Egzamin PES / Kardiologia / jesień 2003

W standardach leczenia przewlekłej niewydolności serca u chorych z objawami retencji płynów, w III/IV okresie hemodynamicznym według NYHA zaleca się stosowanie m.in. spironolaktonu. Po włączeniu tego leku powinno się kontrolować poziom potasu w surowicy:

Randomizowane, prospektywne badanie EPHESUS, do którego włączono chorych po zawale serca z EFLV£40% i przydzielono do grupy eplerenonu i placebo, wykazało w grupie aktywnie leczonej:

Operacja Dora jest to:

Powikłaniem wspomagania czynności serca techniką kontrapulsacji wewnątrzaortalnej (IABP) może być:
1) niedokrwienie kończyny dolnej;
2) perforacja ściany aorty;
3) nasilenie wcześniej występującej niedomykalności aortalnej;
4) nagły wzrost skurczowego ciśnienia tętniczego;
5) pęknięcie serca.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród niżej wymienionych, wybierz zalecenia dotyczące stosowania beta-blokerów u chorych z niewydolnością serca:
1) rozpoczynając leczenie beta-blokerem wszyscy chorzy powinni być stabilni hemodynamicznie poprzez stosowanie inhibitorów enzymu konwertującego, leków moczopędnych, spironolu i glikozydów naparstnicy;
2) leczenie należy rozpoczynać od małych dawek, a następnie je zwiększać do dawek stosowanych w dużych badaniach;
3) w przypadku wystąpienia hipotonii po pierwszych dawkach, należy w pierwszej kolejności odstawić beta-bloker;
4) w przypadku wystąpienia bradykardii, należy w pierwszej kolejności odstawić leki zwalniające czynność serca, a następnie jeśli to konieczne zmniejszyć dawkę beta-blokera;
5) dawki beta-blokera należy podwyższać co 1-2 tygodnie, jeżeli poprzednia dawka była dobrze tolerowana.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do objawów prawokomorowej niewydolności serca nie należy:

Wybierz zdanie fałszywe dotyczące niewydolności rozkurczowej lewej komory:

Chory 40-letni, bez wywiadu choroby wieńcowej, z cechami klinicznymi niewydolności serca (III grupa wg NYHA), ze znacznym powiększeniem lewej komory (wymiar późnorozkurczowy lewej komory 70 mm), z częstością rytmu serca 84/min, RR 120/80 mm Hg, minimalnymi obrzękami kończyn dolnych, zgodnie ze standardami powinien otrzymać następujące leczenie farmakologiczne:

Stymulacja resynchronizująca w leczeniu niewydolności serca ma na celu:

Z wymienionych poniżej, wybierz badanie, które ma największą użyteczność kliniczną w ocenie przyczyny oraz zaawansowania niewydolności serca:

Nasilenie niekorzystnego zjawiska pozawałowej przebudowy mięśnia sercowego może powodować:
1) trwałe zamknięcie tętnicy odpowiedzialnej za zawał;
2) obecność krążenia obocznego;
3) dużą aktywność endogennych inhibitorów metaloproteinaz;
4) długotrwałą rehabilitację;
5) późne zastosowanie leków beta-adrenolitycznych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Stosując spironolakton u chorych z niewydolnością serca należy:
1) potwierdzić czy chory ma ciężką niewydolność serca (NYHA III-IV);
2) sprawdzić stężenie potasu i kreatyniny;
3) odstawić na 24 godziny diuretyki pętlowe;
4) zmniejszyć o połowę dawkę spironolaktonu, gdy stężenie potasu >5-5,5< mmol/l;
5) rozpocząć terapię od dawki 50 mg/dobę.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do zaostrzenia niewydolności serca dochodzi w przebiegu:
1) zaburzenia funkcji nerek (nadmierna podaż diuretyków);
2) zaburzenia funkcji tarczycy;
3) niedokrwistości (utajone krwawienie);
4) pojawienia się migotania przedsionków;
5) nadużycia alkoholu.
Prawidłowa odpowiedź to:

W świetle wyników badania COPERNICUS, lekiem zalecanym do leczenia niewydolności serca w IV klasie wg NYHA jest:

62-letnia kobieta z wcześniejszym wywiadem zawałowym, będąca w III klasie wg NYHA przebyła skuteczny zabieg PTCA. Aby poprawić jej rokowanie należałoby stosować:

U chorego z zaawansowaną niewydolnością serca i istotnym nadciśnieniem płucnym, jako pomost do przeszczepu serca można zastosować:
1) mechaniczne wspomaganie jednej lub obu komór;
2) kontrapulsację wewnątrzaortalną;
3) amrinon dożylnie;
4) levosimendan dożylnie;
5) milrinon dożylnie.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż bezwzględne przeciwwskazania do transplantacji serca:
1) nieodwracalne nadciśnienie płucne;
2) ciężkie uszkodzenie miąższu płucnego;
3) cukrzyca insulinozależna;
4) ciężka niewydolność wątroby i nerek;
5) przebyty zator mózgowy lub płucny.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zastosowanie kontrapulsacji wewnątrzaortalnej:
1) obniża obciążenie następcze;
2) obniża rozkurczowe ciśnienie tętnicze;
3) poprawia perfuzję naczyń wieńcowych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do kryteriów rozpoznanie wstrząsu kardiogennego należą:
1) objawy kliniczneb - zimna wilgotna skóra, oliguria <20 ml/godz lub anuria, stężenie sodu w moczu <3 mmol/l;
2) systemowe ciśnienie skurczowe <90 mmHg lub obniżenie wyjściowego ciśnienia o 30 mmHg, trwające przynajmniej 30 min, bez stosowania leków inotropowo dodatnich lub IABP (kontrapulsacja wewnątrzaortalna);
3) ciśnienie skurczowe >90 mmHg, lecz <110 mm Hg podczas stosowania IABP lub leków inotropowych;
4) indeks sercowy (CI) <2,5 l/min/m²;
5) ciśnienie zaklinowania w kapilarach płucnych (PCWP) >12 mmHg.
Prawidłowa odpowiedź to:

Czynnikami ryzyka wystąpienia wstrząsu kardiogennego w przebiegu zawału serca są wszystkie poniższe, z wyjątkiem:

W ostrych zespołach wieńcowych bez uniesienia ST, następujące postępowanie jest skuteczne tylko w grupie wysokiego ryzyka,
z wyjątkiem:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące pęknięcia przegrody międzykomorowej w przebiegu zawału mięśnia sercowego:
1) zalicza się do późnych powikłań zawału serca;
2) śmiertelność bez interwencji chirurgicznej wynosi 54% w ciągu pierwszego tygodnia oraz 92% w okresie roku;
3) najskuteczniejszą formą leczenia jest zastosowanie kontrapulsacji wewnątrzaortalnej, która daje niezbędny czas na przygotowanie do zabiegu operacyjnego;
4) dla chorego w stanie wstrząsu operacja jest jedynym rozwiązaniem dającym szansę przeżycia;
5) nie ma potrzeby wykonywania przed operacją koronarografii.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące bradykardii zatokowej występującej w ostrej fazie zawału ściany dolnej serca:
1) w przypadku wystąpienia hipotensji podaj atropinę 0,3-0,5 mg dożylnie w powtarzanych dawkach do dawki całkowitej 1,5-2,0 mg/dobę;
2) niekiedy bradykardię mogą wywołać opioidy;
3) pojawienie się bradykardii jest zawsze złym objawem rokowniczym;
4) pojawienie się bradykardii nigdy nie wymaga zabezpieczenia czasową stymulacją komór;
5) bradykardia w późniejszym okresie zawału serca jest zazwyczaj sygnałem dobrym rokowniczo i nie wymaga leczenia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Przystępując do interpretacji wyników oznaczeń troponin, należy pamiętać, że poza ostrym zespołem wieńcowym mogą być one podwyższone w przebiegu:

Bezpośrednie inhibitory trombiny badano w ostrych zespołach wieńcowych bez przetrwałego uniesienia ST w próbach klinicznych:

Według definicji ACC za zawał okołozabiegowy uznajemy:
1) większy niż 3-krotny wzrost frakcji CKMB powyżej górnej granicy normy u chorego po zabiegu angioplastyki w ciągu 24 godzin od zakończenia interwencji z towarzyszącymi objawami klinicznymi lub elektrokardiograficznymi;
2) większy niż 3-krotny wzrost frakcji CKMB powyżej górnej granicy normy u chorego po zabiegu angioplastyki w ciągu 24 godzin od zakończenia interwencji nawet u chorych bez towarzyszących objawów klinicznych i zmian elektrokardiograficznych;
3) co najmniej 5-krotny wzrost wartości CKMB w stosunku do górnej granicy normy z towarzyszącymi nowymi załamkami Q w ciągu 24 godzin od zabiegu operacyjnego CABG;
4) co najmniej 10-krotny wzrost CKMB w stosunku do górnej granicy normy niezależnie od tego czy pojawiły się nowe zmiany w zapisie ekg.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorego z ostrym zespołem wieńcowym bez uniesienia ST-T, bez podwyższenia poziomu troponiny, nie kwalifikowanego do leczenia interwencyjnego w świetle aktualnych wytycznych ESC oraz ACC/AHA rekomenduje się stosowanie następujących leków, z wyjątkiem:

Lekiem trombolitycznym o najdłuższym okresie półtrwania oraz największej skuteczności jest:

W ostrych zespołach wieńcowych z uniesieniem ST prawidłowe są poniższe stwierdzenia, z wyjątkiem:

Rozważenie możliwości interwencji kardiochirurgicznej w świeżym zawale serca jest konieczne w następujących sytuacjach klinicznych:
1) nieskuteczna, planowa interwencja przezskórna na naczyniu wieńcowym (PCI), powikłana świeżym zawałem z zamknięciem naczynia;
2) nieskuteczna tromboliza i PCI z narastającym niedokrwieniem mięśnia sercowego;
3) krytyczne zwężenie pnia lewej tętnicy wieńcowej, z amputacją RCA, niestabilne hemodynamicznie;
4) ostra pozawałowa niedomykalność mitralna;
5) pęknięcie przegrody międzykomorowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Które z poniższych stwierdzeń dotyczących zastosowania abciximabu w PCI jest fałszywe:

Przy przyjęciu wynik troponiny u pacjenta z podejrzeniem ostrego zespołu wieńcowego bez uniesienia ST był ujemny. Wskazane jest:

Według standardów Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego z 2002 roku, przeciwwskazaniami bezwzględnymi do leczenia fibrynolitycznego w świeżym zawale są niżej wymienione, z wyjątkiem:

W niepowikłanym zawale serca, chory może chodzić nie przekraczając dystansu 200 m płaskiego terenu w:

W niestabilnej dusznicy bolesnej lub zawale serca bez uniesienia ST zaleca się wczesne leczenie zabiegowe (angioplastyka wieńcowa), gdy:
1) wystąpił trwały częstoskurcz komorowy;
2) stwierdzamy podwyższony poziom troponiny I lub T;
3) stwierdzamy nowe obniżenie odcinka ST;
4) w czasie ostatnich 6 miesięcy wykonywano u pacjenta PTCA;
5) występują nawroty niedokrwienia w spoczynku pomimo intensywnego leczenia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Chory lat 71, z hypercholesterolemią i wieloletnim nadciśnieniem tętniczym w wywiadzie, stosujący przewlekle aspirynę, statynę, inhibitor konwertazy i indapamid, został przyjęty do Oddziału Intensywnej Opieki Kardiologicznej z powodu zamostkowego bólu w klatce piersiowej o charakterze ucisku, trwającego od godziny. W dniu przyjęcia miał trzy epizody spoczynkowego bólu w klatce piersiowej trwające od pięciu do piętnastu minut. W badaniu EKG wykonanym na Izbie Przyjęć obserwowano poziome obniżenie odcinka ST odprowadzeniach V₂-V₆. W wykonanych przy przyjęciu badaniach biochemicznych bez wzrostu aktywności markerów martwicy mięśnia sercowego. Chory ten w skali ryzyka TIMI Risk Score ma:

Do ośrodka mogącego wdrożyć wczesną strategię inwazyjną w leczeniu ostrego zespołu wieńcowego zgodnie z zaleceniami Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, skierujesz chorego z takim rozpoznaniem, jeśli:

Zgodnie z obowiązującymi stanem wiedzy i standardami Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, co do leczenia przeciwpłytkowego pochodnymi tienopirydy w przebiegu ostrych zespołów wieńcowych bez uniesienia odcinka ST, prawdziwe są następujące stwierdzenia:

Która z niżej wymienionych wartości ciśnienia tętniczego krwi jest uznana za optymalną?

Kiedy stężenie cholesterolu nie-HDL staje się dodatkowym celem leczenia?

U pacjenta z chwiejną cukrzycą i hiperlipidemią mieszaną, najmniej właściwym lekiem hipolipemizującym będzie:

Mechanizmami prowadzącymi do restenozy po angioplastyce są:

Zasady leczenia dietetycznego w hipercholesterolemii przewidują poniższe wskazania, z wyjątkiem:

Pozalipidowe działanie statyn przejawia się:
1) stabilizacją blaszek miażdżycowych;
2) poprawą czynności śródbłonka;
3) modyfikacją reakcji zapalnych;
4) zmniejszeniem skłonności do powstawania zakrzepów.
Prawidłowa odpowiedź to:

Na podstawie zaleceń amerykańskich III NCEP (National Cholesterol Education Program) za czynniki ryzyka równoważne chorobie wieńcowej uważa się:
1) cukrzycę;
2) przemijające niedokrwienie lub udar mózgu związane z chorobą naczyń szyjnych;
3) zwężenie tętnic szyjnych powyżej 50% i tętniak aorty brzusznej;
4) miażdżycę tętnic kończyn dolnych;
5) dnę moczanową.
Prawidłowa odpowiedź to:

Nadciśnienie tętnicze przebiegające z osłabieniem siły mięśniowej, wielomoczem i wzmożonym pragnieniem sugeruje rozpoznanie objawowej postaci nadciśnienia, której przyczyną może być:

Najczęściej występującym czynnikiem ryzyka chorób układu krążenia w Polsce jest:

Według wytycznych Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego z roku 2003:
1) ciśnieniem „wysokim prawidłowym” określamy ciśnienie skurczowe w przedziale 130-139mmHg i rozkurczowe w przedziale 85-89 mmHg;
2) celem terapii dla całej populacji pacjentów z nadciśnieniem tętniczym jest ciśnienie poniżej 140/90 mmHg, a w podgrupie chorych na cukrzycę poniżej 130/80 mmHg;
3) do leków zalecanych w monoterapii nadciśnienia tętniczego nie należą leki α-adrenolityczne.
Prawdziwe stwierdzenia to:

Spośród czynników ryzyka niedokrwiennego udaru mózgu i zatorowości obwodowej u chorych z niezastawkowym migotaniem przedsionków, najwyższym ryzykiem względnym charakteryzuje się następujący parametr:

U 37-letniego pacjenta, z objawową dławicą piersiową (CCS III), zakwalifikowanego do operacyjnej rewaskularyzacji tętnic wieńcowych, zastosujesz w miarę możliwości:

Do przyczyn oporności nadciśnienia tętniczego na leczenie hipotensyjne należy:

Badaniem rozstrzygającym w diagnostyce nadciśnienia naczyniowo-nerkowego jest:

Czynniki ryzyka wystąpienia udaru w trakcie chirurgicznego pomostowania tętnic wieńcowych (CABG) to:
1) przemijający incydent niedokrwienny mózgu (TIA) w wywiadzie;
2) nadciśnienie tętnicze;
3) wiek powyżej 75 r.ż.;
4) migotanie przedsionków;
5) aorta „porcelanowa” w odcinku wstępującym.
Prawidłowa odpowiedź to:

Bezwzględne przeciwwskazania do wykonania testu wysiłkowego to:
1) pierwsza doba świeżego zawału serca;
2) istotne, bezobjawowe zwężenie zastawki aortalnej;
3) tętniak rozwarstwiający aorty;
4) blok A-V II˚;
5) trzecia doba świeżego zawału serca.
Prawidłowa odpowiedź to:

U pacjenta z chorobą wieńcową, cukrzycą typu 2, nadciśnieniem tętniczym i patologiczną otyłością, u którego w okresie okołooperacyjnym po zabiegu kardiochirurgicznym utrzymuje się poziom glikemii powyżej 160 mg%, należy:

W sierpniu 2001 roku, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia miopatii i rabdomiolizy, wycofano ze sprzedaży na całym świecie ceriwastatynę. Wyżej wymienione powikłania dotyczyły głównie chorych otrzymujących jednocześnie gemfibrozyl. Jakie inne leki mogą zwiększać ryzyko rozwoju miopatii i rabdomiolizy w przypadku ich równoczesnego stosowania ze statynami?

W angiogenezie terapeutycznej można wykorzystywać egzogenne czynniki wzrostu lub też wprowadzać do organizmu geny je kodujące. Do najważniejszych czynników wzrostu zalicza się: czynniki wzrostu fibroblastów (FGF), czynniki wzrostu śródbłonka (VEGF), płytkopochodny czynnik wzrostu (PEGF) oraz angiopoetyny.

Pacjent lat 45 poddany został operacji pomostowania naczyń wieńcowych. Ze względu na możliwości techniczne oraz wiek pacjenta wykonano u niego pomostowanie przy użyciu trzech pomostów tętniczych: dwóch tętnic piersiowych wewnętrznych oraz lewej tętnicy promieniowej. Jednym z potencjalnych powikłań pooperacyjnych u takich pacjentów jest spazm tętnicy promieniowej z następczym niedokrwieniem mięśnia sercowego. Jaki ogólnie uznany za skuteczny i powszechnie stosowany lek podaje się pacjentom, aby zabezpieczyć ich przed wystąpieniem takiego zdarzenia w okresie 3 miesięcy po operacji?

W elektrogramie pęczka Hisa odstęp AH oznacza:

W leczeniu mieszanej postaci zespołu wazowagalnego można zastosować:
1) beta-blokery;
2) trening pochyleniowy;
3) sytmulację DDD z funkcją „drop response”;
4) trening na bieżni ruchomej;
5) stymulację VVIR z funkcją „drop response”.
Prawidłowa odpowiedź to:

Pewnymi wskazaniami do implantacji stymulatora serca są:
1) wrodzony blok AV III stopnia z objawową bradykardią;
2) każdy wrodzony blok AV III stopnia;
3) wrodzony zaawansowany blok AV II stopnia z objawową bradykardią;
4) blok AV całkowity po ablacji łącza AV;
5) bezobjawowy blok dwuwiązkowy z prawidłowym PR.
Prawidłowa odpowiedź to:

Przygotowanie chorego do planowej kardiowersji elektrycznej migotania przedsionków polega na:

Chory lat 35 zgłosił się do szpitala z powodu napadu kołatania serca trwającego od 4 dni. W EKG rozpoznano migotanie przedsionków. W wywiadzie: wypadanie płatka zastawki mitralnej z istotną hemodynamicznie falą zwrotną, nie stosował dotąd żadnego leczenia. Najwłaściwszym postępowaniem jest:

W odprowadzeniach prawokomorowych cechy bloku prawej odnogi z uniesieniem odcinka ST można stwierdzić w poniższych sytuacjach, z wyjątkiem:

Które stwierdzenie na temat kardiowersji elektrycznej jest nieprawdziwe:

U 48-letniego chorego z powodu przetrwałego migotania przedsionków wykonano drugą w jego życiu kardiowersję elektryczną, uzyskując powrót rytmu zatokowego. Pacjent choruje na nadciśnienie tętnicze, a w badaniu echokardiograficznym stwierdzono istotny przerost lewej komory (15 mm). Najkorzystniejszym profilaktycznym lekiem antyarytmicznym dla tego pacjenta będzie:

Resynchronizująca stymulacja dwukomorowa jest wskazana u chorych z blokiem przedsionkowo-komorowym III, ponieważ likwiduje opóźnienie pobudzenia wolnej ściany lewej komory.

Mężczyzna 45-letni przebył 4 miesiące temu zawał ściany przedniej. Aktualnie bez dławicy, NYHA III, frakcja wyrzutowa lewej komory: 33%, koronarografia: zamknięcie tętnicy międzykomorowej przedniej, bez widocznego obwodu tętnicy, pozostałe naczynia prawidłowe, próba otwarcia tętnicy: nieudana, Holter: 2-krotnie nieutrwalony częstoskurcz komorowy 200/min (6xQRS, 7xQRS). W dalszym postępowaniu należy zaproponować:

Które stwierdzenie na temat systemu elektroanatomicznego CARTO jest nieprawdziwe:

U chorych z problemem migotania przedsionków, szczególnie napadowego, można wykonać zabieg przezskórnej ablacji polegający na:
1) ogniskowej ablacji w obrębie żyły płucnej;
2) ostialnej izolacji żyły płucnej;
3) ablacji okrążającej żyły płucne poza ujściem;
4) ablacji uszka lewego przedsionka;
5) ablacji uszka prawego przedsionka.
Prawidłowa odpowiedź to:

Pacjent l. 48 po przebytym zawale serca z frakcją wyrzutową 50%, po wszczepieniu kardiowertera-defibrylatora z powodu przebytego zatrzymania krążenia w mechanizmie migotania komór. Obecnie planuje resekcję zębów.
Wskaż właściwe postępowanie:

Po utrwaleniu migotania przedsionków u chorego z wszczepionym rozrusznikiem serca typu DDD lub DDDR właściwym postępowaniem jest:

U pacjenta w średnim wieku, aktywnego fizycznie, z utrwalonym migotaniem przedsionków i objawową bradykardią (bez spontanicznego przyspieszenia rytmu komór pod wpływem wysiłku) należy wszczepić rozrusznik serca typu:

Dożylne podanie adenozyny przerywa następujące postacie arytmii:
1) migotanie przedsionków;
2) nawrotny częstoskurcz węzłowy;
3) częstoskurcz komorowy;
4) tachykardię zatokową;
5) nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Izolacja elektryczna żył płucnych przy pomocy zabiegu ablacji elektrycznej jest skuteczną metodą leczenia ogniskowego migotania przedsionków, ale zabieg jest obarczony wystąpieniem następujących powikłań:

U chorych z kardiomiopatią przerostową i napadami migotania przedsionków, preferowanymi lekami w zapobieganiu nawrotom arytmii są:

Ablacja całkowita łącza przedsionkowo-komorowego ze wszczepieniem stymulatora jest jedną z metod leczniczych stosowanych u chorych z migotaniem przedsionków. Które ze stwierdzeń dotyczących tego zabiegu jest prawdziwe:

Najściślejszą definicją zespołu Brugadów jest:

W doborze dawki farmakologicznego leczenia mającego na celu kontrolę częstości rytmu w utrwalonym migotaniu przedsionków kierujemy się docelową częstością zespołów komorowych:

Wszczepienie kardiowertera-defibrylatora (ICD) pozwala oczekiwać poprawy przeżycia (w stosunku do farmakoterapii) w następujących grupach chorych:
1) po zawale serca z frakcją wyrzutową (EF) <35%, nieutrwalonym częstoskurczem komorowym (nsVT) w Holterze i VT w trakcie badania elektrofizjologicznego (EPS);
2) z chorobą wieńcową bez zawału z EF <40%, nsVT w Holterze i VT w EPS;
3) po zawale z EF <30%;
4) po przebytym z VF niezwiązanym z ostrym epizodem wieńcowym, bez zdiagnozowanej usuwalnej przyczyny;
5) z kardiomiopatią rozstrzeniową, EF <40% oraz bezobjawowym nsVT.
Prawidłowa odpowiedź to:

Pacjent lat 69 zgłosił się do kardiologa z objawami nasilającej się od 6 miesięcy duszności wysiłkowej. Przed 15 laty pacjent poddany został operacji wymiany zastawki aortalnej na zastawkę biologiczną. Podczas przezklatkowego badania echokardiograficznego serca, wykryto dużego stopnia falę zwrotną do lewej komory przez sztuczną zastawkę. Które z poniższych zdań opisujących problemy związane z degeneracją sztucznej zastawki biologicznej są prawdziwe?
1) przeciętne ryzyko śmierci okołoperacyjnej podczas ponownej operacji wymiany tej zastawki wynosi 10-15 %;
2) objawy niewydolności sztucznej zastawki biologicznej oraz echokardiograficzne cechy jej niedomykalności postępują bardzo szybko i należy jak najszybciej wykonać operację jej wymiany nawet, jeżeli stopień niedomykalności jest niewielki;
3) najczęstszą przyczyną zniszczenia zastawki biologicznej po 15 latach od operacji jest powolne bakteryjne zapalenie wsierdzia toczące się na tej zastawce;
4) częściej zniszczeniu ulegają sztuczne zastawki biologiczne wszyte w pozycję mitralną niż te wszyte w pozycję aortalną;
5) po 15 latach od operacji wszczepienia sztucznej zastawki biologicznej w około 90 % przypadków dochodzi do zaburzeń funkcji zastawki;
6) zastawki wykonane z osierdzia z czasem częściej ulegają zwężeniu, a sztuczne zastawki wykonane z płatków zastawek świni częściej stają się niedomykalne.
Prawidłowa odpowiedź to:

Chory z ograniczeniem tolerancji wysiłku, dusznością w czasie większych wysiłków, napadowym kołataniem serca w wywiadzie. W badaniu palpacyjnym stwierdzono przesunięte w lewą stronę, unoszące, rozlane uderzenie koniuszkowe oraz chybkie, dobrze napięte tętno na tętnicach promieniowych. Uwagę zwracała duża amplituda ciśnienia tętniczego krwi - 160/60 mmHg. Nad sercem słyszalny szmer skurczowo-rozkurczowy i III ton serca. W badaniu rentgenowskim klatki piersiowej stwierdzono powiększenie lewej komory serca i poszerzenie aorty wstępującej. Jakiego leku nie powinno się stosować u tego pacjenta?

Objawy zawężania drogi odpływu lewej komory występują po niektórych operacjach kardiochirurgicznych. Wskaż, po której z wymienionych operacji jest to najbardziej prawdopodobne:

Do szpitala zgłosił się 25-letni mężczyzna, narkoman, gorączkujący od dwóch tygodni, z obrzękami kończyn dolnych, hepatomegalią i poszerzeniem żył szyjnych. W badaniu osłuchowym nad sercem słyszalny holosystoliczny szmer i III ton serca. U tego chorego najbardziej prawdopodobnym rozpoznaniem jest:

U 18-letniego bezobjawowego ucznia w trakcie badania na komisji wojskowej stwierdzono szmer słyszalny w drugim lewym międzyżebrzu. Szmer ma charakter ciągły i nie zmienia się wraz z ruchami głowy. Zjawiska osłuchowe sugerują rozpoznanie:

Wskazaniem do wymiany zastawki aortalnej nie jest:
1) niski gradient skurczowy przy prawidłowej czynności skurczowej lewej komory;
2) umiarkowane zwężenie zastawki aortalnej towarzyszące chorobie niedokrwiennej serca leczonej chirurgicznie;
3) profilaktyka nagłego zgonu sercowego u bezobjawowego chorego z maksymalnym gradientem skurczowym 60 mmHg i prawidłową czynnością lewej komory;
4) przebyte w przeszłości infekcyjne zapalenie wsierdzia zastawki aortalnej bez istotnej niedomykalności zastawki aortalnej;
5) istotna niedomykalność zastawki aortalnej z poszerzeniem lewej komory (64 mm w rozkurczu w badaniu echokardiograficznym) i w pełni zachowaną czynnością skurczową lewej komory z nawrotami napadów migotania przedsionków.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 50-letniej pacjentki, z rozpoznawanym od około 18 lat zwężeniem lewego ujścia żylnego, bez istotnych objawów, prowadzącej zwykły tryb życia, podczas kolejnej wizyty stwierdzono, między innymi, utrzymywanie się rytmu zatokowego, a w badaniu echokardiograficznym powierzchnię zastawki 1,8 cm², pogrubiały przedni płatek mitralny bez istotnych zwapnień aparatu mitralnego, małą niedomykalność mitralną, umiarkowaną niedomykalność zastawki trójdzielnej. Maksymalne ciśnienie skurczowe w prawej komorze oszacowano na 33 mmHg. Dalsze postępowanie powinno obejmować:

Wskazania kardiologiczne do usunięcia ciąży obejmują:
1) zespół Eisenmengera, niezależnie od przyczyny;
2) zespół Marfana z poszerzeniem aorty wstępującej;
3) przebyte infekcyjne zapalenie wsierdzia powikłane zatorem do CUN;
4) sinicze wady serca z ciasnym zwężeniem drogi odpływu prawej komory;
5) stan po korekcji tetralogii Fallota.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 27-letniej, wcześniej nie diagnozowanej pacjentki, w 12 tygodniu ciąży stwierdzono szmer holosystoliczny na koniuszku, przenoszący się do lewego dołu pachowego. EKG - rzm 88/min, poza tym prawidłowy. ECHO przezklatkowe wykazało wypadanie tylnego płatka mitralnego z umiarkowaną niedomykalnością, lewy przedsionek - 45 mm., lewa komora 58 mm., prawidłowa funkcja skurczowa. Szczelna zastawka trójdzielna. Dalsze postępowanie powinno obejmować:
1) profilaktykę infekcyjnego zapalenia wsierdzia;
2) naprawcze leczenie operacyjne zastawki do 28 tygodnia ciąży w celu zapobieżenia pęknięciu nici ścięgnistych i gwałtownemu nasileniu stopnia niedomykalności z następstwem w postaci obrzęku płuc;
3) utrzymanie ciąży i poród siłami natury, o ile nie będzie wskazań położniczych;
4) utrzymanie ciąży i rozwiązanie cięciem cesarskim ze wskazań kardiologicznych;
5) usunięcie ciąży ze wskazań kardiologicznych.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 73-letniego mężczyzny z nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą typu II, BMI=29,8 z niestabilną CHNS wykonano koronarografię, która wykazała chorobę trzech tętnic. Poza tym, w badaniu echokardiograficznym oraz RTG klatki piersiowej wykazano poszerzenie aorty wstępującej do około 62 mm oraz nasilone zmiany zmiany degeneracyjne zastawki aortalnej, ale z małego stopnia zwężeniem (max gradient ciśnień - 32 mmHg) i niedomykalnością. Grubość mięśnia tylnej ściany lewej komory 13 mm. Optymalne postępowanie obejmuje:

Ciągły szmer nad sercem nasuwa podejrzenie:
1) złożonej wady aortalnej;
2) złożonej wady mitralnej;
3) przetrwałego przewodu tętniczego z istotnym przeciekiem lewo-prawym;
4) przetrwałego przewodu tętniczego z odwróconym przeciekiem;
5) czynnego zespolenia Blalock-Taussig.
Prawidłowa odpowiedź to:

W trakcie badania echokardiograficznego, wykonanego na prośbę chorego w gabinecie prywatnym, stwierdzono dwupłatkową zastawkę aortalną z maksymalnym gradientem skurczowym 35 mmHg, małą niedomykalnością oraz poszerzenie aorty wstępującej 60 mm. Poza tym bez odchyleń od normy. Zalecenia powinny obejmować:
1) kontrolne badanie echokardiograficzne za około rok;
2) szybkie skierowanie na zabieg operacyjny wymiany zastawki aortalnej i aorty wstępującej;
3) profilaktykę infekcyjnego zapalenia wsierdzia;
4) ponowne badanie echokardiograficzne w razie pojawienia się nowych objawów klinicznych;
5) wykonanie echokardiograficznej próby obciążeniowej w celu oceny wzrostu gradientu przepływu przez zastawkę aortalną.
Prawidłowa odpowiedź to:

Pacjenci z zespołem Eisenmengera wymagają:
1) krwioupustów przed planowanym zabiegiem operacyjnym;
2) krwioupustów przy hematokrycie poniżej 65% w celu profilaktyki udaru mózgu;
3) stosowania rutynowego leczenia przeciwkrzepliwego lub przeciwpłytkowego w celu profilaktyki zatorowości;
4) profilaktyki infekcyjnego zapalenia wsierdzia przed przezprzełykowym badaniem echokardiograficznym;
5) okresowego oznaczania poziomu kwasu moczowego.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 42-letniego chorego z objawami narastającej duszności w przebiegu kilkudniowej gorączki stwierdzono objawy zastoju w krążeniu małym, tachykardię 82/min, I i II ton oraz protomezodiastoliczny szmer rozkurczowy w punkcie Erba o charakterze „krzyku mewy”. Podejrzenie kierujemy przede wszystkim ku:

U 25-letniej, wcześniej nie diagnozowanej pacjentki, w 30 tygodniu ciąży stwierdzono mruk skurczowy na lewo od mostka i we wcięciu jarzmowym, szmer protomezosystoliczny z punctum maximum w punkcie Erba, 3/6. Rytm miarowy 84/min, RR 120 mmHg. Fala tętna w normie. Nie stwierdzono objawów niewydolności lewej komory, niewielkie obrzęki wokół kostek. Dane powyższe uzasadniają rozpoznanie:

Operacja metodą Fontana:
1) to zabieg paliatywny wykonany w celu zmniejszenia następstw sinicy chorych z zespołem Eisenmengera;
2) poprawia wydolność fizyczną i wydłuża życie chorych z pierwotnym nadciśnieniem płucnym;
3) prowadzi po latach do nadkomorowych zaburzeń rytmu;
4) w odległym okresie może prowadzić do rozwoju anastomoz tętniczo-żylnych w krążeniu płucnym;
5) nie wymaga okresowych kontroli kardiologicznych, wystarczająca jest opieka lekarza opieki podstawowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Po operacji zamknięcia ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu wtórnego:
1) często dochodzi do rekanalizacji ubytku około 15 lat po zabiegu wskutek „przetarcia się” nici chirurgicznych;
2) chorzy powinni być poddawani profilaktyce infekcyjnego zapalenia wsierdzia przez całe życie;
3) z reguły dochodzi do utrwalenia migotania przedsionków u chorych z nawrotami napadów przed zabiegiem;
4) należy zakazać uprawiania sportu, pomimo dobrego wyniku zabiegu oraz braku jakichkolwiek objawów klinicznych;
5) może utrzymywać się poszerzenie prawej komory.
Prawidłowa odpowiedź to:

Pacjentka lat 48, po operacji wymiany zastawki aortalnej na zastawkę dwupłatkową St. Jude 25 zgłosiła się do okresowej kontroli w poradni kardiologicznej. Przezklatkowe badanie echkardiograficzne wykazało centralną falę zwrotną o wąskim spektrum, małej objętości i dużej prędkości. Badania fizykalne i laboratoryjne nie wykazały żadnych odchyleń od normy. Fala zwrotna o takim natężeniu w przypadku tej zastawki:

Echokardiograficzny obraz aorty i pnia płucnego w poprzecznych ujęciach przymostkowych przypominający cyfrę „8” występuje w:
1) wrodzonym skorygowanym przełożeniu pni tętniczych;
2) anomalii Ebsteina;
3) tetralogii Fallota;
4) koarktacji aorty;
5) przetrwałym przewodzie tętniczym.
Prawidłowa odpowiedź to:

Anomalię Ebsteina charakteryzują niżej wymienione cechy, z wyjątkiem:

U 34-letniego chorego z umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym i przebytą przed 4 laty radioterapią śródpiersia z powodu choroby Hodgkina wysunięto w oparciu o badanie radiologiczne podejrzenie tętniaka aorty wstępującej, ponadto stwierdzono obecność przepukliny rozworu przełykowego. W echokardiografii przezklatkowej nie uzyskano obrazu umożliwiającego ocenę aorty wstępującej poza opuszką. Wybierz prawidłową odpowiedź:

Czynnikiem ryzyka nefrotoksycznego działania kontrastu nie jest:

Ostre niedokrwienie kończyny charakteryzuje się
1) bólem i zblednięciem kończyny;
2) objawem późnym i wskazującym na zagrożenie amputacją jest utrata siły mięśniowej;
3) w przypadku występowania zaburzeń czucia wcześniej dochodzi do utraty czucia bólu, a później do utraty czucia wibracji i propriocepcji;
4) najczęstszą przyczyną (ponad 90% przypadków) ostrego niedokrwienia poniżej kolana jest zakrzepica tętniaka tętnicy podkolanowej;
5) leczeniem z wyboru ciężkiego niedokrwienia tętniczego jest pilne leczenie chirurgiczne.
Prawidłowa odpowiedź to:

Echokardiografia kontrastowa bywa stosowana:
1) w celu poprawy wizualizacji wsierdzia;
2) w diagnostyce przeciekowych wad serca;
3) celem oceny perfuzji miokardium;
4) w ocenie krążenia płucnego;
5) dla monitorowania przebiegu niektórych zabiegów interwencyjnych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Kardiomiopatia restrykcyjna może towarzyszyć wymienionym poniżej chorobom układowym:
1) amyloidozie;
2) mieszanej chorobie tkanki łącznej;
3) sarkoidozie;
4) reumatoidalnemu zapaleniu stawów;
5) hemochromatozie.
Prawidłowa odpowiedź to:

Ximelagatran to:

Odwrócenie efektu heparyny po zakończeniu krążenia pozaustrojowego uzyskuje się stosując:

Wskazaniem do leczenia trombolitycznego zatorowości płucnej jest:

Nadużywający alkoholu 67-letni mężczyzna, po przebytym krwawieniu z żylaków przełyku został skierowany z powodu potwierdzonej ultrasonograficznie masywnej zakrzepicy żył głębokich uda lewego. Właściwym postępowaniem będzie:

28-letnia kobieta została skierowana z powodu niemasywnej zatorowości płucnej. Przed rozpoczęciem leczenia w badaniach dodatkowych stwierdzono stężenie D-dimeru 3000 mikrogramów/l., INR 1.0, fibrynogen 400mg/%, APTT100s, Hb 12,6g/%. Które z poniższych stwierdzeń jest prawidłowe:

Leczenie tętniaków aorty wstępującej metodą Bentalla polega na:

63-letni mężczyzna po pełnej rewaskularyzacji chirurgicznej tętnic wieńcowych (1 pomost tętniczy i 3 pomosty żylne) przed 2,5 roku, obecnie bez dławicy, z dobrą tolerancją wysiłku (8 METs) jest konsultowany kardiologicznie przed ewentualnym zabiegiem chirurgicznej endaterektomii tętnicy szyjnej. Optymalnym postępowaniem jest w takim przypadku:

W wieloośrodkowych badaniach klinicznych wykazano, że heparyny drobnocząsteczkowe w porównaniu do heparyn niefrakcjonowanych wykazują:
1) większą zdolność inaktywacji czynnika Xa w stosunku do czynnika IIa;
2) większą zdolność inaktywacji czynnika IIa w stosunku do czynnika Xa;
3) większą wrażliwość na płytkowy czynnik 4;
4) mniejszą wrażliwość na płytkowy czynnik 4;
5) większą skuteczność w redukcji złożonego punktu końcowego (zgon + zawał serca + nawrót dławicy), lecz dotyczy to jedynie enoksaparyny, ale nie nadroparyny;
6) większą skuteczność w redukcji złożonego punktu końcowego (zgon + zawał serca + nawrót dławicy) i dotyczy to zarówno enoksaparyny jak i nadroparyny.
Prawidłowa odpowiedź to:

Obecność dużej nieruchomej skrzepliny o wysokiej echogeniczności w dyskinetycznym tętniaku lewej komory:

U 30-letniej pacjentki po incydencie ostrej zatorowości płucnej w 2 miesiącu ciąży, leczenie przeciwkrzepliwe należy kontynuować co najmniej:

U kobiety w ciąży, z dodatnim wywiadem w kierunku zakrzepicy żylnej i stwierdzonymi przeciwciałami antyfosfolipidowymi, należy zastosować:

U unieruchomionego, otyłego chorego, 7 dni po cholecystektomii wystąpiła umiarkowana duszność i nietypowy ból w klatce piersiowej. W ramach diagnostyki wykonano spiralną tomografię komputerową, jednakże nie uwidoczniono skrzeplin w tętnicach płucnych. Które ze stwierdzeń jest prawdziwe:

28-letni leśnik, został przyjęty z powodu nawracających zasłabnięć w ciągu ostatniego tygodnia. Nigdy wcześniej nie chorował poważnie, a przed 3 tygodniami przechodził infekcję grypopodobną z towarzyszącą wysypką na skórze całego ciała. W badaniu ekg wykonanym w Izbie Przyjęć stwierdzono blok przedsionkowo-komorowy III stopnia z częstotliwością rytmu komór 36/min. Jakie leczenie powinien otrzymać ten chory?

Skala EUROSCORE:

Objaw „60/60” polega na:
1) skróceniu czasu akceleracji przepływu płucnego <60 ms;
2) wydłużeniu czasu akceleracji przepływu płucnego >60 ms;
3) wartości skurczowego ciśnienia w tętnicy płucnej >60 mmHg;
4) wartości skurczowego ciśnienia w tętnicy płucnej <60 mmHg;
5) wartości średniego ciśnienia w tętnicy płucnej <60 mmHg.
Prawidłowa odpowiedź to: