Egzamin PES / Kardiologia / wiosna 2003

Nie zaleca się przewlekłego podawania heparyn drobnocząsteczkowych u wszystkich chorych z przebytym ostrym epizodem wieńcowym, ponieważ leczenie przewlekłe nie przynosi dodatkowych korzyści, a zwiększa ryzyko krwawień.

Test troponinowy w zawale serca:
1) jest najwcześniejszym markerem martwicy w zawale serca;
2) pozwala określić czas w którym doszło do martwicy;
3) może być ujemny w pierwszej godzinie zawału serca;
4) jest dobrym markerem kolejnej martwicy w pierwszych 10 dniach zawału serca;
5) jest mniej czuły od CK-MB.
Prawidłowa odpowiedź to:

67-letni pacjent z wywiadem cukrzycy i pomostowania aortalno-wieńcowego przed dwoma laty, przyjęty został z klinicznym podejrzeniem ostrego zespołu wieńcowego bez przetrwałego uniesienia ST. Przy przyjęciu - dyskomfort w klatce piersiowej trwający 15 minut (pierwszy od czasu operacji), obraz EKG bez zmian w stosunku do badań uprzednich, troponina I w chwili przyjęcia 0,0 ng/ml. Na podstawie powyższych informacji wstępne ryzyko pacjenta w skali TIMI RISK Score (skala Antmana) oszacowane może być na:

Nowym, nieimmunogennym lekiem fibrynolitycznym o wysokiej swoistości względem fibryny, opornym na działanie inhibitora aktywatora plazminogenu typu 1 oraz szeroko przebadanym w wieloośrodkowych programach klinicznych, zwłaszcza w połączeniu z enoksaparyną jest:

W angiograficznej ocenie przepływu wieńcowego przez mikrokrążenie, obraz umiarkowanego zmatowienia (moderate myocardial blush) - pośredniego wysycenia mięśnia kontrastem określany jest w skali MBG jako stopień:

54-letni chory hospitalizowany w trakcie około 2-godzinnego bólu zamostkowego w klatce piersiowej z uniesieniem odcinka ST nad ścianą przednią w zapisie EKG. W odprowadzeniach nad ścianą przednią widoczne patologiczne załamki Q. Ich obecność:
1) nie świadczy o opóźnieniu przyjęcia do szpitala;
2) wskazuje na wyjściowo większy obszar zawału serca;
3) nie wyklucza możliwości ograniczenia strefy zawału serca np. poprzez zastosowanie pierwotnej angioplastyki.
Wskaż prawidłowe twierdzenia:

U chorego z rozpoznanym ostrym zespołem wieńcowym bez uniesienia odcinka ST, leczenie przeciwpłytkowe obejmuje zastosowanie:

Wyniki randomizowanych badań, porównujących pierwotną angioplastykę wieńcową z leczeniem trombolitycznym pacjentów z ostrym zawałem serca z uniesieniem ST wskazują, że w obserwacji 30-dniowej:

W pierwszej dobie zawału serca u pacjenta z cukrzycą (oprócz leczenia trombolitycznego lub inwazyjnego) powinno stosować się:

72-letni chory z cukrzycą przywieziony na izbę przyjęć przez karetkę reanimacyjną z zamostkowym bólem w klatce piersiowej trwającym od 2 godzin, z ciśnieniem tętniczym 80/50 mmHg nie podnoszącym się mimo dożylnego wlewu dopaminy (10ug/kg/min) podłączonego pół godziny wcześniej. Pół roku temu chory przebył zawał ściany dolnej leczony skutecznie streptokinazą. Osłuchowo: słyszalny III ton serca, trzeszczenia nad polami płucnymi. W ekg: rytm zatokowy 128/min, patologiczne załamki Q w II, III, aVF., uniesienia ST do 8 mm w odprowadzeniach V_1-6. Najwłaściwszym postępowaniem z tym chorym będzie:

Trombocytopenia w trakcie leczenia heparyną (Heparin-induced-thrombocytopenia):

Pacjenci z cukrzycą istotnie częściej zapadają na chorobę niedokrwienną serca w porównaniu do osób z prawidłową tolerancją węglowodanów, przebieg ostrych incydentów oraz rokowanie odległe po ich przebyciu w tej grupie chorych jest znacząco gorsze. Leczenie ostrych incydentów wieńcowych z przetrwałym uniesieniem odcinka ST pacjentów z cukrzycą obejmuje:
1)przeciwwskazania do leczenia fibrynolitycznego osób z retinopatią cukrzycową;
2)postępowanie wg standardów leczenia ostrych zespołów wieńcowych podobnie jak chorych z zawałem i prawidłową tolerancją węglowodanów w zakresie metod reperfuzyjnych i farmakoterapii (beta blokery, ACE-Inhibitory, leki przeciwpłytkowe);
3)z uwagi na większe ryzyko restenozy po zabiegach pierwotnej angioplastyki w tej grupie chorych preferuje się raczej reperfuzję farmakologiczną z użyciem leków fibrynolitycznych nowej generacji;
4)stosowanie intensywnej insulinoterapii - początkowo ciągły dożylny wlew roztworu insuliny z określaniem co godzinę stężenia glukozy;
5)stosowanie jedynie doustnych leków hypoglikemizujących z grupy sulfanylomocznika, z uwagi na ryzyko niekorzystnych wahań glikemii w ostrym okresie zawału;
6)jak najszybsze rozpoczęcie intensywnego leczenia zaburzeń gospodarki lipidowej oraz regulację ciśnienia tętniczego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Strategia pozwalająca na uzyskanie najlepszych szans na przeżycie 57-letniego pacjenta z rozległym ostrym zawałem z uniesieniem ST ściany dolno-bocznej to:

W ostrych zespołach wieńcowych bez uniesienia ST w grupie niskiego ryzyka skuteczne jest leczenie:

Pacjent z chorobą wieńcową, z hyperlipidemią leczoną statyną zgłosił się z powodu nietypowych bólów w klatce piersiowej. Test wysiłkowy wykonany ambulatoryjnie dwa dni wcześniej dodatni klinicznie i elektrokardiograficznie. Obecnie: w EKG bez zmian niedokrwiennych, troponina w normie w chwili przyjęcia i 12 godz później, CK- MB podwyższone trzykrotnie powyżej normy w chwili przyjęcia i czterokrotnie w 12 godzin później. Najbardziej prawdopodobne rozpoznanie to:

Według nowych kryteriów, rozpoznanie zawału w fazie ewolucji lub niedawno przebytego zawału musi opierać się na spełnieniu:

Która z poniższych grup leków może być odpowiedzialna za fałszywie dodatni wynik testu wysiłkowego:

Zawał można rozpoznać stwierdzając w 24 godziny od operacji pomostowania tętnic wieńcowych:

Bezwzględnym przeciwwskazaniem do trombolizy w świeżym zawale serca jest:
1) rozwarstwienie aorty;
2) leczenie pochodnymi acenokumarolu;
3) traumatyczna reanimacja;
4) udar mózgu w ostatnich 6.miesiącach;
5) infekcyjne zapalenie wsierdzia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wymierne korzyści (m.in. poprawa EF, NYHA, wzrost przeżywalności) z przeprowadzenia zabiegu SVR (chirurgicznej plastyki LK) u chorych z niewydolnością krążenia po przebytym zawale przedniej ściany serca związane są z:
1) przywróceniem elipsoidalnego kształtu lewej komory;
2) rewaskularyzacją dostępnych dla chirurga tętnic wieńcowych;
3) zmniejszeniem śródściennego napięcia w obrębie segmentów nieobjętych zawałem;
4) przywróceniem prawidłowej pozycji koniuszka lewej komory;
5) przeprowadzeniem rekonstrukcji współistniejącej niedomykalności mitralnej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Regularny wysiłek fizyczny:

Czynnikiem ryzyka restenozy w stencie nie jest:

Nowe wskazania do stosowania simwastatyny opracowane po opublikowaniu wyników badania HPS (Heart Protection Study) obejmują leczenie:

Stwierdzenie podczas echokardiograficznej próby dobutaminowej poprawy kurczliwości hipokinetycznej ściany dolnej na niskiej dawce oraz pogorszenie kurczliwości ściany dolnej, przedniej i przedniej części przegrody przy dawce wysokiej po podaniu atropiny może wskazywać na:

W trakcie elektrokardiograficznej próby wysiłkowej uniesienie odcinka ST może być wskaźnikiem istotnego niedokrwienia:

Podwyższone stężenie CRP:

Leczenie klopidogrelem zwiększa ryzyko poważnych powikłań krwotocznych i dlatego należy je przerwać przynajmniej na 5 dni przed planowaną operacją pomostowania tętnic wieńcowych.

Największe nasilenie procesu przerostu błony wewnętrznej i produkcji nadmiaru macierzy zewnątrzkomórkowej w żylnym pomoście aortalno-wieńcowym ma miejsce:

Do śródoperacyjnych czynników zmniejszających zakres ogólnoustrojowej reakcji zapalnej u chorych po operacji pomostowania aortalno-wieńcowego (CABG) można zaliczyć:
1) wykonanie operacji w systemie on-pump;
2) zastosowanie ultrafiltracji w końcowej fazie krążenia pozaustrojowego;
3) zastosowanie metody Drew-Andersona (oksygenacja krwi w sztucznie wentylowanych płucach pacjenta);
4) zastosowanie kardioplegii;
5) zastosowanie aprotininy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Mimo osobniczej zmienności stref unaczynienia wieńcowego w mięśniu sercowym, segmentarne zaburzenia kurczliwości obserwowane w badaniu echokardiograficznym przyporządkowuje się na ogół odpowiedniej tętnicy wieńcowej. Według podziału lewej komory na 17 segmentów, w strefie unaczynienia gałęzi okalającej leżą segmenty:

W nowych standardach Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego z 2003 roku, dotyczących postępowania w prewencji wtórnej ostrych zespołów wieńcowych z przetrwałym uniesieniem ST w I klasie zaleceń umieszczono:
1) zaprzestanie palenia papierosów;
2) optymalną kontrolę glikemii u chorych z cukrzycą;
3) optymalną kontrolę ciśnienia tętniczego u chorych z nadciśnieniem;
4) dietę typu śródziemnomorskiego;
5) suplementację żywnościową wielonienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 z olejów rybnych w dawce 1g / 24h.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród podanych poniżej, korzystnym rokowniczo parametrem wczesnej pozawałowej próby wysiłkowej jest:

U pacjenta z jednonaczyniową chorobą wieńcową i izolowaną zmianą w proksymalnym odcinku gałęzi przedniej zstępującej, kwalifikowanego do rewaskularyzacji chirurgicznej, należy rozważyć w pierwszej kolejności wykonanie operacji typu:

Termin „mostek mięśniowy” oznacza:

Brachyterapia wieńcowa u pacjentów z restenozą w stencie i cukrzycą powoduje:

Kardiomiopatia poporodowa:
1) ma postać kardiomiopatii rozstrzeniowej z dysfunkcją skurczową lewej komory;
2) dotyczy głównie kobiet poniżej 30 r.ż.;
3) objawy niewydolności serca pojawiają się w trzecim trymestrze lub w pierwszych sześciu miesiącach po porodzie;
4) u około połowy chorych konieczna jest transplantacja serca;
5) śmiertelność okołoporodowa matek może wynosić do 30%.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wybierz zestaw badań o największej wartości diagnostycznej w rozpoznawaniu niewydolności serca:

Następujące połączenia leków nie są obecnie zalecane w skojarzonym leczeniu skurczowej niewydolności serca:

Czy sercowo-pochodny obrzęk płuc może wystąpić u osoby z frakcją wyrzutową lewej komory >50%?

Który z podanych niżej parametrów rokowniczych najwyraźniej przemawia za koniecznością wykonania transplantacji serca u pacjenta:

Złotym standardem dla rozpoznawania zmian o typie waskulopatii w tętnicach wieńcowych u chorego po przeszczepie serca jest:

Tkankowa echokardiografia dopplerowska:

Nesiritid:

U chorego z przewlekłą niedomykalnością mitralną kurczliwość mięśnia sercowego najlepiej określa:

Jakie powinno być postępowanie farmakologiczne u chorego z ciężką niewydolnością serca (III lub IV kl. NYHA), w okresie dekompensacji krążenia, biorąc pod uwagę, że był leczony adekwatnymi dawkami ACE.I, beta blokerów, diuretyków, naparstnicy.

U chorych z kardiomiopatią przerostową z zawężeniem drogi odpływu celem zmniejszenia gradientu ciśnień w drodze odpływu lewej komory zastosowanie znajdują następujące metody leczenia:
1) w leczeniu farmakologicznym: beta adrenolityki w dużych dawkach, werapamil lub nifedypina u pacjentów u których wyjściowo stwierdzana jest bradykardia;
2) w leczeniu farmakologicznym: beta blokery, werapamil, disopiramid;
3) amiodaron w przypadku występowania napadów migotania przedsionków incydentów częstoskurczu komorowego, u chorych zagrożonych nagłym zgonem wszczepienie kardiowertera-defibrylatora;
4) stymulacja typu DDD, alkoholowa ablacja u pacjentów z wysokim gradientem w drodze odpływu przy braku efektu leczenia farmakologicznego;
5) alkoholowa ablacja u pacjentów bez wysokiego gradientu celem zapobiegania narastania przerostu i zmian;
6) przewlekłe stosowanie inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę i beta adrenolityków.
Prawidłowa odpowiedź to:

A.

Nieosiągnięcie w 6-minutowym teście marszowym dystansu 300 m jest dla pacjenta z niewydolnością serca wskaźnikiem niekorzystnego rokowania, ponieważ test marszowy jest uznaną metodą oceny tej grupy chorych.

Które z poniższych parametrów stanowią przeciwwskazanie do transplantacji serca?
1) maksymalne zużycie tlenowe 10ml/1’/kg i poniżej.
2) średnie ciśnienie kapilarne płucne 30 mmHg i powyżej.
3) gradient płucny 15 mmHg i powyżej.
4) naczyniowy opór płucny 4-6 j. Wooda i powyżej.
5) naczyniowy opór systemowy 16-20 j. Wooda i powyżej.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorego z rozstrzeniową ciężką niewydolnością serca, z blokiem lewej odnogi pęczka Hisa i towarzyszącą wtórną umiarkowaną niedomykalnością mitralną, który nie kwalifikuje się do przeszczepu serca i otrzymuje pełne, zgodne ze standardami leczenie farmakologiczne, należy rozważyć:

Chorzy z bezobjawową niewydolnością serca mają wskazania do podania inhibitorów konwertazy angiotensyny. Które z poniższych stwierdzeń, dotyczące tych leków, jest nieprawidłowe?

U-22-letniej chorej z rocznym wywiadem pojedynczej ekstrasystolii komorowej stwierdzono hypokinezę segmentu przypodstawnego ściany dolnej oraz podwyższoną leukocytozę. Chorą wypisano ze szpitala. Trzy tygodnie później chora ponownie trafiła do tego samego szpitala po zasłabnięciu. Powtórzono badanie echokardiograficzne i stwierdzono dodatkowo hypokinezę przykoniuszkowego segmentu ściany przedniej oraz utrzymującą się leukocytozę.
Prawidłowe postępowanie w tym przypadku to:

Eozynofilowe zapalenie mięśnia sercowego jest najczęściej rozpoznawane w trakcie badania autopsyjnego. Eozynofilią we krwi obwodowej nazywamy bezwzględną liczbę eozynofili:

Beta-blokery w niewydolności serca:

Spośród badań leków stosowanych u chorych z niewydolnością serca najwięcej uratowanych chorych na tysiąc leczonych przez rok wykazano dla:

U 25-letniej kobiety z wszczepioną sztuczną zastawką dwudyskową w ujście aortalne, z rytmem zatokowym i bez cech niewydolności krążenia a będącej w 7 tygodniu ciąży zastosujesz:

U 23-letniej, wcześniej nie diagnozowanej pacjentki, w 12 tygodniu ciąży stwierdzono mruk skurczowy w III międzyżebrzu przy lewym brzegu mostka oraz szmer wyrzutowy z punctum maximum w tym samym miejscu, przenoszący się do pleców. ECHO przezklatkowe wykazało zastawkowe zwężenie pnia płucnego z max gradientem skurczowym 50 mmHg. Dalsze postępowanie powinno obejmować:

Najczęstszym czynnikiem etiologicznym (30-40%) wczesnego IZW na zastawce wszczepionej jest:

25-letni mężczyzna z rozpoznaną w dzieciństwie dwupłatkową, niewydolną zastawką aortalną zgłosił się na badanie kontrolne. Od kilku miesięcy gorzej toleruje duże wysiłki. W badaniu przedmiotowym stwierdzono miarową czynność serca, cichy szmer rozkurczowy nad aortą i p. Erba, bez cech zastoju w krążeniu płucnym. RR 180/90 mmHg. W badaniu ECHO stwierdzono: wymiar prawej komory w rozkurczu 30 mm, grubość przegrody międzykomorowej w rozkurczu 14 mm, grubość tylnej ściany lewej komory w rozkurczu 13 mm, wymiar lewego przedsionka 42 mm, wymiar poprzeczny lewej komory w rozkurczu 64 mm, wymiar poprzeczny lewej komory w skurczu 48 mm, frakcja wyrzutowa 58%, szerokość aorty wstępującej 45 mm, zastawka aortalna dwupłatkowa, szeroka fala zwrotna aortalna IV-go stopnia. Należy podejąć następującą decyzję:

U 70-letniego pacjenta wystąpiła ostra duszność. W badaniu przedmiotowym stwierdzono objawy obrzęku płuc, delikatny szmer skurczowy w II przestrzeni międzyżebrowej po stronie prawej przy mostku. W badaniu RTG klatki piersiowej - obrzęk płuc, powiększenie sylwetki serca w zakresie lewej komory, w EKG - tachykardię zatokową i cechy przerostu lewej komory serca. Stan pacjenta poprawił się w wyniku dożylnej terapii lekami moczopędnymi, ale zaobserwowano nieznaczny spadek ciśnienia tętniczego krwi i nagłe pogorszenie funkcji nerek. Najbardziej prawdopodobną przyczyną obrzęku płuc jest:

Profilaktyka infekcyjnego zapalenia wsierdzia jest wymagana u pacjentów z:

W badaniu echokardiograficznym u chorego stwierdzono podzastawkowe zawężanie drogi odpływu prawej komory, z gradientem ciśnień 58 mmHg i grubością mięśnia wolnej ściany prawej komory 10 mm. Zalecisz:

U 65-letniego pacjenta z ubytkiem przegrody przedsionków z Qp/Qs=2 oraz koronarograficznie potwierdzoną chorobą wieńcową trójnaczyniową, jako leczenie z wyboru należy zaproponować:

Przeciwwskazaniem do przezskórnej plastyki balonowej nie jest:

Największe pole ujścia protezy aortalnej daje:

U chorych ze zwężeniem lewego ujścia tętniczego bez objawów podmiotowych wskazaniem do operacji jest:
1) powierzchnia ujścia zastawki <0,6 cm²/m² powierzchni ciała;
2) wzrost ciśnienia tętniczego w czasie wysiłku <20 mmHg, albo jego obniżenie;
3) złożone komorowe zaburzenia rytmu w czasie wysiłku;
4) współistniejąca mała niedomykalność mitralna;
5) u chorych z dużymi zwapnieniami szczytowa prędkość przepływu <4 m/s.
Prawidłowa odpowiedź to:

W zwężeniu zastawki lewego ujścia tętniczego:
1) często pierwszym objawem zwężenia zastawki aortalnej jest nagły zgon;
2) dolegliwości dławicowe stanowią pierwszy objaw ciężkiego zwężenia we wszystkich grupach wiekowych;
3) omdlenie może wystąpić w każdym wieku, zazwyczaj w trakcie lub po zakończeniu wysiłku fizycznego;
4) duszność związana z upośledzeniem czynności rozkurczowej występuje tylko u starszych chorych;
5) jawna zastoinowa niewydolność serca z upośledzeniem czynności skurczowej i rozkurczowej lewej komory stanowi częsty początkowy obraz kliniczny zwężenia zastawki aortalnej u osób w podeszłym wieku.
Prawidłowa odpowiedź to:

W zwężeniu zastawki lewego ujścia tętniczego:
1) u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej o podłożu reumatycznym stwierdza się zazwyczaj szmer niedomykalności aortalnej oraz objawy kliniczne wady zastawki dwudzielnej;
2) tętno na tętnicach szyjnych jest zawsze niskie i leniwe;
3) ciśnienie systemowe jest zawsze niskie;
4) na obecność zwapnienia zastawki wskazuje muzyczny lub chrapiący charakter szmeru;
5) pierwszym objawem wady w starszym wieku może być zator do t. mózgowych materiałem pochodzącym ze zwapniałej zastawki.
Prawidłowa odpowiedź to:

U pacjenta lat 72 z dławicą piersiową wysiłkową, bez omdleń w wywiadzie rozpoznano zwapniałe zwężenie lewego ujścia tętniczego z gradientem przezzastawkowym 70 mmHg. W EKG rytm zatokowy miarowy, z cechami niedokrwienia podwsierdziowego ściany przednio-bocznej. W wykonanej koronarografii nie stwierdzono zwężeń w tętnicach wieńcowych. Z chorób towarzyszących u chorego rozpoznano cukrzycę insulinozależną, chorobę wrzodową żołądka oraz zaburzenia pamięci. Najlepszym postępowaniem u tego chorego jest:

W której z wad wrodzonych serca, u chorych z prawidłowym ciśnieniem i oporem w tętnicy płucnej, obserwować można sinicę (stanowiącą dodatkowe wskazanie do korekcji wady):

W trakcie diagnostyki nietypowych bólów w klatce piersiowej badanie echokardiograficzne wykazało obecność śluzaka w lewym przedsionku, wpadającego do ujścia mitralnego, z cechami łagodnego zwężenia. Dalsze zalecenia powinny obejmować:
1) obserwację kliniczną ze względu na brak związku pomiędzy śluzakiem a bólami w klatce piersiowej;
2) obserwację echokardiograficzną ze względu na łagodny stopień zwężenia mitralnego;
3) pilne przesłanie do ośrodka kardiochirurgicznego ze względu na możliwe powikłania zatorowe;
4) leczenie aspiryną i betablokerami ze względu na prawdopodobny napad migotania przedsionków;
5) weryfikację rozpoznania innymi metodami obrazowymi.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wymianę zastawki aortalnej w przebiegu jej zwężenia uzasadnia:
1) niski gradient skurczowy przy znacznie uszkodzonej czynności skurczowej lewej komory;
2) maksymalny gradient skurczowy 40 mmHg przy znacznie uszkodzonej czynności skurczowej lewej komory (EF - 25%), pole zastawki 0,6 cm² podczas badania spoczynkowego i dobutaminowego;
3) maksymalny gradient skurczowy 40 mmHg przy znacznie uszkodzonej czynności skurczowej lewej komory (EF - 25%), pole zastawki 0,6 cm², która podczas badania dobutaminowego zwiększa się do 1,4 cm² - w celu zapobieżenia progresji wady;
4) umiarkowane zwężenie zastawki aortalnej towarzyszące chorobie niedokrwiennej serca leczonej chirurgicznie;
5) profilaktyka nagłego zgonu sercowego u bezobjawowego chorego z maksymalnym gradientem skurczowym 60 mmHg i prawidłową czynnością lewej komory.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 72-letniej pacjentki z rozpoznawanym od około 40 lat zwężeniem lewego ujścia żylnego, po komisurotomi mitralnej przed 20 laty, z utrwalonym migotaniem przedsionków od około 8 lat, podczas kolejnej wizyty stwierdzono, pogorszenie tolerancji wysiłku i orthopnoe. Osłuchowo, między innymi, stwierdzono holosystoliczny szmer przenoszący się do lewego dołu pachowego, powiększenie wątroby, poszerzenie żył szyjnych i obrzęki wokół kostek. Poprzednio wykonywane badania echokardiograficzne wykazały masywne zwapnienia płatków mitralnych schodzące na nici ścięgniste oraz nadciśnienie płucne - RVSP - 80 mmHg. Dalsze postępowanie powinno obejmować:

Usunięcia ciąży ze wskazań kardiologicznych nie należy rozważać u pacjentki z:
1) zespołem Eisenmengera, niezależnie od przyczyny;
2) zespołem Marfana z poszerzeniem aorty wstępującej;
3) zespołem Marfana bez poszerzenia aorty wstępującej;
4) siniczej wady serca z ciasnym zwężeniem drogi odpływu prawej komory;
5) po korekcji tetralogii Fallota.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 37-letniego mężczyzny wykonano badanie rtg klatki piersiowej, które sugeruje przeciek wewnątrzsercowy. Przezklatkowe badanie echokardiograficzne jest mało czytelne, ale potwierdziło poszerzenie prawej komory i obecność przecieku. Badanie ekg - rzm 78/min, lewogram, PR - 23 ms, rSr’ w V1. Całość prawdopodobnie odpowiada:

U 73-letniego mężczyzny z nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą typu II, BMI=29,8 z niestabilną CHNS wykonano koronarografię, która wykazała chorobę trzech tętnic. Poza tym rozpoznano zwężenie zastawki aortalnej, które w badaniu echokardiograficznym okazało się wynikać ze zmian degeneracyjnych. Maksymalny gradient skurczowy wynosił 58 mmHg, zwężeniu towarzyszyła mała niedomykalność. Grubość mięśnia na górnej granicy normy. Prawidłowe postępowanie obejmuje:

W leczeniu nadciśnienia tętniczego u kobiet w ciąży, wg standardów PTK przeciwwskazany jest/są:

Zmianom degeneracyjnym zastawki aortalnej sprzyja:
1) nadciśnienie tętnicze;
2) nałóg palenia tytoniu;
3) płeć męska;
4) nadwaga;
5) podwyższony poziom cholesterolu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Pacjenci z zespołem Eisenmengera nie wymagają:
1) krwioupustów przed planowanym zabiegiem operacyjnym;
2) krwioupustów przy hematokrycie poniżej 65% w celu profilaktyki udaru mózgu;
3) krwioupustów przy objawach zespołu lepkości i odwodnieniu;
4) profilaktyki infekcyjnego zapalenia wsierdzia przed przezprzełykowym badaniem echokardiograficznym;
5) okresowego oznaczania poziomu kwasu moczowego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Szmer serca o charakterze turkotu rozkurczowego może wskazywać na:
1) izolowane zwężenie zastawki mitralnej;
2) zwężenie zastawki mitralnej czynnościowe w przebiegu niedomykalności zastawki aortalnej;
3) kardiomiopatii przerostowej z zawężaniem drogi odpływu;
4) duży lewo-prawy przeciek na poziomie przedsionków.
5) tetralogię Fallota z małym stopniem zwężenia drogi odpływu prawej komory.
Prawidłowa odpowiedź to:

W leczeniu izolowanego nadciśnienia skurczowego u osób starszych zalecane są:
1) leki moczopędne;
2) długodziałający dihydropirydynowy antagonista wapnia;
3) alfa-2 agonista o centralnym działaniu;
4) alfa-1-bloker o obwodowym działaniu.
Prawidłowa odpowiedź to:

78-letnia kobieta uskarża się na nawracające od roku wzrosty ciśnienia tętniczego dochodzącego do 230/120 mmHg z towarzyszącymi bólami głowy, uczuciem przyspieszonej pracy serca, bólami dławicowymi oraz zaczerwienieniem twarzy. Poza wymienionymi napadami ciśnienie tętnicze chorej pozostaje w granicach normy, nie przekraczając 130/80 mmHg. Wcześniej pacjentka na nic nie chorowała, a przed 6 miesiącami zmarł jej mąż po długiej chorobie. Zarówno badania biochemiczne, spoczynkowe EKG i obrazowe przeprowadzone w kierunku chorób nerek i endokrynopatii nie wykazały żadnych odchyleń. Podaj grupę najbardziej prawdopodobnych rozpoznań:

Włączenie leczenia farmakologicznego nadciśnienia tętniczego u ciężarnej u której nie obserwuje się jego powikłań narządowych, powinno nastąpić przy wartościach ciśnienia:

Do leczenia nadciśnienia tętniczego (NT) lekami z grupy beta-blokerów kwalifikują się przede wszystkim chorzy:
1) z hiperreninemią;
2) ze współistniejącymi migrenami;
3) z żylakami przełyku;
4) z somatycznymi manifestacjami lęku;
5) z jaskrą.
Prawidłowa odpowiedź to:

Nieprawidłowości spoczynkowego EKG wstępnie wskazujące na arytmię jako przyczynę omdlenia obejmują następujące zmiany,
z wyjątkiem:

U 22-letniej kasjerki w sklepie po raz pierwszy w życiu wystąpiła minutowa utrata przytomności bez drgawek jak i objawów nietrzymania moczu czy stolca. Przed wystąpieniem omdlenia pacjentka odczuwała stopniowo narastające osłabienie, uczucie gorąca, duszności i niewielkie zaburzenia widzenia. Ciśnienie tętnicze zmierzone po raz pierwszy w życiu przez zespół Pogotowia Ratunkowego wynosiło 105/70 mmHg, a częstość pracy serca 82/min. W Izbie Przyjęć dyżurnego szpitala nie stwierdzono żadnych odchyleń w badaniu przedmiotowym jak i w badaniach dodatkowych. Jakie należy wdrożyć postępowanie?

Dla arytmogennej dysplazji prawej komory następujące zdania są fałszywe:
1) istotą choroby jest zastępowanie tkanki mięśniowej tkanką tłuszczową i łączną;
2) pierwszym objawem choroby może być nagły zgon;
3) nigdy nie dochodzi do zajęcia procesem chorobowym lewej komory;
4) w ekg może występować fala epsilon;
5) częstoskurcz komorowy ma najczęściej morfologię RBBB.
Prawidłowa odpowiedź to:

Podstawowymi wskazaniami do przedłużonej resuscytacji krążeniowo-oddechowej są:
1) hipotermia;
2) porażenie prądem elektrycznym;
3) hiperkaliemia;
4) przedawkowanie leków;
5) zatrucia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zastosowanie stymulacji resynchronizującej w leczeniu niewydolności serca u pacjentów z blokiem lewej odnogi pęczka Hisa ma na celu:

Amiodaron jest wartościowym lekiem antyarytmicznym, ale o szerokim profilu objawów ubocznych. Do objawów ubocznych amiodaronu należą:
1) zwłóknienie płuc;
2) niedoczynność tarczycy;
3) ataksja, drżenie grubofaliste;
4) nadczynność tarczycy;
5) depresja.
Prawidłowa odpowiedź to:

Kardiowersja elektryczna u osoby ze stymulatorem serca:
1) może być wykonywana bezpiecznie, ponieważ nie może mieć wpływu na układ stymulujący;
2) w celu zabezpieczenia przed przeprogramowaniem stymulatora należy przyłożyć do niego magnes;
3) należy stosować pozycję przednio-tylną elektrod defibrylujących;
4) odległość elektrody defibrylującej od stymulatora powinna wynosić 10-15cm;
5) konieczna jest pełna kontrola układu stymulującego po kardiowersji.
Prawidłowa odpowiedź to:

Różnicowanie utraty przytomności w przebiegu padaczki od omdlenia odruchowego lub w przebiegu choroby serca jest często dość trudne. Który z poniższych objawów najbardziej wskazuje na padaczkę jako przyczynę utraty przytomności:

88-letnia kobieta została przyjęta do diagnostyki utrat przytomności. W wykonanym monitorowaniu rytmu serca metodą Holtera stwierdzono epizody napadowego bloku przedsionkowo-komorowego II stopnia typu Mobitz II w czasie czuwania z pauzami pomiędzy pobudzeniami komorowymi wynoszącymi 4 sekundy. Poza tym utrzymywał się rytm zatokowy 70-105/min. Najwłaściwszym sposobem postępowania jest:

W leczeniu części chorych z omdleniami wazowagalnymi stosowanie beta-blokerów opiera się na następujących mechanizmach działania tych leków:

40-letni mężczyzna leczony przewlekle z powodu napadowego migotania przedsionków sotalolem 3 x 80 mg przyjęty został do szpitala z powodu nawracających utrat przytomności. Od 5 dni przyjmował erytromycynę z powodu infekcji górnych dróg oddechowych. Jaki jest najbardziej prawdopodobny mechanizm utrat przytomności u tego chorego:

20-letni mężczyzna uprawiający bieganie podaje w wywiadzie kilkukrotne wystąpienie utraty przytomności zaraz po zaprzestaniu wysiłku fizycznego. Badanie przedmiotowe i EKG są prawidłowe. Najbardziej prawdopodobnym mechanizmem omdleń powysiłkowych występujących u tego mężczyzny jest:

Nieprawidłowy wynik masażu zatoki tętnicy szyjnej oznaczający nadwrażliwość zatoki tętnicy szyjnej jest definiowany jako:

Ocena wstępna wykonywana jako pierwszy etap w diagnostyce omdleń powinna zawierać:

Adenozyna może przerwać napad każdej z niżej wymienionych tachyarytmii, z wyjątkiem:

Zostajesz wezwany przez lekarza dyżurnego izby przyjęć do pacjenta z wszczepionym przed miesiącem kardiowerterem-defibrylatorem serca. U chorego w elektrokardiogramie rejestruje się oporny na leki nawracający, utrwalony częstoskurcz komorowy o częstości 160 uderzeń na minutę. Ponieważ brak jest interwencji kardiowertera-defibrylatora, lekarz dyżurny obawia się, że wszczepione urządzenie nie funkcjonuje prawidłowo. Który z poniższych problemów stanowi najprawdopodobniej przyczynę obecnego stanu pacjenta?

Do poradni rozruszników serca trafia 50-letnia kobieta z implantowanym stymulatorem serca typu VVI z powodu całkowitego bloku przedsionkowo-komorowego. Pacjentka uskarża się na utraty przytomności podobne do tych, które występowały przed zabiegiem. Kontrolując stymulator stwierdzono jego prawidłowe parametry, prawidłowy próg stymulacji serca oraz prawidłową oporność jednobiegunowej komorowej elektrody. W badaniu elektrokardiograficznym 24 godzinnym metodą Holtera, zarejestrowano przerwy w elektrycznej stymulacji serca dochodzące do 6 sekund. W tym czasie rytm zastępczy kardiotopowy nie uwidocznił się.
W powyższym przypadku należy:

U chorego z jawnym zespołem WPW wykonano test z ajmaliną. Spowodowało to zablokowanie przewodzenia dodatkową drogą i zniosło elektrokardiograficzne cechy preekscytacji. Powyższy test świadczy o:

U 60-letniego mężczyzny dokonano chirurgicznej wymiany zastawki aortalnej z powodu jej zwapnienia. Po operacji wystąpił całkowity blok przedsionkowo-komorowy z zastępczym rytmem komorowym o częstości 35 uderzeń na minutę. W elektrokardiogramie ponadto rejestrowano zwolnienie częstości rytmu przedsionków do 45 uderzeń na minutę. Chorego zabezpieczono stymulacją zewnętrzną. Całkowity blok przedsionkowo-komorowy nie ustąpił i podjęto decyzję o wszczepieniu stymulatora serca na stałe. Najbardziej efektywne z hemodynamicznego punktu widzenia będzie wszczepienie na stałe stymulatora serca typu:

Do poradni rozruszników serca trafia 30 letni mężczyzna z wszczepionym niedawno stymulatorem serca typu DDDR z powodu wrodzonego całkowitego bloku przedsionkowo-komorowego z prawidłową chronotropową reakcją węzła zatokowego. Pacjent podaje, że zauważył zwiększenie tolerancji wysiłku, ale po około 6 minutach biegania zaczyna odczuwać zmęczenie, duszność, zawroty głowy. Rozrusznik serca był zaprogramowany następująco: minimalna częstość stymulacji 60 uderzeń na minutę, a maksymalna częstość stymulacji komór 120 uderzeń na minutę, odstęp AV delay 150 msek, nominalne zaprogramowanie uruchomienia czujnika aktywności, czułość kanału przedsionkowego 1.5 mV. Która z poniższych zmian parametrów stymulatora pozwoli najprawdopodobniej na zmniejszenie objawów występujących u tego pacjenta?

Młoda 30-letnia kobieta bez strukturalnej choroby serca uskarża się na nawracające epizody kołatania serca trwające od kilkunastu minut do kilku godzin. Obraz elektrokardiograficzny nie ujawnia cech preekscytacji w zapisie spoczynkowym. W badaniu elektrofizjologicznym stwierdzono nagłe wydłużenie odstępu AH o 70 msek w odpowiedzi na skrócenie czasu sprzężenia bodźca dodatkowego o 10 msek. Najprawdopodobniej powyższe zaburzenia rytmu to:

Które z poniższych zjawisk występuje zazwyczaj u pacjenta z utrwalonym jednokształtnym częstoskurczem komorowym nawrotnym w obrębie odnóg pęczka Hisa?

U młodej osoby z morfologicznie prawidłowym sercem, u której po wysiłku fizycznym w elektrokardiogramie stwierdzono częstoskurcz komorowy z morfologią zespołów QRS jak w bloku lewej odnogi pęczka Hisa z odchyleniem osi elektrycznej w prawo, podejrzewamy:

U chorych z zespołem chorego węzła zatokowo-przedsionkowego i z prawidłowym przewodnictwem przedsionkowo-komorowym oraz śródkomorowym, z zachowaną wydolnością chronotropową węzła zatokowo-przedsionkowego zalecana jest stymulacja typu:

Zgodnie z ostatnimi zaleceniami, opartymi na wynikach badań wieloośrodkowych hormonalną terapię zastępczą stosuje się:

Zespół nagłego nocnego zgonu u chorego na cukrzycę typu 1 związany może być:
1) ze zjawiskiem hipoglikemii poinsulinowej, który zwiększa ryzyko częstoskurczów komorowych i migotania komór;
2) z hipokaliemią występującą w przebiegu hipoglikemii;
3) z reaktywnym zwiększeniem wydzielania i działania adrenaliny na serce w hipoglikemii.
Prawidłowa odpowiedź to:

W przypadku stwierdzenia objawów masywnej zatorowości płucnej z potwierdzeniem obecności materiału zatorowego w t. płucnej za pomocą echokardiografii przezprzełykowej należy niezwłocznie:
1) wdrożyć leczenie fibrynolityczne;
2) wykonać chirurgiczną embolektomię, jeśli istnieje dostęp do tego rodzaju leczenia;
3) wykonać chirurgiczną embolektomię, jeśli mimo zastosowanego leczenia fibrynolitycznego utrzymują się objawy wstrząsu;
4) wdrożyć leczenie fibrynolityczne tylko jeśli nie ma możliwości przeprowadzenia niezwłocznie leczenia operacyjnego;
5) przed włączeniem leczenia fibrynolitycznego należy zweryfikować obecność materiału zatorowego za pomocą spiralnej tomografii komputerowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

A.

W przypadku tętniaka prawdziwego aorty wstępującej poza średnicą opuszki aorty o wskazaniach do leczenia operacyjnego mogą decydować następujące czynniki:
1) obecność genetycznie warunkowanej choroby tkanki łącznej;
2) obecność niedomykalności zastawki aortalnej;
3) obecność dwupłatkowej zastawki aortalnej bez niedomykalności aortalnej;
4) progresywny charakter choroby;
5) nadciśnienie tętnicze w wywiadzie.
Prawidłowa odpowiedź to:

Objawami, które pomocne są w różnicowaniu zaciskającego zapalenia osierdzia i restrykcji mięśniowej i przemawiają za konstrykcją osierdziową są:
1) wzrost napływu przez zastawkę trójdzielną w fazie wdechu w badaniu dopplerowskim;
2) spadek napływu przez zastawkę trójdzielną w fazie wdechu w badaniu dopplerowskim;
3) brak zmienności oddechowej napływu przez zastawkę trójdzielną;
4) stwierdzenie wyrównania ciśnień rozkurczowych w obu komorach serca;
5) istotna różnica ciśnień rozkurczowych między prawą i lewą komorą;
6) wysokie nadciśnienie płucne >60mmHg.
Prawidłowa odpowiedź to:

W jakich grupach chorych z zatorowością płucną istnieją wskazania do założenia filtru do ŻGD?
1) chorzy z nawracająca zatorowością płucną mimo leczenia przeciwzakrzepowego;
2) chorzy z przeciwwskazaniami do leczenia przeciwzakrzepowego;
3) profilaktycznie przed operacją u chorych z dużym ryzykiem zatoru (obecność skrzeplin w żyłach k.dolnych);
4) chorzy z przewlekłym nadciśnieniem płucnym w przebiegu zatorowości do dużych naczyń (CTEPH);
5) chorzy po przebytym masywnym zatorze tętnicy płucnej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Antagoniści endoteliny znajdują zastosowanie w leczeniu:

U chorych powyżej 40 roku życia następujące czynniki są związane z istotnym wzrostem ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych po operacji chirurgicznej nie dotyczącej serca, z wyjątkiem:

Fondaparinux to nowy lek:

Żylna choroba zatorowo-zakrzepowa obejmuje zakrzepicę żył głębokich oraz zatorowość płucną; przy podejrzeniu wystąpienia zatorowości płucnej należy:
1) natychmiast wdrożyć profilaktykę przeciwzakrzepową (heparyna drobnocząsteczkowa - LVHM, lub heparyna niefrakcjonowana - UFH) nawet jeszcze przed potwierdzeniem rozpoznania obiektywnymi metodami diagnostycznymi;
2) natychmiast rozpocząć leczenie fibrynolityczne celem szybkiego rozpuszczenia skrzepliny co istotnie wpływa na rokowanie w całej grupie chorych;
3) rozpocząć leczenie fibrynolityczne w ostrej fazie zatorowości płucnej jedynie u chorych z istotnym upośledzeniem wydolności krążeniowo-oddechowej;
4) rozpocząć leczenie ambulatoryjne heparyną drobnocząsteczkowa jako lekiem skutecznym i bezpiecznym, oceniając co 2-3 dni stan kliniczny chorego, bowiem przy łagodnym przebiegu choroby nie ma potrzeby hospitalizacji;
5) hospitalizować chorych z podejrzeniem zatorowości płucnej przynajmniej 2 dni celem obserwacji i wykonania obiektywnych badań diagnostycznych, w tym czasie rozpoczynając leczenie heparyną.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wszystkie poniższe stwierdzenia dotyczące wpływu hormonalnej terapii zastępczej (HTZ) są prawdziwe, z wyjątkiem:

Uporczywie nawracające zapalenie osierdzia może być następstwem:
1) rozwoju śródbłoniaka;
2) infekcji adenowirusowej;
3) tocznia układowego trzewnego;
4) niedoczynności tarczycy;
5) choroby trzewnej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Ostre zapalenie osierdzia wymaga różnicowania ze świeżym zawałem serca. Najbardziej typowe dla ostrego zapalenia osierdzia jest:
1) uniesienie odcinka ST-T z wysokim odejściem od zespołu QRS i płaskim lub wklęsłym ku górze przebiegiem krzywej;
2) uniesienie odcinka ST-T z wysokim odejściem od zespołu QRS i wypukłym ku górze przebiegiem krzywej;
3) poziome obniżenie odcinka PQ w stosunku do linii izoelektrycznej;
4) specyficzne zmiany załamków T, które stają się płaskie a następnie ujemne.
Prawidłowa odpowiedź to: