Egzamin PES / Hematologia / wiosna 2017

Podawanie kwasu acetylosalicylowego wskazane jest u wszystkich chorych z czerwienicą prawdziwą, z wyjątkiem:
1) pacjentów z obecnością czynników ryzyka choroby sercowo-naczyniowej;
2) chorych uczulonych na kwas acetylosalicylowy;
3) chorych z liczbą płytek > 1500 G/l przy aktywności kofaktora rystocetyny (vWF:RCo < 30%);
4) chorych z objawami skazy krwotocznej;
5) chorych z astmą oskrzelową.
Prawidłowa odpowiedź to:

U jakich chorych z czerwienicą prawdziwą, będących w grupie niskiego ryzyka rozwoju powikłań zakrzepowo-zatorowych, należy rozważyć zastosowanie leczenia cytoredukcyjnego?
1) źle tolerujących krwioupusty;
2) wymagających krwioupustów częściej niż raz na miesiąc;
3) z objawową lub narastającą splenomegalią;
4) z narastającą nadpłytkowością > 1500 G/l;
5) z innymi cechami progresywnej choroby (np. świąd skóry, utrata masy ciała, stany gorączkowe).
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorych na czerwienicę prawdziwą w leczeniu uporczywego świądu skóry znajdują zastosowanie:
1) preparaty antyhistaminowe;
2) selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny;
3) ruksolitynib;
4) kwas acetylosalicylowy;
5) fototerapia typu PUVA.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące zastosowania hydroksymocznika u chorych z nadpłytkowością samoistną:
1) początkowa dawka hydroksymocznika wynosi zazwyczaj 500-1000 mg/dobę;
2) hydroksymocznik nie powinien być stosowany w ciąży;
3) hydroksymocznik może być podawany w czasie 3 miesięcy przed planowaną ciążą;
4) u około 10 % leczonych hydroksymocznikiem pojawia się owrzodzenie podudzi;
5) w przypadku pojawienia się owrzodzenia podudzi należy zmniejszyć dawkę hydroksymocznika o połowę i zastosować leczenie miejscowe.
Prawidłowa odpowiedź to:

Rozpoznanie mielofibrozy stawia się na podstawie:
1) badania przedmiotowego;
2) obrazu krwi obwodowej;
3) wyniku badań molekularnych;
4) wyniku trepanobiopsji szpiku;
5) poprzez wykluczenie innych nowotworów mieloproliferacyjnych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Przeszczepienie allogenicznego szpiku kostnego jest jedynym sposobem terapii, który może doprowadzić do wyleczenia chorych z mielofibrozy. Do procedury tej kwalifikują się:
1) wszyscy chorzy < 65. rż, kwalifikujący się do przeszczepu, będący w chwili rozpoznania w grupie ryzyka pośredniego 2 lub wysokiego wg IPSS;
2) wszyscy chorzy < 65. rż, kwalifikujący się do przeszczepu, będący w chwili rozpoznania w grupie ryzyka niskiego lub pośredniego 1 wg IPSS, u których doszło do progresji choroby (grupa ryzyka pośredniego 2 lub wysokiego wg DIPSS, DIPPS plus);
3) wszyscy chorzy < 65. rż, kwalifikujący się do przeszczepu, będący w chwili badania w grupy ryzyka niskiego wg DIPSS;
4) wszyscy chorzy < 65. rż, kwalifikujący się do przeszczepu, będący w chwili badania w grupie ryzyka niskiego wg DIPSS plus;
5) wszyscy chorzy < 65. rż, kwalifikujący się do przeszczepu, będący w chwili rozpoznania w grupie ryzyka pośredniego 1, pośredniego 2 lub wysokiego wg IPSS.
Prawidłowa odpowiedź to:

W leczeniu splenomegalii wywołującej objawy kliniczne u chorych na mielofibrozę nie stosuje się:

W leczeniu mielofibrozy znajdują zastosowanie inhibitory JAK2. Jeden z nich pod nazwą ruksolitynib charakteryzuje się dużą skutecznością w zakresie:
1) zmniejszenia objętości śledziony;
2) wydłużenia czasu całkowitego przeżycia w stosunku do chorych otrzymujących najlepszą możliwą terapię;
3) zmniejszenia nasilenia objawów ogólnych;
4) zwalczania ognisk hematopoezy pozaszpikowej np. w OUN;
5) zwalczania małopłytkowości.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do czynników ryzyka wystąpienia powikłań w ciąży u kobiet z nowotworami mieloproliferacyjnymi (NM) nie należy/ą:

U chorych na czerwienicę prawdziwą (PV) i nadpłytkowość samoistną (ET) przed planowanym zabiegiem operacyjnym należy:
1) dążyć do obniżenia hematokrytu (PV) lub liczby płytek (ET) do wartości prawidłowych;
2) odstawić kwas acetylosalicylowy co najmniej 7 dni przed zabiegiem;
3) stosować rutynową profilaktykę przeciwzakrzepową;
4) nie odstawiać kwasu acetylosalicylowego przed zabiegiem oraz stosować rutynową profilaktykę przeciwzakrzepową;
5) zamienić kwas acetylosalicylowy przed zabiegiem na inny lek przeciw płytkowy i nie stosować rutynowej profilaktyki przeciwzakrzepowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż fałszywe stwierdzenie dotyczące hemofilii powikłanej inhibitorem:

Hemofilia może wystąpić u kobiety w przypadku:

U chorego na ciężką hemofilię A, o masie ciała 60 kg, w przypadku niepowikłanej ekstrakcji zęba należy zastosować:

Profilaktykę krwawień u chorego z ciężką postacią hemofilii B, potwierdzoną artropatią stawów kolanowych, zapoczątkowaną w 27. roku życia, prowadzoną przez 52 tygodnie w roku określić należy jako:

Wskaż fałszywe stwierdzenie dotyczące nosicielek hemofilii:

U chorego na ciężką hemofilię B, przed ekstrakcją zęba należy zastosować koncentrat czynnika IX w dawce nie mniejszej niż:

Wskaż fałszywe stwierdzenie:

Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące hemofilii B:

W postaci guzkowej z przewagą limfocytów chłoniaka Hodgkina komórki Reed-Sternberga:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące podtypu mieszanokomórkowego (MC) klasycznej postaci chłoniaka Hodgkina:

Najważniejszym czynnikiem rokowniczym w chłoniaku Hodgkina jest:

W badaniu PET/TK wykonanym po zakończeniu leczenia wychwyt znacznika we wszystkich miejscach wyjściowo zajętych był mniejszy niż wychwyt w wątrobie, za wyjątkiem śródpiersia, w którym wychwyt był nieznacznie większy niż wychwyt w wątrobie. Sumarycznie wynik tego badania w skali z Deauville wynosi:

Wskaż prawdziwe zdanie dotyczące chłoniaka Hodgkina:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące schematu ABVD:
1) u większości chorych w momencie podawania kolejnej porcji cytostatyków występuje neutropenia III i IV stopnia;
2) ryzyko gorączki neutropenicznej po zastosowaniu ABVD wynosi około 20% i wymaga zastosowania czynników wzrostu w profilaktyce pierwotnej;
3) optymalnym momentem oceny wczesnej odpowiedzi na leczenie ABVD za pomocą badania PET jest okres na dwa-trzy dni przed czwartym cyklem leczenia;
4) toksyczność płucna schematu ABVD wynika z stosowania dakarbazyny;
5) pozwala na uzyskanie długotrwałej remisji u 90% chorych z postacią zaawansowaną choroby.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące radioterapii uzupełniającej u chorych z postacią wczesną chłoniaka Hodkina:
1) dotyczy wszystkich okolic pierwotnie zajętych;
2) dotyczy jedynie grup węzłowych, które na zakończenie leczenia są większe niż 1,5 cm;
3) dawka radioterapii wynosi 30-40 Gy w zależności od czynników ryzyka;
4) dawka radioterapii wynosi 20-30 Gy w zależności od czynników ryzyka;
5) odstąpienie od radioterapii u chorych z negatywnym wynikiem badania PET po zakończeniu chemioterapii pozwala na uzyskania długotrwałej remisji u około 85% chorych;
6) odstąpienie od radioterapii nie zwiększa ryzyka nawrotu choroby.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do niekorzystnych czynników rokowniczych u chorych z nawrotem/opornych przed autologiczną transplantacją komórek układu krwiotwórczego zalicza się:
1) wznowa choroby w czasie krótszym niż 12 miesięcy;
2) stadium III/IV w nawrocie;
3) wznowa w miejscu uprzednio napromienianym;
4) wiek powyżej 40 lat;
5) podtyp MC chłoniaka.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wyraźnie dodatni bezpośredni odczyn Coombsa jest prawie zawsze spotykany w następujących stanach:
1) choroba zimnych aglutynin;
2) choroba hemolityczna noworodków na tle konfliktu Rh;
3) nocna napadowa hemoglobinuria;
4) niedokrwistość hemolityczna na tle niedoboru G-6PD;
5) choroba hemolityczna noworodków na tle niezgodności ABO.
Prawidłowa odpowiedź to:

W jakich chorobach lub stanach jest możliwe wystąpienie powikłania w postaci niedokrwistości mikroangiopatycznej?
1) przewlekła niewydolności nerek;
2) choroby nowotworowe;
3) toczeń układowy i inne choroby kolagenu;
4) w przebiegu ciąży;
5) choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące metabolizmu żelaza:
1) wolne zjonizowane żelazo jest obecne we krwi krążącej;
2) stężenie ferrytyny w surowicy jest jej odzwierciedleniem w magazynach ustrojowych żelaza;
3) stężenie żelaza w ustroju jest zawsze niskie w niedoborze żelaza;
4) żelazo w ustroju jest obecne głównie w układzie siateczkowo-śródbłonkowym;
5) więcej niż 95% żelaza wykorzystywanego w erytropoezie pochodzi z rozpadu krwinek czerwonych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące hematologicznych odchyleń spotykanych w ciąży:
1) poziom hemoglobiny obniża się;
2) masa krwinek czerwonych zmniejsza się;
3) liczba krwinek białych po porodzie często przekracza 11 tys./µl;
4) liczba płytek krwi najczęściej obniża się do 30. tyg. ciąży;
5) płód ma pierwszeństwo w stosunku do matki w korzystaniu z żelaza.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące choroby Addisona-Biermera:
1) pacjent może się zgłosić do lekarza z wartościami hemoglobiny nawet tak niskimi jak 3,5-4,0 g%;
2) transfuzji krwi należy unikać nawet przy niskich wartościach hemoglobiny, o ile nie ma wyraźnych objawów dezadaptacji krążenia;
3) pacjent może prezentować objawy neurologiczne nawet bez niedokrwistości;
4) objawy zapalenia języka są spowodowane niedoborem żelaza;
5) objawy ze strony przewodu pokarmowego są zwykle spowodowane towarzyszącym nowotworem jelita.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące stanu po rozpoczęciu leczenia choroby Addisona-Biermera:
1) ustępuje zanikowe zapalenie błony śluzowej żołądka;
2) w ciągu 3 tygodni ustępują objawy zapalenia języka;
3) w 2-gim tygodniu leczenia w znacznym stopniu ustępują objawy podostrego uszkodzenia rdzenia kręgowego;
4) w 9-10 dniu leczenia pojawia się szczyt odpowiedzi retykulocytowej;
5) erytropoeza w szpiku staje się normoblastyczna po 24-48 godz. leczenia.
Prawidłowa odpowiedź to:

36-letnia kobieta z wywiadem obfitych miesiączek, poza tym zdrowa, została skierowana do hematologa z powodu niedokrwistości mikrocytowej, hipochromicznej. Które z poniższych badań nie jest uzasadnione?

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące niedokrwistości autoimmunohemolitycznej:
1) do transfuzji należy zawsze używać krwi Rh(-);
2) immunosupresja (cyklofosfamid, imuran, CyA) jest postępowaniem z wyboru w każdym przypadku;
3) tej niedokrwistości zawsze towarzyszy splenomegalia;
4) krwinki czerwone są zawsze opłaszczone dopełniaczem;
5) chorym nie należy przetaczać krwi, bo każda będzie niezgodna.
Prawidłowa odpowiedź to:

W leczeniu pacjenta z agranulocytozą i gorączką neutropeniczną, które wystąpiły po zażyciu tiamazolu należy zastosować:

Choremu z nabytą postacią hemofilii A w celu zahamowania krwotoku należy przetoczyć:

U chorego w wieku 32 lat z wstępnym rozpoznaniem chłoniaka Burkitta żołądka na podstawie badania histologicznego wycinków pobranych w czasie gastroskopii należy wykonać następujące procedury, z wyjątkiem:

U chorego ze szpiczakiem plazmocytowym typu łańcuch lekki lambda, który nie zgłaszał żadnych objawów klinicznych, w rutynowej kontroli badań wykryto we krwi stężenie wapnia całkowitego wynoszące 2,7 mmol/l oraz stężenie białka całkowitego równe 5,2 g/dl, w tym albuminy stanowiące 50%. Konsultujący hematolog powinien zalecić:

W leczeniu splenomegalii wywołującej objawy kliniczne u chorych na mielofibrozę nie stosuje się:

U chorego na chłoniaka Burkitta w wykonanych kontrolnych badaniach laboratoryjnych krwi przed rozpoczęciem chemioterapii stwierdzono następujące wartości: kreatynina 130 mmol/l, potas 5,2 mmol/l, wapń 2,15 mmol/l, kwas moczowy 502 µmol/l i fosforany 2,36 mmol/l. Na podstawie podanych wyników hematolog rozpoznał:

Do oddziału hematologicznego została skierowana 35-letnia kobieta, u której w morfologii stwierdzono liczbę płytek krwi 12x10⁹/l. Małopłytkowości nie towarzyszyły objawy skazy krwotocznej ani inne zaburzenia kliniczne. Konsultujący hematolog przed podjęciem decyzji o hospitalizacji powinien:

Kobieta lat 65 została przyjęta do oddziału chirurgicznego w celu wykonania planowej cholecystektomii techniką klasyczną. Po operacji, z powodu niedokrwistości, chorej przetoczono 2j. koncentratu krwinek czerwonych (KKCz), a po 5 dniach wypisano pacjentkę do domu. Po tygodniu pobytu w domu chora została przywieziona na izbę przyjęć szpitala, w którym była operowana z gorączką 38°C, objawami krwawienia z nosa, jamy ustnej, przewodu pokarmowego i dróg rodnych oraz masywnych wybroczyn krwotocznych na skórze. W wykonanej morfologii stwierdzono niedokrwistość (Hb-10,9 g/dl), małopłytkowość (8x10⁹/l) i prawidłową liczbę leukocytów (8,2x10⁹/l). W rozmazie mikroskopowym nie wykryto schizocytów, ani nasilonej poikilocytozy, ani patologicznych krwinek białych. Badania biochemiczne krwi ujawniły prawidłowe wartości bilirubiny, kreatyniny, kwasu moczowego, LDH, czasu protrombinowego, fibrynogenui D-dimerów. Należy podejrzewać:

Wskaż fałszywe stwierdzenie dotyczące chłoniaka grudkowego:

Komórki chłoniaka grudkowego w typowych przypadkach charakteryzują się ekspresją następujących antygenów możliwych do wykrycia metodami immunohistochemicznymi:
1) immunoglobulin powierzchniowych (sIg);
2) CD10;
3) BCL2;
4) BCL6;
5) CD5.
Prawidłowa odpowiedź to:

U mężczyzny w wieku 50 lat rozpoznano chłoniaka grudkowego na podstawie badania histopatologicznego powiększonego węzła chłonnego. W chwili kierowania na to badanie pacjent był w dobrym stanie ogólnym (ECOG 0), bez poczucia choroby, badaniem fizykalnym stwierdzono powiększone węzły chłonne szyjne po stronie prawej o wymiarach ok. 3 cm, pozostałe dostępne badaniu węzły chłonne obwodowe nie przekraczają 2 cm. W ramach pogłębionej diagnostyki wykonano badania obrazowe, które nie wykazały limfadenopatii ani organomegalii w jamach ciała. Surowicza aktywność LDH i stężenie β₂-mikroglobuliny. Obraz krwi obwodowej był prawidłowy, ale trepanobiopsja ujawniła gniazda komórek chłoniakowych w szpiku kostnym. Jaką strategię terapeutyczną należy zaproponować pacjentowi?

Wskaźnik rokowniczy FLIPI2 stosowany w chłoniaku grudkowym uwzględnia następujące cechy kliniczne i laboratoryjne, z wyjątkiem:

Za opcję terapeutyczną I linii, dającą szansę trwałego wyleczenia pacjentowi z chłoniakiem grudkowym w stadium I i II bez zmiany masywnej (non bulky) uważa się:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące zastosowania rytuksymabu jako leczenia podtrzymującego po odpowiedzi uzyskanej immunochemioterapią w I linii leczenia chłoniaka grudkowego:
1) podaje się go w dawce 375 mg/m² co 2 miesiące do progresji, najdłużej przez 2 lata;
2) wskazaniem do takiego leczenia jest tylko remisja całkowita uzyskana immunochemioterapią i potwierdzona badaniem PET-CT;
3) wskazaniem do takiego leczenia jest tylko remisja całkowita uzyskana immunochemioterapią i potwierdzona badaniem PET-CT oraz badaniami cytogenetycznymi i molekularnymi, uwzględniającymi rearanżację genu BCL-2;
4) nie wykazano, aby leczenie podtrzymujące rytuksymabem miało istotny wpływ na długość przeżycia wolnego od progresji chłoniaka.
Prawidłowa odpowiedź to:

Jedną z opcji leczniczych u chorych na chłoniaka grudkowego wymagających immunochemioterapii jest schemat R-CHOP (rytuksymab, cyklofosfamid, adriblastyna, winkrystyna i prednizon). Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące tego schematu:
1) wykazuje się większą mielotoksycznością w stosunku do schematu R-CVP (rytuksymab, cyklofosfamid, winkrystyna i prednizon);
2) zastosowany w I linii leczenia pozwala uzyskać dłuższe niż schemat R-COP przeżycie wolne od progresji (PFS) oraz przeżycie całkowite (OS);
3) przy kwalifikacji chorych do tego schematu należy uwzględnić obciążenie pacjenta chorobami sercowo-naczyniowymi;
4) należy zawsze rozważyć jego zastosowanie u pacjenta z rozpoznaniem histopatologicznym chłoniaka grudkowego w stopniu G3B.
Prawidłowa odpowiedź to:

Megachemioterapię wspomaganą autologicznym przeszczepieniem komórek krwiotwórczych można zaproponować młodym pacjentom z chłoniakiem grudkowym w następującej sytuacji klinicznej:
1) gdy immunochemioterapią I linii nie uzyska się całkowitej remisji potwierdzonej badaniem PET-CT;
2) gdy immunochemioterapią I linii nie uzyska się całkowitej remisji potwierdzonej badaniem PET z eradykacją choroby resztkowej;
3) we wczesnej wznowie choroby występującej po leczeniu I linii, jako konsolidacja immunochemioterapii II linii;
4) w drugiej i kolejnych remisjach choroby;
5) omawiana procedura nie ma zastosowania w chłoniaku grudkowym.
Prawidłowa odpowiedź to:

Typowym zaburzeniem cytogenetycznym stwierdzanym w chłoniaku grudkowym jest translokacja t(14;18)(q32;q21). Wskaż prawdziwe stwierdzenie:

Przeciwwskazaniem do zastosowania rytuksymabu u chorego na chłoniaka grudkowego jest:

Do kryteriów diagnostycznych fazy kryzy blastycznej przewlekłej białaczki szpikowej wg WHO 2008 należy:

Który z poniższych parametrów nie należy do kryteriów całkowitej odpowiedzi hematologicznej podczas leczenia przewlekłej białaczki szpikowej?

Ponatynib - inhibitor kinaz tyrozynowych III generacji nie jest zarejestrowany do leczenia przewlekłej białaczki szpikowej (PBSz):

Wskazaniem do przeprowadzenia allogenicznej transplantacji komórek krwiotwórczych w przewlekłej białaczce szpikowej jest:

Nieuzyskanie wczesnej odpowiedzi molekularnej (redukcja liczby transkryptu genu BCR/ABL <10%) w 3. miesiącu leczenia inhibitorem kinaz tyrozynowych według zaleceń ELN z 2013 r:

Według zaleceń ELN z 2013 r jednym z kryteriów optymalnej odpowiedzi na leczenie I rzutu inhibitorem kinazy tyrozynowej (IKT) jest uzyskanie większej odpowiedzi molekularnej (MMR):

Mniejsza odpowiedź cytogenetyczna (MinorCyR) uzyskiwana w przebiegu leczenia przewlekłej białaczki szpikowej odpowiada:

Niekorzystne zaburzenia gospodarki węglowodanowej i zaburzenia lipidowe, które w konsekwencji mogą prowadzić do miażdżycy towarzyszą leczeniu przewlekłej białaczki szpikowej:

Nilotynib nie jest stosowany w leczeniu chorych na przewlekłą białaczkę szpikową:

U pacjenta z erytrodermią (naciek obejmuje ponad 80% powierzchni skóry) nie stwierdza się limfadenopatii, zmian narządowych ani obecności atypowych limfocytów we krwi obwodowej. W badaniu histopatologicznym wycinka skóry stwierdza się gęsty naciek podnaskórkowy z atypowych limfocytów T o fenotypie T helper CD3+ CD4+ CD45RO+ CD8- oraz mikroropnie Pautriera. Pacjent nie był dotychczas leczony. Metodą leczenia pierwszej linii jest:

Do hematologa zgłasza się pacjent z wynikiem badania histopatologicznego skóry, w którym opisano monomorficzne nacieki z dużych limfocytów CD30+. Morfologia krwi obwodowej i LDH w normie. W badaniach obrazowych - bez zajęcia węzłów chłonnych i narządów wewnętrznych. Na skórze tułowia i kończyn widoczne są nieliczne grudki z niewielkim złuszczaniem, w części z płytkim owrzodzeniem na szczycie zmiany. Pacjent zgłasza, iż zmiany ulegają samoistnym remisjom i nawrotom, ale nie jednoczasowo. Wskaż właściwe postępowanie:

Do hematologa zgłasza się pacjentka lat 32 w stanie ogólnym dobrym, z dwoma symetrycznie rozmieszczonymi owalnymi zmianami rumieniowymi o wymiarach 4 x 5 cm i 6 x 7 cm w obrębie pośladków (po jednym na każdym). Świąd w obrębie zmian określa na 4 w skali VAS. Węzły chłonne szyjne, nadobojczykowe, pachowe, pachwinowe palpacyjnie są niewyczuwalne. W badaniu histopatologicznym skóry opisano obraz niecharakterystyczny, przypominający wyprysk, z pojedynczymi ogniskami epidermotropizmu z limfocytów T CD3+ CD4+CD8- CD45RO+.

Translokacja (11;14) będąca przyczyną ekspresji cykliny D1 w komórkach nowotworowych jest typowa dla chłoniaka:

Multiple lymphomatous polyposis to rozrost limfocytarny zajmujący przewód pokarmowy będący szczególną postacią:

Zgodnie z klasyfikacją WHO postacią poprzeszczepiennej choroby limfoproliferacyjnej nie jest:

Komórki Reed-Sternberga są typowe dla:

Wśród wymienionych pierwotnych chłoniaków skóry agresywnie przebiega:

Chłoniak anaplastyczny z dużych komórek (ALCL), ALK ujemny:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące gammapatii monoklonalnej o nieustalonym znaczeniu:

W Polsce najczęstszą postacią chłoniaka Burkitta jest postać:

Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące pozawęzłowego chłoniaka z komórek NK/T typu nosowego:

Najczęstszą zmianą cytogenetyczną w szpiczaku mnogim jest:

Jaka jest najpewniejsza metoda identyfikacji białka M?

Do objawów zespołu POEMS należą:

Fenotyp nowotworowych plazmocytów najlepiej charakteryzuje następujący wzór ekspresji pary antygenów:

Która z cytokin odpowiada za zmiany osteolityczne w szpiczaku?

Objawy CRAB obok niewydolności nerek i niedokrwistości obejmują:

Do czynników dużego ryzyka w przebiegu szpiczaka plazmocytowego nie należy:

Jaka jest najczęstsza anomalia cytogenetyczna w makroglobulinemii Waldenströma?

Jakie są główne objawy niepożądane po talidomidzie?

Jakie są główne objawy niepożądane po stosowaniu bortezomibu?

Jaki jest prawidłowy stosunek we krwi łańcuchów lekkich k/l?

Które z niżej wymienionych kryteriów określa gammapatię monoklonalną o nieokreślonym znaczeniu (MGUS)?

Jaka jest mediana czasu przeżycia chorych w I stadium ISS?

Leczenie wspomagające ma na celu:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące epidemiologii przewlekłej białaczki limfocytowej B-komórkowej:
1) przewlekła białaczka limfocytowa B-komórkowa jest najczęstszą postacią białaczki w Europie i Ameryce Północnej;
2) kobiety chorują dwa razy rzadziej niż mężczyźni;
3) występuje głównie u osób powyżej 60. roku życia;
4) w 50% przypadków występuje rodzinnie;
5) zapadalność roczna wynosi 0.5/100.000 mieszkańców.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zespół Richtera to:
1) transformacja przewlekłej białaczki limfocytowej do ostrej białaczki limfoblastycznej;
2) transformacja przewlekłej białaczki limfocytowej do chłoniaka grudkowego;
3) transformacja przewlekłej białaczki limfocytowej do agresywnego chłoniaka B-komórkowego;
4) współistnienie przewlekłej białaczki limfocytowej z chłoniakiem rozlanym z dużych komórek B;
5) okres przewlekłej białaczki limfocytowej w niepomyślnym rokowaniu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskazaniem do rozpoczęcia leczenia w przewlekłej białaczce limfocytowej B-komórkowej jest:
1) występowanie objawów ogólnych (tzw. objawów B);
2) wiek poniżej 60 lat;
3) anomalia 17p-;
4) czas podwojenia limfocytów < 6 miesięcy przy limfocytozie > 30000/µl;
5) stopień kliniczny III lub IV wg Rai’a.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskazaniem do powtórzenia wcześniej stosowanej terapii w przewlekłej białaczce limfocytowej B-komórkowej jest:
1) nawrót lub progresja choroby po upływie 12-24 miesięcy od zakończenia chemioterapii;
2) nawrót lub progresja choroby przed upływem 6 miesięcy od zakończenia chemioterapii;
3) progresja po 24-36 miesiącach od zakończenia immunochemioterapii;
4) oporność na wcześniej stosowaną chemioterapię;
5) wrażliwość na wcześniej stosowaną chemioterapię.
Prawidłowa odpowiedź to:

W białaczce włochatokomórkowej najczęściej występują:
1) powiększenie śledziony;
2) powiększenie węzłów chłonnych;
3) wysoka limfocytoza;
4) pancytopenia;
5) nieskuteczna biopsja aspiracyjna szpiku.
Prawidłowa odpowiedź to:

W przypadku nieskuteczności analogów puryn w białaczce włochatokomórkowej można stosować:
1) interferon;
2) interleukinę-2;
3) autologiczny przeszczep szpiku;
4) rytuksymab;
5) splenektomię.
Prawidłowa odpowiedź to:

Typową przyczyną makrocytozy we krwi jest:
1) alkoholizm;
2) przewlekła niewydolność nerek;
3) niedoczynność tarczycy;
4) niedokrwistość w przebiegu zaawansowanego gruczolakoraka jelita grubego;
5) zespół mielodysplastyczny.
Prawidłowa odpowiedź to:

W przebiegu małopłytkowości rzekomej dochodzi do:

Przyczyną współwystępowania neutropenii, retikulocytopenii i niedokrwistości makrocytarnej może być:
1) niedobór witaminy B₁₂;
2) niedokrwistość autoimmunohemolityczna;
3) niedobór żelaza;
4) zespół mielodysplastyczny;
5) niedokrwistość aplastyczna.
Prawidłowa odpowiedź to:

Bezwzględnym przeciwwskazaniem do wykonania biopsji aspiracyjnej szpiku jest:

Pod małym powiększeniem mikroskopu (x100) oceniane są wszystkie niżej wymienione parametry szpiku, z wyjątkiem:

W jakiej sytuacji klinicznej badanie aspiracyjne szpiku powinno być uzupełnione o badanie trepanobiopsyjne?
1) określenie klinicznego stopnia zaawansowania chłoniaka rozlanego z dużych komórek B;
2) podejrzenie białaczki włochatokomórkowej;
3) ocena regeneracji szpiku w 30. dobie po przeszczepieniu komórek macierzystych hematopoezy;
4) podejrzenie rozsiewu nowotworu narządowego;
5) ocena aktywności megakariopoezy w pierwotnej małopłytkowości immunologicznej wykonywana u młodego pacjenta przed splenektomią.
Prawidłowa odpowiedź to:

Którego parametru nie można właściwie ocenić przeprowadzając ocenę szpiku uzyskanego metodą aspiracji?

Klasyfikacja WHO wprowadziła zmiany kryteriów rozpoznawania białaczek. W niektórych ostrych białaczkach szpikowych do rozpoznania nie jest konieczne wykazanie w szpiku odsetka blastów równego lub przekraczającego 20%, a wystarczy stwierdzenie obecności zmiany cytogenetycznej lub odpowiadającej jej zmiany molekularnej. Wskaż kompletną listę tych zmian:

Wskaż prawidłowe skojarzenie zmiany cytogenetycznej ze zmianą molekularną:

Wskaż wartości progowe odsetka blastów przy badaniu cytologicznym szpiku, które pozwalają na rozpoznanie zespołu mielodysplastycznego (MDS) lub ostrej białaczki (OB) zgodne z aktualną klasyfikacją WHO:

Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące rokowania w ostrej białaczce szpikowej:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące ostrej białaczki szpikowej z prawidłowym kariogramem i obecną mutacją FLT3-ITD lub rzadziej występującą mutacją punktową FLT3:
1) występuje w 30% AML, rokowanie jest złe, gdyż pomimo uzyskania CR po standardowym leczeniu indukująco-konsolidującym (np. DAC, HDAra-C, HAM) przeżycie wolne od choroby - DFS jest krótkie, dlatego wskazane jest możliwie jak najszybsze leczenie allotransplantacją szpiku;
2) występuje w 30% AML, rokowanie jest złe, gdyż po standardowym leczeniu (np. DAC, HDAra-C, HAM) wskaźnik CR jest bardzo niski; udowodniono, że lepiej jest zastosować indukcję CLAG-M, a następnie leczenie allotransplantacją szpiku;
3) w przy przypadku, gdy allotransplantacja szpiku jest niemożliwa oraz w przypadkach opornych i nawrotach uzasadnione jest leczenie inhibitorami FLT3 (np. Sorafenib, AC220) w ramach prób klinicznych oceniających leczenie skojarzone z innymi lekami, gdyż monoterapia tymi lekami daje krótkotrwałą odpowiedź związaną z generowaniem kolejnych mutacji i selekcją opornych klonów;
4) w przy przypadku, gdy allotransplantacja szpiku jest niemożliwa oraz w przypadkach opornych i nawrotach udokumentowane jest wskazanie do leczenia inhibitorami FLT3 (np. Midostaurin, Sorafenib) w formie 4-ro tygodniowych cykli monoterapii na zmianę z 7-dniowymi cyklami LDAra-C (2x20 mg sc/dobę);
5) występuje w 30% AML, rokowanie jest złe, gdyż pomimo uzyskania CR po standardowym leczeniu indukująco-konsolidującym (np. DAC, HDAra-C, HAM) przeżycie wolne od choroby -DFS jest krótkie, samo leczenie allotransplantacją szpiku daje wyniki niezadawalające, wykazano celowość stosowania azacytydyny w okresie po allotransplantacji.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące planu leczenia 50-letniego pacjenta z ostrą białaczką szpikową, ze zmianami cytogenetycznymi w 11q23 i trzema innymi zmianami (odmiennymi od zmian kwalifikujących do grupy z ryzykiem korzystnym):
1) leczenie indukujące remisję DAC - daunorubicyna, Ara-C, cladrybina (lub leczenie w ramach racjonalnego badania klinicznego), wczesne wszczęcie poszukiwania dawcy rodzinnego lub alternatywnego; jeśli uzyskana jest remisja-CR należy dążyć do możliwie wczesnego wykonania alloprzeszczepu, nawet kosztem skrócenia konsolidacji;
2) leczenie indukujące remisję TAD, po uzyskaniu CR kondycjonowanie HD AraC, HAM, HDAraC, HAM, a przeszczep szpiku allogenicznego dopiero po potwierdzeniu utrwalonej CR;
3) leczenie indukujące remisję CLAG-M, po uzyskaniu CR kondycjonowanie HD AraC, HAM, HDAraC, HAM, a przeszczep szpiku allogenicznego dopiero po potwierdzeniu utrwalonej CR;
4) wyniki leczenia AML z grupy wysokiego ryzyka cytogenetycznego są nadal niezadawalające dlatego wskazane jest aby wydłużyć okres konsolidacji;
5) wyniki leczenia AML z grupy wysokiego ryzyka cytogenetycznego są nadal niezadawalające dlatego wskazane jest aby leczenie prowadzić w ramach badań klinicznych z zastosowaniem nowych leków i ulepszanych strategii uwzględniających stan biologiczny i choroby współistniejące.
Prawidłowa odpowiedź to:

U dorosłych chorych na ostrą białaczkę limofoblastyczną, uzyskujących całkowitą remisję po leczeniu indukującym najistotniejszym czynnikiem ryzyka nawrotu jest:

U dorosłych chorych na ostrą białaczkę limofoblastyczną profilaktyka nawrotu w obrębie ośrodkowego układu nerwowego polega na:
1) stosowaniu cytostatyków podawanych dokanałowo;
2) napromienianiu ośrodkowego układu nerwowego;
3) podawaniu dożylnie dużych dawek metotreksatu w konsolidacji;
4) podawaniu deksametazonu 40 mg co 28 dni;
5) podawaniu cytarabiny 3,0/m² co 28 dni iv.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące leczenia chorych na ostrą białaczką szpikową za pomocą przeszczepienia allogenicznych komórek krwiotwórczych poprzedzonego zredukowanym kondycjonowaniem (RIC):
1) ten rodzaj przeszczepu jest dobrze tolerowany, może być stosowany u pacjentów starszych i w gorszym stanie biologicznym, śmiertelność zależna od przeszczepu - TRM jest niższa, a przeżycie wolne od choroby-DFS dłuższe niż po pełnym kondycjonowaniu mieloablacyjnym;
2) ten rodzaj przeszczepienia jest dobrze tolerowany, śmiertelność zależna od przeszczepu - TRM jest niższa, przeżycie wolne od choroby-DFS krótsze, a całkowite przeżycie-OS podobne w porównaniu z przeszczepieniem po pełnym kondycjonowaniu mieloablacyjnym; ważną zaletą jest możliwość stosowania u pacjentów starszych i w gorszym stanie biologicznym;
3) w celu wydłużenia czas wolnego od choroby-DFS i całkowitego przeżycia-OS, po przeszczepieniu ostrożnie ogranicza się leczenie immunosupresyjne i gdy to nie wystarcza podaje się limfocyty dawcy (DLI), zwiększając liczbę limfocytów w kolejnych podaniach. Leczenie prowadzi się kontrolując chimeryzm i objawy reakcji GVH;
4) w celu wydłużenia wskaźników przeżycia, po przeszczepieniu stosuje się możliwie najsilniejsze leczenie immunosupresyjne, kontrolując chimeryzm i objawy reakcji GVH;
5) ten rodzaj przeszczepienia jest dobrze tolerowany, śmiertelność zależna od przeszczepu - TRM, przeżycie wolne od choroby-DFS i całkowite przeżycie-OS podobne w porównaniu z przeszczepieniem po pełnym kondycjonowaniu mieloablacyjnym; ważną zaletą jest możliwość stosowania u pacjentów starszych i w gorszym stanie biologicznym.
Prawidłowa odpowiedź to:

Które z poniższych leków są stosowane dożylnie w leczeniu konsolidującym dorosłych chorych na ostrą białaczkę limfoblastyczną (Ph+ lub PH(-) )?
1) daunorubicyna;
2) L-asparaginaza;
3) cytarabina;
4) kladrybina;
5) imatynib;
6) etopozyd;
7) merkaptopuryna.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorych na ostrą białaczkę limfoblastyczną z obecnością t(9;22) Ph(+) w wieku >70 lat właściwym postępowaniem jest:

Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące „przedleczenia” (pretreatment) w ALL:

Wskaż wszystkie czynniki ryzyka mające udowodnione, niekorzystne znaczenie rokownicze w chwili rozpoznania i wczesnej fazie leczenia u dorosłych chorych na ostrą białaczkę limfoblastyczną:

Które wskaźniki w przebiegu leczenia ostrej białaczki limfoblastycznej uznawane są za mające niekorzystne znaczenie rokownicze?

U chorych na chłoniaka rozlanego z dużych komórek B (DLBCL), nakłucie lędźwiowe i badanie płynu mózgowo-rdzeniowego przed leczeniem należy wykonać:

Międzynarodowy wskaźnik rokowniczy (International Prognostic Index - IPI) chłoniaków agresywnych jest określany w oparciu o następujące czynniki zwiększonego ryzyka, z wyjątkiem:

U chorych na chłoniaka rozlanego z dużych komórek B (DLBCL) bez istotnych chorób współistniejących, optymalne postępowanie obejmuje następujące metody, z wyjątkiem:

U chorej na chłoniaka pierwotnego śródpiersia z dużych komórek B, po zakończeniu immunochemioterapii R-CHOP (8 cykli) w badaniu PET/CT stwierdzono prawidłową aktywność metaboliczną w miejscu pierwotnego guza śródpiersia oraz nową zmianę o wielkości 18 mm i podwyższonej aktywności w porównaniu z aktywnością wątroby w górnym polu płuca lewego. Jak należy postąpić w tej sytuacji klinicznej?

W przypadku pierwotnego chłoniaka mózgowia u chorego w wieku 65 l., z zachowanym kontaktem logicznym, w stanie sprawności WHO/ECOG 1 i z filtracją kłębkową 45 ml/min, optymalnym postępowaniem jest:

W różnicowaniu chłoniaka z komórek płaszcza z innymi chłoniakami z komórek B na podstawie materiału z węzła chłonnego, zasadnicze znaczenie ma badanie immunohistochemiczne w kierunku: