanie fałszywe:

Kolejność zaburzeń w kaskadzie niedokrwienia to:

24-letni mężczyzna z wywiadem napadowych kołatań serca przyjęty został celem wykonania inwazyjnego badania elektrofizjologicznego. W dostarczonych zapisach ekg stwierdzono częstoskurcz 170/min z wąskimi (<120 ms) zespołami QRS oraz epizody napadowego migotania przedsionków z częstością komór ok. 190/min i wąskimi zespołami QRS. W badaniu echokardiograficznym frakcja wyrzutowa wynosiła 60 % a wymiar przednio-tylny lewego przedsionka w projekcji M-mode 40 mm. Podczas badania elektrofizjologicznego indukowano częstoskurcz nawrotny z wąskimi zespołami QRS i najwcześniejszą lokalną wsteczną aktywacją przedsionków na poziomie biegunów dystalnych zatoki wieńcowej (CS1,2). Wybierz odpowiedź określającą prawidłowy sposób postępowania u tego pacjenta:

U osób z objawami preekscytacji, do czynników dużego zagrożenia wystąpienia migotania komór zalicza się:
1) najkrótszy odstęp RR <180 ms podczas migotania przedsionków wywołanego stymulacją;
2) okresowo ustępującą preekscytację np. po podaniu leków z grupy I;
3) najkrótszy cykl stymulacji z zachowanym przewodzeniem 1:1 <240 ms;
4) najkrótszy odstęp RR podczas samoistnego migotania przedsionków >220 ms;
5) obecność mnogich dróg przedsionkowo-komorowych;
6) najkrótszy odstęp RR podczas wywołanego stymulacją migotania przedsionków >280 ms.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do izby przyjęć trafił 25-letni mężczyzna z powodu częstoskurczu przedsionkowo-komorowego antydromowego o częstości 200/min.
W podstawowym 12 odprowadzeniowym elektrokardiogramie, w rytmie zatokowym, stwierdzono krótki odstęp PQ ( < 0.12) oraz ujemną falę delta i szeroki, ujemny zespół QRS w odprowadzeniu V1 i aVL. Na tej podstawie rozpoznajemy zespół:

Do poradni zaburzeń rytmu serca przyjęto 25 letniego mężczyznę z powodu częstoskurczu z wąskimi zespołami QRS (<120 ms) o częstości 200/ min. W badaniu elektrofizjologicznym stwierdzono częstoskurcz przedsionkowo-komorowy (AVRT) ortodromowy. Najwcześniejszy potencjał A występujący po V zapisano z biegunów dystalnych CS 1-2 elektrody znajdującej się w zatoce wieńcowej. Następnie po chwili zarejestrowano inny częstoskurcz (AVRT) ortodromowy z najwcześniejszym potencjałem A uwidocznionym w zapisie z elektrody znajdującej się w prawym przedsionku. Na tej podstawie możemy z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić:

U chorych, u których wyładowania kardiowertera-defibrylatora powtarzają się często, przeprowadzenie badania holterowskiego umożliwia:
1) zwiększenie szansy na odróżnienie arytmii komorowej od nadkomorowej i tym samym pomaga w doborze właściwej farmakoterapii;
2) zweryfikowanie zasadności aktywacji kardiowertera-defibrylatora;
3) ocenę skuteczności stosowanego leczenia antyarytmicznego;
4) określenie maksymalnej w ciągu doby częstotliwości rytmu zatokowego, która nie powinna być większa od częstotliwości zaprogramowanej w celu rozpoznania częstoskurczu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Potencjalnie niekorzystnym efektem kojarzenia leków przeciwarytmicznych z implantowanym kardiowerterem-defibrylatorem (ICD) jest:
1) wzrost progu defibrylacji DFT;
2) wydłużenie czasu trwania cyklu częstoskurczu komorowego poniżej granicy wykrywania przez ICD;
3) efekt proarytmii;
4) wzrost epizodów bradyarytmii i włączania się stymulacji z ICD.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do izby przyjęć zgłosił się 50-letni mężczyzna ze świeżym zawałem ściany przedniej i rytmem zatokowym. W szpitalu, pod koniec pierwszej doby choroby wystąpił blok przedsionkowo-komorowy pierwszego stopnia ze zmianą nachylenia średniej osi elektrycznej QRS patologicznie w lewo. Okresowo rejestrowano blok prawej odnogi pęczka Hisa. Pacjent wymaga:

Stała bradykardia zatokowa w granicach 45/min z punktem Wenckebacha < 130/min u 55-letniego mężczyzny bez niewydolności krążenia, lecz z zawrotami głowy i jedną krótkotrwałą utratą świadomości, jest wskazaniem do:

U 18-letniego mężczyzny okresowo występują napadowe częstoskurcze z szerokimi zespołami QRS o morfologii bloku lewej odnogi pęczka Hisa. Pacjent został przyjęty do szpitala celem wykonania badania elektrofizjologicznego. W rytmie zatokowym o cyklu 857 ms przeprowadzono stymulację prawego przedsionka ze wzrastającą częstością. I tak przy cyklu 700 ms (S-S=700ms), SV (odstęp od impulsu do początku zespołu QRS) wynosił 130 ms, HV 25 ms. Przy cyklu 550 ms, SV wzrósł do 140 ms, HV skrócił się do 15 ms, natomiast przy cyklu 400 ms, SV wynosił 160 ms a HV 0 ms i nastąpiło poszerzenie zespołów QRS, były one o morfologii bloku lewej odnogi pęczka Hisa. Na tej podstawie możemy rozpoznać:

Do poradni zaburzeń rytmu serca zgłosił się 50-letni mężczyzna z powodu powtarzających się utrat przytomności. W badaniach 24 godz. EKG metodą Holtera rejestrowano bradykardię zatokową do 36/min. i zahamowania zatokowe do 2.5 sekundy. Chory został zakwalifikowany do wszczepienia rozrusznika typu AAI. Które z badań uznasz za istotne przy wdrożeniu tego typu stymulacji?

Do poradni rozruszników serca zgłosił się 45-letni pacjent uskarżający się na ponawiające się utraty przytomności. 3 tygodnie temu choremu wdrożono komorową stymulację z powodu napadowego bloku przedsionkowo-komorowego III°. W podstawowym EKG stwierdzono blok p-k III0 z zastępczym rytmem węzłowym o częstości 45/min. Ponadto widoczne były piki o prawidłowej częstości pochodzące ze stymulatora nieskuteczne bioelektrycznie, ale prawidłowo hamowane przez rytm endogenny. Najbardziej prawdopodobnym rozpoznaniem jest:

Do poradni rozruszników serca zgłosił się 65-letni pacjent po wszczepieniu rozrusznika serca 7 lat temu. Wczoraj u chorego wystąpił następujący zespół objawów: * nieskuteczna stymulacja serca z dobrze widocznymi w EKG artefaktami impulsów; * prawidłowe sterowanie rozrusznika zespołami kardiogennymi; * stymulacja mięśni szkieletowych w okolicy loży rozrusznika. Powyższy zespół objawów świadczy o:

U 25-letniego chorego z bardzo częstymi napadami migotania przedsionków w przebiegu zespołu WPW należy w pierwszej kolejności:

Klasyfikacja Killipa określa stopień nasilenia niewydolności serca. Stopień II tej klasyfikacji to:

Klasyfikacja Forrestera określa stan hemodynamiczny chorych z niewydolnością serca na podstawie następujących parametrów:

Inwazyjne monitorowanie hemodynamiczne jest przydatne w leczeniu ostrej niewydolności serca. Najczęściej mierzone parametry to wskaźnik sercowy (CI) i ciśnienie zaklinowania tętnicy płucnej (PCWP). U chorego z ostrą niewydolnością serca, u którego stwierdza się znacznie obniżone wartości CI i PCWP, właściwym postępowaniem terapeutycznym jest:

Nesiritid czyli rekombinowany ludzki peptyd natriuretyczny typu B jest nowym lekiem stosowanym w leczeniu ostrej niewydolności serca. Jego mechanizm działania polega na:

Które z poniższych stwierdzeń najlepiej przedstawia zastosowanie antagonistów wapnia w leczeniu ostrej niewydolności serca?

Dawka dopaminy podawanej we wlewie dożylnym, która pobudza receptory dopaminergiczne, a nie pobudza jeszcze receptorów beta adrenergicznych, wynosi:

U 45-letniej chorej z niewyrównaną niewydolnością serca, oznaczono poziomy: TSH - 0,001 uIU/ml, całkowitej T3 - 65 ng/dl oraz całkowitej T4 - 130 ng/dl. Sugeruje to:

Terapia zaburzeń rytmu za pomocą amiodaronu może powodować następujące objawy uboczne:
1) zwłóknienie płuc;         4) nadczynność tarczycy;
2) niedoczynność tarczycy;       5) depresję.
3) ataksję;
Prawidłowa odpowiedź to:

Kardiowersja elektryczna u osoby ze stymulatorem serca:
1) może być wykonywana bezpiecznie, ponieważ nie ma wpływu na układ stymulujący serca;
2) w celu zabezpieczenia stymulatora należy przyłożyć do niego magnes;
3) należy stosować pozycję przednio-tylną elektrod;
4) odległość elektrody od stymulatora powinna wynosić 10-15cm;
5) niezbędna jest kontrola układu stymulującego po kardiowersji.
Prawidłowa odpowiedź to:

U pacjenta z niewydolnością serca, w III klasie wg NYHA, wykonano tzw. spiroergometryczną próbę wysiłkową, aby zaplanować regularny trening fizyczny. W czasie próby stwierdzono, że szczytowe zużycie tlenu (V0₂max) wynosi- 14,6 ml/kg/min, a wentylacyjny równoważnik dwutlenku węgla (VE/VC0₂) - 45,7. Na podstawie powyższych wyników należy:
1) rozpoznać upośledzoną tolerancję wysiłku;
2) rozpocząć regularny trening;
3) zaplanować przeszczep serca;
4) zalecić ograniczenie aktywności fizycznej;
5) rozpoznać zaburzenia wentylacji średniego stopnia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zalecając regularną aktywność pacjentowi z niewydolnością serca, w II klasie wg NYHA, należy pamiętać, że:

U pacjenta z pozawałową niewydolnością serca można rozpocząć trening na cykloergometrze, gdy stwierdzono, że:

Zawał można rozpoznać stwierdzając w 24 godziny od operacji pomostowania tętnic wieńcowych:

Chory z krwiakiem śródściennym aorty wstępującej powinien być leczony:

Kobiecie lat 55, po menopauzie, dotychczas nie leczonej z powodu chorób układu krążenia, z całkowitym ryzykiem zgonu z powodu chorób układu krążenia według tabel SCORE poniżej 5%, z wstępnymi wartościami ciśnienia tętniczego uzyskanymi podczas pomiarów w gabinecie średnio 160/90 mmHg, należy zalecić:

Wg klasyfikacji Webera, o ciężkiej niewydolności aerobowej w niewydolności serca mówimy, gdy szczytowe zużycie tlenu peak VO₂
(ml/min^-1/kg^-1) wynosi:

Wskaż prawidłową odpowiedź dotyczącą badań obrazowych dla oceny żywotności miokardium u chorych z dysfunkcją skurczową lewej komory serca o etiologii niedokrwiennej:

Wskaż zdanie fałszywe:

Pacjent lat 59 został zakwalifikowany do operacji pomostowania naczyń wieńcowych na podstawie obrazu koronarograficznego i objawów klinicznych. Badania dodatkowe wykazały krytyczne zwężenia lewej tętnicy szyjnej wewnętrznej; chory przebył udar mózgu 5 lat temu. Frakcja wyrzutowa lewej komory wynosi 45%, pacjent przed 2 laty przebył zawał serca ściany przedniej. Na podstawie powyższych danych można stwierdzić, że pacjent otrzymuje następującą ilość punktów w skali EUROSCORE, a przewidywana śmiertelność wynosi:

Operacja metodą Senninga:
1) jest wykonywana u chorych z przełożeniem pni tętniczych, jako alternatywa korekcji anatomicznej, zależnie od preferencji kardiochirurga;
2) jest wykonywana u chorych z przełożeniem wielkich pni tętniczych, o ile nie jest możliwa korekcja anatomiczna;
3) prowadzi po latach do nadkomorowych zaburzeń rytmu;
4) w odległym okresie może prowadzić do rozwoju anastomoz tętniczo-żylnych w krążeniu płucnym;
5) nie wymaga okresowych kontroli kardiologicznych, wystarczająca jest opieka lekarza opieki podstawowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Leczenia zabiegowego nie wymaga:
1) ubytek typu ASD II z wartością Qp/Qs (stosunek przepływu płucnego do systemowego) >1,5;
2) przetrwały otwór owalny (PFO) bez incydentów neurologicznych;
3) przetrwały przewód tętniczy nieistotny hemodynamicznie;
4) VSD z wartością Qp/Qs <1,5;
5) ubytek przegrody międzyprzedsionkowej typu sinus venosus z Qp/Qs <1,5.
Prawidłowa odpowiedź to:

Za objawy kliniczne i hemodynamiczne wstrząsu kardiogennego uznaje się:
1) ciśnienie zaklinowania w kapilarach płucnych (PCWP) >15-18 mmHg;
2) indeks sercowy (CI) <1,8-2,0 l/mm/m²;
3) systemowe ciśnienie skurczowe <140 mmHg podczas stosowania IABP;
4) stężenie sodu w moczu <5 mmol/l;
5) oligurię <20 ml/godz.
Prawidłowa odpowiedź to:

Bezobjawowy chory z dwupłatkową zastawką aortalną, gradientem przezzastawkowym 60 mmHg, małą niedomykalnością oraz poszerzeniem aorty wstępującej do 42 mm wymaga:
1) leczenia operacyjnego wady zastawkowej;
2) protezowania poszerzonej aorty wstępującej;
3) leczenia przeciwzakrzepliwego z INR w granicach 2.0-3.0;
4) profilaktyki infekcyjnego zapalenia wsierdzia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Paliatywne zespolenie typu Blalock-Taussig to zespolenie:

Zalecaną (wytyczne ESC) dawką spironolaktonu w leczeniu chorych z ciężką niewydolnością serca w III i IV klasie niewydolności serca jest:

Znaczącym elementem leczenia niefarmakologicznego przewlekłej niewydolności serca są zalecenia dotyczące wysiłku i treningu fizycznego. Pacjenci z rozpoznaniem przewlekłej niewydolności serca w zależności od stopnia niewydolności krążenia wg skali NYHA winni:

Stosując spironolakton u chorych z niewydolnością serca należy:
1) potwierdzić czy chory ma ciężką niewydolność serca (NYHA III-IV);
2) sprawdzić stężenie potasu i kreatyniny;
3) odstawić na 24 godziny diuretyki pętlowe;
4) zmniejszyć o połowę dawkę spironolaktonu, gdy stężenie potasu jest >5 i 5,5< mmol/l;
5) rozpocząć terapię od dawki 50 mg/dobę.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do przyczyn oporności nadciśnienia tętniczego na leczenie hipotensyjne należy:

Badaniem rozstrzygającym w diagnostyce nadciśnienia naczyniowo-nerkowego jest:

Czynniki ryzyka wystąpienia udaru w trakcie chirurgicznego pomostowania tętnic wieńcowych (CABG) to:
1) przemijający incydent niedokrwienny mózgu (TIA) w wywiadzie;
2) nadciśnienie tętnicze;
3) wiek powyżej 75 rż.;
4) migotanie przedsionków;
5) aorta „porcelanowa” w odcinku wstępującym.
Prawidłowa odpowiedź to:

Odwrócenie efektu heparyny po zakończeniu krążenia pozaustrojowego uzyskuje się stosując:

W przypadku rozpoznania u pacjenta nadciśnienia tętniczego zawsze należy:
1) rozpocząć leczenie farmakologiczne;
2) ocenić całkowite ryzyko sercowo-naczyniowe danego pacjenta;
3) zalecić zmianę stylu życia;
4) uzależnić postępowanie od wartości ciśnienia tętniczego;
5) hospitalizować pacjenta gdy jego ciśnienie skurczowe przekracza 180 mmHg.
Prawidłowa odpowiedź to:

U mężczyzny 75-letniego bez dolegliwości, z izolowanym nadciśnieniem tętniczym skurczowym (obecnie 160/85 mmHg), palącego papierosy, bez schorzeń towarzyszących zalecisz (zgodnie z zaleceniami Europejskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego i Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego):

Wskaż prawdziwe twierdzenie dotyczące pozytywnego remodelingu w naczyniu zmienionym miażdżycowo:

U pacjenta z ostrym zespołem wieńcowym bez uniesienia odcinka ST w elektrokardiogramie (NSTEMI) i ujemnym wynikiem poziomem troponiny T lub I, poziom tego markera powinien być ponownie skontrolowany po:

Przeciwwskazaniem do wykonania transplantancji serca u pacjenta, przyjmowanego celem wykonania zabiegu, nie jest:

Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne zaproponowało w 2003 roku tabele oceny ryzyka powikłań spowodowanych chorobami układu krążenia uwzględniające wystąpienie w ciągu 10 lat:

Lekiem, który koniecznie musi zostać podany pacjentowi przed rozpoczęciem każdego krążenia pozaustrojowego jest:

U chorych z ostrym rozwarstwieniem aorty w badaniu EKG można stwierdzić :

Lekiem pierwszego wyboru w doustnym leczeniu nadciśnienia tętniczego u kobiety w 24 tygodniu ciąży jest:

50-letni pacjent po zawale ściany przedniej serca przed 6 miesiącami, obecnie bez dolegliwości wieńcowych usiłuje nieskutecznie (m.in. stosował gumę nikotynową) zerwać z nałogiem palenia papierosów. Zastosujesz u niego:

45-letnia kobieta po zawale przedniej ściany serca przed dwoma laty, z wywiadem rodzinnej hipercholesterolemii, jest leczona statyną i dietą ubogocholesterolową od ponad roku. Ostatnie oznaczenie lipidogramu wygląda następująco: CHOL 350 mg/dl, LDL-C 230 mg/dl, HDL-C 50 mg/dl, TG 180 mg/dl. Pacjentce tej zalecisz oprócz diety:

Schorzenie autosomalne dominujące, z charakterystycznym wczesnym rozwojem nadciśnienia tętniczego, alkalozy hipokalemicznej, zahamowaniem aktywności reninowej osocza i niskim stężeniem aldosteronu w osoczu w wyniku mutacji w obrębie genu nabłonkowego kanału sodowego, to:

W arytmogennej dysplazji prawej komory występują:
1) napady częstoskurczów komorowych o morfologii LBBB;
2) częstoskurcze związane z mechanizmem re-entry;
3) w EKG na rytmie zatokowym mogą być odwrócone załamki T w V1-V3;
4) w leczeniu zapobiegawczym stosuje się leki z grupy IA, IB, IC, III;
5) choroba polega na zastępowaniu mięśnia sercowego cienkim jak papier mięśniem poprzecznie prążkowanym.
Prawidłowa odpowiedź to:

50-letnia pacjentka, z rozpoznawanym od około 18 lat zwężeniem lewego ujścia żylnego, zgłosiła się do lekarza z powodu postępującego ograniczenia tolerancji wysiłku od roku, uczuciem nierównego bicia serca. Echokardiograficznie stwierdzono masywne zwapnienia zastawki z objęciem nici ścięgnistych i komisur, zwężenie zastawki do 1 cm². Dalsze postępowanie powinno obejmować:

U 20-letniego mężczyzny, z głośnym szmerem holosystolitycznym o wysokiej częstotliwości, punctum maximum w dole mostka, wykonano badanie rtg klatki piersiowej, które nie wykazało odchyleń od stanu prawidłowego. Przezklatkowe badanie echokardiograficzne mało czytelne, ale potwierdziło prawidłowe wymiary jam serca i grubość mięśnia lewej komory. W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić:

U 74-letniego mężczyzny z cukrzycą typu II i niestabilną CHNS wykonano koronarografię, która wykazała chorobę trzech tętnic bez istotnych zmian na ich obwodzie. Poza tym w badaniu echokardiograficznym wykazano nasilone zmiany degeneracyjne zastawki aortalnej, max gradient skurczowy 62 mmHg, powierzchnia -1,0 cm² i małą niedomykalnością. Aorta wstępująca - 40 mmHg. Optymalne postępowanie obejmuje:

U 38-letniego chorego z objawami narastającej duszności w przebiegu kilkudniowej gorączki i bólami w klatce piersiowej przy głębokim oddychaniu, stwierdzono objawy zastoju w krążeniu małym, tachykardię 88/min, I i II ton oraz III ton, szmer protomezosystoliczny na koniuszku, o muzycznej charakterze. Podejrzewasz:

Częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes może wystąpić po podaniu następujących leków antyarytmicznych, z wyjątkiem:

Według aktualnych standardów Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego przeciwwskazaniem do trombolizy w świeżym zawale serca z uniesieniem ST, nie jest:

Ogniskowe migotanie przedsionków jest najczęściej wyzwalane przez pobudzenia ektopowe pochodzące z:

Napadowe migotanie przedsionków wywołane wzmożoną aktywnością układu przywspółczulnego charakteryzuje się wszystkimi wymienionymi cechami, z wyjątkiem:

U 45-letniego chorego ze świeżym zawałem mięśnia serca, przebiegającym ze wstrząsem kardiogennym, leczeniem z wyboru jest:

Pacjentka, lat 27, została skierowana do kardiologa z powodu duszności wysiłkowej nasilającej się stopniowo od 3 lat. W badaniu fizykalnym stwierdza się szmer skurczowy 2/6 w II przestrzeni międzyżebrowej po lewej stronie mostka. W badaniu EKG blok prawej odnogi pęczka Hisa, prawogram patologiczny, cechy przerostu prawej komory. Najbardziej prawdopodobnym rozpoznaniem są:
1) zwężenie zastawki aortalnej;
2) zwężenie zastawki płucnej;
3) ubytek w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu otworu wtórnego;
4) ubytek w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu otworu pierwotnego;
5) ubytek w przegrodzie międzykomorowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Leczenie przeciwzakrzepowe u chorych z migotaniem przedsionków prowadzone jest według oceny ryzyka wystąpienia udaru niedokrwiennego OUN. W ocenie tej brane jest pod uwagę: wiek, obecność chorób serca, obecność czynników ryzyka oraz chorób współistniejących. Kobieta w wieku 75 lat z cukrzycą, nadciśnieniem tętniczym i tyreotoksykozą, bez choroby organicznej serca:

U chorego z nadczynnością tarczycy i z utrwalonym migotaniem przedsionków oraz wymiarem lewego przedsionka 51 mm w badaniu echokardiograficznym należy stosować:

W trybie pilnym przyjęto do Kliniki Kardiologii mężczyznę w wieku 31 lat z napadem częstoskurczu trwającym 2 godziny. Jest to pierwszy w życiu epizod arytmii. Wcześniej pacjent był bezobjawowy. Stan chorego średnio ciężki. Częstość rytmu ok. 210/min. Ciśnienie tętnicze 90/70. W EKG częstoskurcz monomorficzny 205/min., szerokie zespoły QRS (150 ms), ukształtowanie zespołów QRS jak w bloku lewej odnogi, lewogram. U chorego wykonano skuteczną kardiowersję elektryczną. W poszukiwaniu choroby podstawowej prowadzącej do arytmii bierzemy przede wszystkim pod uwagę następujące rozpoznanie i dalsze postępowanie:

Pozawałowy otwór w przegrodzie międzykomorowej (VSD) przebiegający ze wstrząsem, jest wskazaniem do:

Przeciwwskazaniem do zastosowania kontrapulsacji wewnątrzaortalnej jest:

Pozawałowy ubytek w przegrodzie międzykomorowej:

Z koarktacją aorty mogą występować inne wady. Najczęściej są to:
1) dwupłatkowa zastawka aortalna;   4) tętniaki tętnic międzyżebrowych;
2) tętniaki wewnątrzmózgowe;     5) drożny otwór owalny.
3) ubytek przegrody międzykomorowej;
Prawidłowa odpowiedź to:

Podawanie blokerów receptora GP IIb/IIIa chorym z ostrym zespołem wieńcowym poddawanych przezskórnej interwencji wieńcowej jest wskazane, ponieważ podawanie tych leków zmniejsza częstość występowania powikłań zakrzepowych, a zwłaszcza okołozabiegowego zawału serca.

Doustne leczenie przeciwpłytkowe w ostrych zespołach wieńcowych bez uniesienia odcinka ST powinno obejmować:
1) aspirynę <100 mg;       4) klopidogrel przez 9-12 miesięcy;
2) klopidogrel przez 6-9 miesięcy;   5) aspirynę 100-150 mg.
3) tylko aspirynę <325 mg;
Prawidłowa odpowiedź to:

Standardowe leczenie farmakologiczne w ostrej fazie zawału serca obejmuje stosowanie:
1) aspiryny;
2) beta-blokerów dożylnie u wszystkich chorych bez przeciwwskazań;
3) inhibitorów konwertazy angiotensyny;
4) nitratów;
5) magnezu.
Prawidłowa odpowiedź to:

U pacjenta otrzymującego acenokumarol, ze sztuczną mechaniczną zastawką w pozycji mitralnej, utrwalonym migotaniem przedsionków i zakrzepowym zapaleniem żył w wywiadzie, przed kolonoskopową polipektomią należy:

U pacjenta ze sztuczną zastawką dwudyskową w pozycji aortalnej, prawidłowym wymiarem lewego przedsionka, prawidłową funkcją skurczowej lewej komory i rytmem zatokowym, leczonego doustnym antykoagulantem, INR powinien wynosić:

Do możliwych przyczyn kardiologicznego zespołu X można zaliczyć wszystkie wymienione, z wyjątkiem:

W celu kontroli częstości rytmu u chorych z utrwalonym migotaniem przedsionków można stosować:
1) digoksynę;  2) amlodypinę;  3) metoprolol;  4) adenozynę;  5) amiodaron.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do czynników wysokiego ryzyka u kobiet w ciąży zaliczamy:

Do zmniejszenia śmiertelności ogólnej w grupie osób po przebytym zawale serca prowadzi:

Wykonanie pilnej koronarografii jest konieczne w OZW troponinododatnim bez przetrwałego uniesienia ST, jeśli:

Podwyższony poziom troponiny I nie występuje:

Wskazaniami do wykonania koronarografii u chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) lub nowym LBBB są:
1) pierwsze 12 godzin zawału;
2) powyżej 12 godzin u chorych z utrzymującym się niedokrwieniem;
3) nieskuteczna fibrynoliza (brak wykładników reperfuzji), zwłaszcza kiedy ZS jest rozległy (np. ściany przedniej);
4) wstrząs kardiogenny do 36 h od początku ZS i pod warunkiem wykonania rewaskularyzacji w ciągu pierwszych 18 h wstrząsu - przede wszystkim chorzy <75 r.ż.;
5) przeciwwskazania do fibrynolizy.
Prawidłowa odpowiedź to:

W leczeniu świeżego zawału serca u kobiety w ciąży najlepiej zastosować:

Ostry zespół wieńcowy z uniesieniem odcinka ST u 7-letniego chłopca, leczonego od pół roku z powodu nawracających stanów gorączkowych i zmian skórnych o nieustalonej etiologii, może być powikłaniem:

W przypadku wystąpienia hipotonii u chorego z zawałem serca w zakresie ściany dolnej i prawej komory należy:
1) zintensyfikować leczenie opioidami;
2) unikać diuretyków;
3) dożylne przetoczenie płynów, początkowo szybkie np. 200 ml w ciągu 10 min., a następnie wlew w pierwszych godzinach
1-2 l, a następnie 200 ml/h;
4) rozpocząć terapię inhibitorami enzymu konwertującego w niskich dawkach;
5) odstawić nitraty.
Prawidłowa odpowiedź to:

W świeżym zawale serca u pacjentów z cukrzycą typu II należy stosować:

Przeciwwskazaniem bezwzględnym do leczenia fibrynolitycznego w świeżym zawale serca jest:
1) przebyty udar krwotoczny mózgu lub udar o nieznanej etiologii w przeszłości;
2) ciąża lub tydzień po porodzie;
3) uszkodzenie OUN lub nowotwór;
4) reanimacja z masażem zewnętrznym;
5) tętniak rozwarstwiający aorty.
Prawidłowa odpowiedź to:

W wyborze typu leczenia reperfuzyjnego u pacjenta z zawałem mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST należy uwzględnić następujące czynniki:
1) czas od początku bólu zawałowego;
2) stan kliniczny pacjenta;
3) ryzyko związane z podaniem leczenia trombolitycznego;
4) czas transportu do ośrodka kardiologii inwazyjnej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zawał prawej komory charakteryzuje się:
1) zwiększonym ciśnieniem zaklinowania w tętnicy płucnej;
2) wzrostem ciśnienia w prawym przedsionku;
3) wzrostem ciśnienia końcoworozkurczowego w prawej komorze;
4) małą pojemnością minutową serca;
5) spadkiem ciśnienia końcoworozkurczowego w prawej komorze.
Prawidłowa odpowiedź to:

W porównaniu do fibrynolizy dożylnej w świeżym zawale mięśnia sercowego, pierwotny zabieg PTCA daje następującą przewagę,
z wyjątkiem:

U chorego ze sztuczną zastawką serca leczonego doustnym antykoagulantem, u którego z powodu zapalenia migdałków podniebiennych włączono do leczenia erytromycynę można się spodziewać:

Lekiem z wyboru, który podawany przed i po zabiegu koronarografii lub angioplastyki wieńcowej u pacjentów z łagodnym/umiarkowanym uszkodzeniem czynności nerek, może skutecznie zapobiec powstaniu nefropatii wywołanej kontrastem, jest:

Blokery receptora płytkowego IIb/IIIa są stosowane w leczeniu chorychz ostrym zespołem wieńcowym bez uniesienia odcinka ST
w elektrokardiogramie (NSTEMI). Największą korzyść z zastosowania tej grupy leków odnoszą pacjenci z NSTEMI, którzy:

Do czynników ryzyka innych niż cholesterol LDL używanych w ocenie całkowitego ryzyka choroby wieńcowej należą:
1) wiek;
2) stężenie cholesterolu całkowitego >240 mg/dl;
3) nadciśnienie tętnicze;
4) aktualne palenie papierosów;
5) stężenie HDL-C <40 mg/dl;
6) TG >180 mg/dl.
Prawidłowa odpowiedź to:

Najczęstszą wrodzoną wadą serca skojarzoną z zespołem preekscytacji jest:

60-letni mężczyzna zgłosił się do Izby Przyjęć z powodu silnego bólu prawej okolicy lędźwiowej trwającego od kilku godzin. W wywiadzie od 2 tygodni znaczne osłabienie, spadek tolerancji wysiłku oraz stany podgorączkowe. W badaniu przedmiotowym szmer skurczowy nad koniuszkiem. W EKG rytm ze stymulatora wszczepionego półtora miesiąca wcześniej z powodu bloku A-V II°.
W badaniach laboratoryjnych niedokrwistość, krwinkomocz i białkomocz. Najbardziej prawdopodobnym nowym rozpoznaniem dotyczącym układu sercowo-naczyniowego jest:

Wskaż, które stwierdzenia dotyczące krążenia płodowego są prawdziwe:
1) krew powracająca z łożyska żyłą pępkową przepływa przez wątrobę do żyły głównej dolnej;
2) krew powracająca z łożyska żyłą pępkową przepływa przez wątrobę tętnicę wątrobową;
3) górna część ciała otrzymuje najlepiej utlenowaną krew, która przepłynęła przez otwór owalny;
4) górna część ciała otrzymuje najlepiej utlenowaną krew, która przepłynęła przez tętnicę wątrobową;
5) po urodzeniu ostateczne krążenie jest możliwe dzięki zamknięciu się otworu owalnego i przewodu tętniczego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Klopidogrel u chorych z ostrym zespołem wieńcowym:
1) zaleca się stosować w okresie ostrym i w przewlekłym (do 9-12 miesięcy) u wszystkich chorych;
2) zaleca się stosować w okresie ostrym i w przewlekłym tylko u chorych po implantacji stentu;
3) nie powinni go otrzymywać chorzy, u których planuje się koronarografię;
4) jest lepszy od tiklopidyny, bo zastosowany u chorych, u których planuje się koronarografię umożliwia bezzwłoczne lecenie operacyjne;
5) jest lepszy od tiklopidyny, bo ma mniej działań niepożądanych.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 58-letniego chorego z zawałem ściany, którego leczono w 4-tej godzinie zwału wykonano udaną pierwotną angioplastykę z implantacją stentu, w 6-tej dobie zawału wystąpiło migotanie komór bez poprzedzających objawów i innej arytmii komorowej. Jakie powinno być dalsze postępowanie?
1) wykonanie kontrolnej koronarografii;
2) włączenie do terapii propafenonu;
3) kontrolne badanie EKG i CK-MB;
4) implantacja kardiowertera/defibrylatora serca;
5) stosowanie leku beta-adrenolitycznego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zgodnie z zaleceniami Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego zabieg pierwotnej angioplastyki w ostrym zawale serca powinien być leczeniem z wyboru, jeżeli:

Które z poniższych stwierdzeń najlepiej charakteryzuje objawy fizykalne stwierdzane w niedomykalności aortalnej?

63-letnia kobieta leczona przed 3 dniami, w innym szpitalu, z powodu świeżego zawału ściany dolnej. Przyjęta z powodu obrzęku płuc. W zapisie ekg zawał ściany dolnej z wysokimi załamkami R w odpr. V₁-V₂. W badaniu echokardiograficznym akineza ściany dolno-bocznej, niedomykalność zastawki mitralnej (4+) i pęknięty mięsień brodawkowaty. Ciśnienie tętnicze przy przyjęciu 70/40 mmHg, AS 102/min sat. O₂ 88%. Jaki wybrać plan leczenia?