Egzamin PES / Hematologia / jesień 2011

Eliminacja leukocytów z koncentratów krwinek czerwonych i płytkowych ma na celu zapobieganie:
1) niehemolitycznym reakcjom gorączkowym;
2) alloimmunizacji antygenami HLA;
3) przeniesieniu wirusa cytomegalii;
4) powikłaniom hemolitycznym;
5) poprzetoczeniowej chorobie „przeszczep przeciw biorcy” (TA-GVHD).
Prawidłowa odpowiedź to:

Podgrzewanie przetaczanego koncentratu krwinek czerwonych zaleca się:
1) jeżeli szybkość przetoczenia przekracza 50 ml/min (u dorosłych) albo 15 ml/min (u dzieci);
2) u noworodków w przypadku przetoczenia wymiennego;
3) u chorych z wykrytymi przeciwciałami anty-HLA;
4) u biorców z klinicznie znaczącymi przeciwciałami typu zimnego;
5) u chorych po niedawno przebytym zabiegu operacyjnym.
Prawidłowa odpowiedź to:

Przemywanie koncentratów krwinek czerwonych i płytkowych stosuje się w celu:

Przetaczanie koncentratu granulocytarnego może być brane pod uwagę w przypadku wybranych chorych:

Operację siatkówki oka u chorego z małopłytkowością można wykonać przy liczbie płytek wynoszącej przynajmniej około:

Jaki składnik krwi można przetoczyć 25-letniej kobiecie, jeżeli konieczne jest natychmiastowe wykonanie transfuzji, nie jest jednak znana grupa krwi chorej?

Do wczesnych reakcji poprzetoczeniowych (czas wystąpienia do 24 h) należą:
1) poprzetoczeniowa skaza małopłytkowa;
2) odczyn hemolityczny;
3) poprzetoczeniowa choroba „przeszczep przeciw biorcy” (TA - GvHD);
4) ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc (TRALI);
5) poprzetoczeniowe przeciążenie krążenia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zabiegi leczniczej wymiany krwinek czerwonych metodą aferezy mogą być stosowane w leczeniu:
1) niedokrwistości aplastycznej;
2) niedokrwistości autoimmunohemolitycznej;
3) zakrzepowej plamicy małopłytkowej (TTP);
4) ciężkich przypadków malarii;
5) niedokrwistości sierpowatokrwinkowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Jakie objawy powinny budzić podejrzenie reakcji poprzetoczeniowej, jeżeli występują w czasie lub po przetoczeniu krwi?

Do metod postępowania alternatywnych wobec transfuzji krwi allogenicznej zaliczają się:
1) techniki autotransfuzji;
2) leki pobudzające erytropoezę (erytropoetyna);
3) farmakologiczne metody ograniczania utraty krwi (np. leki antyfibrynolityczne, dezmopresyna);
4) transfuzja składników krwi pobranych od członków rodziny chorego;
5) ograniczenie w miarę możności pobierania próbek krwi do celów badań laboratoryjnych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zespół mielodysplastyczny 5q- można rozpoznać jeśli stwierdzi się:

Zespół RAEB 2 (Refractory anemia with excess of blasts - anemia oporna na leczenie z nadmiarem blastów) wg klasyfikacji WHO 2008 można rozpoznać w następujących przypadkach:

Która z wymienionych metod leczenia może doprowadzić do wyleczenia chorych na zespoły mielodysplastyczne?

Zwiększone ryzyko zachorowania na zespoły mielodysplastyczne wiąże się z narażeniem na działanie:

Na zespoły mielodysplastyczne chorują najczęściej osoby w wieku:

Które z poniżej wymienionych nieprawidłowości cytogenetycznych należą do niekorzystnych cech wg IPSS (Międzynarodowy Indeks Prognostyczny)?

Kto kwalifikuje się do leczenia azacytydyną (wskazanie zarejestrowane w Europie)?

Do leczenia niedokrwistości czynnikami stymulującymi erytropoezę kwalifikują się chorzy na zespoły mielodysplastyczne:

Mutacja V617F genu JAK 2 występuje w następujących chorobach:

Chory w wieku 70 lat leczony jest azacytydyną z powodu MDS RAEB 2 (anemia oporna na leczenie z nadmiarem blastów). Badanie cytogenetyczne wykazało zmianę -7. Odsetek blastów w szpiku wynosił w czasie stawiania rozpoznania 18%. Po 5 cyklach leczenia uzyskano remisję całkowitą. Jak należy postąpić dalej?

Wskaż nieprawdziwe stwierdzenie dotyczące badań cytogenetycznych u pacjentów z MDS:

W badaniu cytologicznym krwi obwodowej u pacjenta z zespołem mielodysplastycznym można dostrzec następujące zmiany,
z wyjątkiem:

Spośród poniższych stwierdzeń dotyczących definicji zespołów mielodysplastycznych (myelodysplastic syndromes, MDS) wskaż nieprawdziwe:

U pacjentów z MDS odsetek erytrocytów zawierających hemoglobinę płodową (HbF) z reguły:

W badaniu histopatologicznym trepanobioptatu szpiku kostnego stwierdzono: m.in. zwiększoną komórkowość szpiku, rozproszenie przybeleczkowej strefy promielocytarnej z obecnością niedojrzałych prekursorów mieloidalnych w przestrzeniach międzybeleczkowych, upośledzenie wyspowej lokalizacji komórek erytroidalnych. Najbardziej prawdopodobnym rozpoznaniem (przy zgodności danych klinicznych i laboratoryjnych) jest:

W leczeniu objawowym u pacjentów z MDS zależnych od przetoczeń koncentratu krwinek czerwonych istotną rolę odgrywa leczenie chelatujące żelazo. Wskazaniami do stosowania desferioksaminy są:

W klasyfikacji MDS wg Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) odsetek mieloblastów w szpiku w Niedokrwistości opornej na leczenie z nadmiarem komórek blastycznych II (Refractory Anaemia with Excess of Blasts, RAEB II) wynosi:

Które z poniżej wymienionych stwierdzeń dotyczących leczenia immunosupresyjnego w MDS są prawdziwe?
1) uważa się, że u niewielkiego odsetka pacjentów z MDS niskiego ryzyka, z podtypami RA i RCMD uszkodzenie szpiku może mieć podłoże autoimmunizacyjne, jak to ma miejsce w anemii aplastycznej;
2) kilka międzynarodowych prób klinicznych wykazało, że leczenie immunosupresyjne (polegające na podawaniu globuliny antytymocytowej (ATG), w niektórych badaniach skojarzonej z cyklosporyną (CyA) u pacjentów z RA i RCMD) powoduje odsetek odpowiedzi rzędu 30%;
3) pozytywnymi czynnikami wskazującymi na możliwość odpowiedzi na leczenie immunosupresyjne wydają się być: hipoplastyczny szpik, mł-dy wiek i krótki czas zależności od przetoczeń, choć te obserwacje są oparte o niewielką liczbę pacjentów.
Prawidłowa odpowiedź to:

U pacjenta 40-letniego zdiagnozowano MDS: niedokrwistość oporną na leczenie bez wieloliniowej dysplazji. Kariotyp tego pacjenta jest prawidłowy, liczba neutrofili ok. 1,2 G/l, liczba płytek krwi na dolnej granicy normy lub nieznacznie poniżej. Pacjent jest zależny od przetoczeń koncentratu krwinek czerwonych w ilości ok. 2 jednostek na 4 tygodnie. Jakie jest najwłaściwsze postępowanie lecznicze u tego pacjenta?

Optymalne leczenie u 35-letniego pacjenta z niedokrwistością oporną na leczenie z nadmiarem blastów II (RAEB II), odsetkiem komórek blastycznych w szpiku kostnym ok. 17% licznymi zmianami w kariogramie oraz liczbą płytek krwi 15 G/l to:

W obrazie klinicznym MDS dominują następujące objawy, z wyjątkiem:

W większości klasyfikacji prognostycznych MDS czynnikami prognostycznymi o niezależnej wartości są:

W diagnostyce różnicowej zespołów mielodysplastycznych należy uwzględnić:

W klasyfikacji MDS wg Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) odsetek mieloblastów w szpiku w niedokrwistości opornej na leczenie z nadmiarem komórek blastycznych I (Refractory Anaemia with Excess of Blasts, RAEB I) wynosi:

Według zmodyfikowanych zaleceń ASCO profilaktyczne stosowanie G-SCF jest uzasadnione w następującej sytuacji:

Według zmodyfikowanych zaleceń ASCO lecznicze stosowanie G-CSF jest uzasadnione w następującej sytuacji:

Czynniki stymulujące granulopoezę nie znajdują klinicznego zastosowania:

Która z cytokin nie wpływa na proliferację i różnicowanie prekursorów krwiotwórczych?

Które z białek należą do grupy cytokin o działaniu przeciwnowotworowym?
1) interleukina-6;  2) interleukina-2;  3) interferon-alfa;  4) interleukina-11.
Prawidłowa odpowiedź to:

Erytropoetyna nie znajduje klinicznego zastosowania:

Do objawów ubocznych mogących wystąpić w czasie leczenia erytropoetyną zalicza się niżej wymienione, z wyjątkiem:
1) zespołu grypopodobnego (flu-like syndrom);   4) powikłań
2) wzrostu ciśnienia tętniczego;      zakrzepowo - zatorowych;
3) osoczowej skazy krwotocznej;       5) małopłytkowości.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż zdania prawdziwe:
1) głównym wskazaniem do stosowania rekombinowanej erytropoetyny (rEPO) jest niedokrwistość towarzysząca przewlekłej niewydolności nerek;
2) uzasadnione jest profilaktyczne stosowanie białek stymulujących erytropoezę u chorych bez niedokrwistości;
3) skuteczność rEPO w leczeniu niedokrwistości chorych na MDS jest większa niż u chorych na szpiczaka mnogiego i na chłoniaki nieziarnicze;
4) rEPO znalazła zastosowanie w leczeniu niedokrwistości chorób przewlekłych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Która z cytokin nie ma zastosowania klinicznego w leczeniu chorób układu krwiotwórczego?

Dla rozpoznania czerwienicy prawdziwej nie jest celowe wykonanie następujących badań:
1) objętość krwi krążącej;
2) USG j. brzusznej;
3) morfologia krwi z oznaczeniem płytek;
4) gazometria krwi tętniczej;
5) immunofenotyp krwi obwodowej;
6) fosfataza alkaliczna granulocytów;
7) stężenie wit B₁₂ surowicy krwi;
8) HLA I klasy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wykonanie trepanobiopsji szpiku jest niezbędne dla rozpoznania czerwienicy prawdziwej ponieważ ocena histologiczna szpiku jest jednym z tzw. większych kryteriów rozpoznawczych choroby.

U chorego z czerwienicą z hematokrytem wynoszącym 60% i współistniejącą nadpłytkowością (liczba płytek krwi 1.2 G/l) istnieją wskazania do pilnej flebotomii, ponieważ leczenie to pozwoli na szybkie zmniejszenie liczby płytek krwi.

U chorych z pierwotną mielofibrozą w momencie rozpoznania można stwierdzić następujące nieprawidłowości:
1) nadkrwistość;       4) leukocytoza;
2) niedokrwistość;       5) nadpłytkowość;
3) leukopenia;       6) małopłytkowość.
Prawidłowa odpowiedź to:

Objaw przesądzający o rozpoznaniu czerwienicy prawdziwej według Amerykańskiego Zespołu Badania Czerwienicy Prawdziwej (choć rzadko wykorzystywany w Polsce) to:

Które z poniższych stwierdzeń dotyczących nadpłytkowości samoistnej jest prawdziwe?

W przebiegu nadpłytkowości samoistnej zakrzepy mogą występować u ok. 70% chorych i mogą dotyczyć zarówno drobnych, jak i dużych naczyń zarówno żylnych jak i tętniczych, następstwem może być bardzo różnorodny obraz kliniczny.

Główne zagrożenia dla chorego z nadpłytkowością samoistną stanowią:
1) powikłania zakrzepowe;
2) powikłania krwotoczne;
3) ewolucja w inny zespół mieloproliferacyjny;
4) u młodych kobiet powtarzające się poronienia i opóźnienie wzrastania płodu;
5) jednoczesne występowanie powikłań zakrzepowych i krwotocznych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż nieprawdziwe stwierdzenie dotyczące pierwotnej mielofibrozy (PM):

Obecność białka monoklonalnego w surowicy mogą sugerować niespecyficzne testy laboratoryjne do których należą:
1) rulonizacja krwinek czerwonych widoczna w rozmazie krwi obwodowej;
2) utrudnione otrzymanie „dobrych” rozmazów krwi obwodowej;
3) zwiększona szybkość opadania krwinek czerwonych zbliżona lub powyżej 100 mm/godz.;
4) duże stężenie białka całkowitego w surowicy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Najbardziej typowymi markerami nowotworowej komórki plazmatycznej są antygeny powierzchniowe:

Szpiczak plazmocytowy stanowi około 10% wszystkich nowotworów złośliwych i 45% chorych w momencie rozpoznania ma mniej niż 40 lat.

Szpiczak plazmocytowy pod postacią choroby łańcuchów lekkich stanowi następujący odsetek wszystkich przypadków szpiczaka plazmocytowego:

U 55-letniego mężczyzny, który zgłosił się do szpitala z powodu występujących od ok. 10 dni silnych dolegliwości bólowych w zakresie kręgosłupa lędźwiowego w trakcie wykonanej diagnostyki uzyskano następujące wyniki badań: morfologia: WBC 6,8 G/l, gran 4,2 G/l, limf 1,8 G/l, Hb 8,1 g/dl, MCV 88 fL, PLT 167 G/l, OB. 86 mm/h, stężenie wapnia w surowicy 2,9 mmol/l, kreatyniny 1,5 mg/dl, obecność białka monoklonalnego w klasie IgA w stężeniu 25 g/l. W badaniu radiologicznym kręgosłupa lędźwiowego stwierdzono złamanie kompresyjne trzonu kręgu L3. W ramach dalszej diagnostyki wykonano nakłucie szpiku kostnego w którym stwierdzono 45% naciek plazmocytów. U tego chorego rozpoznasz szpiczaka plazmocytowego w następującym stadium zaawansowania klinicznego:

U chorego 78-letniego chorego w badaniu szpiku kostnego stwierdzono naciek plazmocytów wynoszący 15%. W badaniu krwi stwierdzono obecność białka monoklonalnego klasy IgG w stężeniu 35 g/dl, a stosunek κ/λ wyniósł 0,1. W pozostałych badaniach krwi stwierdzono: Hb 12 g/dl, stężenie kreatyniny 1,3 mg/dl, stężenie wapnia 2,2 mmol/l. w badaniu radiologicznym struktur kostnych stwierdzono zmiany osteolityczne. U chorego należy rozpoznać:

68-letni chory leczony w przeszłości z powodu szpiczaka plazmocytowego został przywieziony do szpitala z powodu krwawienia z nosa, objawów skazy krwotocznej, zaburzeń widzenia, bólów głowy, senności, zmęczenia, pogorszenia kontaktu słowno-logicznego. Najbardziej prawdopodobną przyczyną powyższych objawów jest:

Do niekorzystnych czynników ryzyka wg międzynarodowej klasyfikacji prognostycznej (IPSS) w makroglobulinemii Waldenstrőma zalicza się:
1) wiek > 75 lat;       4) stężenie białka monoklonalnego > 7 g/dl;
2) stężenie Hb > 11,5 g/dl;  5) stężenie β₂-mikroglobuliny > 3 mg/l.
3) liczba PLT < 100 G/l;
Prawidłowa odpowiedź to:

Ryzyko wystąpienia zespołu nadlepkości jest największe w przebiegu szpiczaka plazmocytowego typu:

U chorego na szpiczaka plazmocytowego pod postacią choroby łańcuchów lekkich typu lambda po sześciu cyklach chemioterapii wg protokołu CTD (cyklofosfamid, talidomid, deksametazon) uzyskano zmniejszenie dobowego wydalania łańcuchów lekkich w moczu z 3000 mg do 190 mg utrzymujące się przez 6 kolejnych tygodni. U chorego uzyskano:

Przy zastosowaniu klasycznej analizy prążkowej zaburzenia chromosomowe wykrywane są u następującego odsetka chorych na szpiczaka plazmocytowego:

U osoby dorosłej nawracające zakażenia górnych dróg oddechowych, prawidłowy poziom immunoglobulin klasy IgG w surowicy krwi i brak odpowiedzi (wzrostu miana swoistych przeciwciał) na szczepienie szczepionką polisacharydową przeciwko Streptococcus pneumoniae sugerują:

U chorych z niedoborami immunoglobulin klasy IgG (< 500mg/dl) w surowicy krwi i nawracającymi zakażeniami w leczeniu można zastosować substytucję IgG w postaci:

Krążące neutrofile stanowią następujący odsetek ogólnej ich liczby w organizmie (krążące + znajdujące się w tkankach):

W przypadku obecności u chorego zakażeń oportunistycznych i podejrzenia niedoborów odporności należy zacząć od wykonania następujących badań:

U chorych z pierwotnymi i wtórnymi zaburzeniami odporności zalecane jest wykonanie szczepień ochronnych, z wyjątkiem:

U chorych z zaburzeniami odporności nosicielstwo Giardia lambia (tzw. lambioza) jest przyczyną częstych biegunek. Wynika to z zaburzeń:

Na nieprawidłowość Chediaka - Higashiego składają się następujące cechy:
1) albinizm skórno - oczny;
2) skłonność do krwawień;
3) podatność do zakażeń ropnych;
4) obecność w granulocytach dużych organelli podobnych do lizosomów;
5) redukcja liczby segmentów jądra granulocytów.
Prawidłowa odpowiedź to:

Krążące limfocyty stanowią następujący odsetek ich liczby w organizmie (tj. krążących i znajdujących się w narządach układu odpornościowego i tkankach):

O limfopenii mówimy gdy liczba limfocytów we krwi obwodowej jest mniejsza niż:

Jeśli odsetek neutrofilów we krwi obwodowej wynosił 56%, a leukocytoza wynosiła 4,6 x 10⁹/L to jaka jest liczba neutrofilów we krwi obwodowej?

O eozynofili mówimy kiedy bezwzględna liczba eozynofilów przekracza wartość:

Chłoniak pozawęzłowy typu MALT występuje najczęściej w:

Infekcyjny czynnik etiologiczny związany z chłoniakiem strefy brzeżnej śledziony (splenic marginal zone lymphoma) to:

Wstępna rutynowa diagnostyka chorego z rozpoznanym de novo chłoniakiem rozlanym z dużych limfocytów B powinna obejmować następujące badania, z wyjątkiem:

Które z poniższych nie stanowi wskazania do rozpoczęcia leczenia chłoniaka grudkowego?

Leczenie wczesnych zmian skórnych w przebiegu ziarniniaka grzybiastego polega na stosowaniu:

Odsetek centroblastów stwierdzanych węźle chłonnym zajętym przez chłoniaka grudkowego w stopniu G3 wynosi:

Komórki typowej postaci chłoniaka z komórek płaszcza (mantle cell lymphoma, MCL) cechują się nieobecnością ekspresji:

Translokacja t (11;14) jest charakterystyczna dla:

W skład międzynarodowego wskaźnika prognostycznego (international prognostic index, IPI) wchodzą następujące parametry:

Profilaktykę zajęcia OUN należy przeprowadzić w przypadku rozpoznania:
1) chłoniaka Burkitta;     4) każdego przypadku DLBCL;
2) chłoniaka MALT;       5) DLBCL z zajęciem jądra i/lub zatok.
3) zespołu Sezary’ego;
Prawidłowa odpowiedź to:

W chłoniaku Burkitta czas podwojenia masy węzłowej wynosi ok.:

Leczenie podtrzymujące rytuksymabem powinno być prowadzone po uzyskaniu przynajmniej PR u chorych na chłoniaka:

Dla epidemiologii chłoniaka Hodgkina charakterystyczne jest:

W patogenezie chłoniaka Hodgkina istotne znaczenie mają następujące czynniki:
1) zakażenie wirusami z grupy Parvo;
2) wrodzone predyspozycje genetyczne;
3) zakażenie wirusami z grupy Herpes;
4) ekspozycja na związki chemiczne tj. węglowodory aromatyczne, arsen, chrom;
5) zakażenie wirusem Epsteina-Barr.
Prawidłowa odpowiedź to:

Komórki Reed-Sternberga klasycznej postaci chłoniaka Hodgkina:
1) są patognomiczne dla chłoniaka Hodgkina;
2) cechują się ekspresją antygenów CD15 i CD50 oraz brakiem antygenu CD45;
3) charakteryzują się sekrecją cytokin: IL-1, IL-6, TNF;
4) są nieprawidłowymi zmienionymi nowotworowo limfocytami B;
5) stanowią 50-60% nacieku ziarniczego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Standardową metodą leczenia pierwszej linii chłoniaka Hodgkina w stadium pośrednim jest:

Optymalnym sposobem postępowania terapeutycznego u chorych na chłoniaka Hodgkina z opornością na leczenie pierwszej linii lub z wczesnym nawrotem po leczeniu pierwszej linii jest:

W chorobie Addison-Biermera występuje zwiększone ryzyko zachorowania na:

Niedokrwistość mikrocytowa niedobarwliwa jest charakterystyczna dla:

Standardem leczenia immunosupresyjnego w anemii aplastycznej (aplazji szpiku) jest:

Białaczka erytroblastyczna w klasyfikacji FAB to:

Leukostaza to:

Który z wymienionych stanów chorobowych nie jest uznanym czynnikiem ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej?

Najczęściej występującą przyczyną wrodzonej trombofilii w Polsce jest:

Najbardziej prawdopodobną przyczyną zakrzepicy tętniczej w postaci niedokrwiennego udaru mózgu u chorego w wieku < 50 lat bez czynników ryzyka miażdżycy jest:

Kryterium laboratoryjnym rozpoznania małopłytkowości wywołanej przez heparynę (HIT) jest obniżenie liczby płytek krwi:

67-letni mężczyzna został skierowany do konsultacji w związku ze stwierdzeniem przedłużonego do 95s APTT (norma 30-38s) w badaniach laboratoryjnych, wykonanych przed planowaną alloplastyką stawu biodrowego. Pozostałe wyniki przesiewowych badań krzepnięcia (płytki krwi, czas krwawienia, czas protrombinowy) w normie. Poza sporadycznymi krwawieniami z nosa w dzieciństwie chory nie miał objawów skazy krwotocznej. W 56 r. życia przebył cholecystektomię w związku z zapaleniem pęcherzyka żółciowego na tle kamicy, bez powikłań. W 60 r.ż. z powodu zawału serca choremu wykonano angioplastykę wieńcową, od tego czasu przyjmuje kwas acetylosalicylowy w dawce 75 mg/d. W rodzinie nikt nie miał objawów skazy krwotocznej. Najbardziej prawdopodobną przyczyną przedłużenia APTT u opisanego chorego jest:

W razie stwierdzenia przedłużenia APTT w osoczu chorego, związanego z obecnością antykoagulantu toczniowego, planowy zabieg operacyjny:

Które z poniższych stwierdzeń jest nieprawdziwe?

Do klinicznego obrazu pierwotnej małopłytkowości immunizacyjnej (ITP) nie należy:

65-letni mężczyzna został skierowany do szpitala powodu rozległych podskórnych wylewów krwi w okolicy ud i ramion oraz niedokrwistości normocytowej. Chory nie miał poprzednio objawów skazy krwotocznej. W 36 r. życia przebył resekcję żołądka z powodu choroby wrzodowej, bez powikłań. Od 3 lat pobiera kwas acetylosalicylowy w dawce 75 mg/d z powodu przebytego niedokrwiennego udaru mózgu. Przyznał się do nadużywania alkoholu. W przesiewowych badaniach krzepnięcia stwierdzono przedłużony do 85s. APTT (norma 30-38s.), pozostałe wyniki (czas krwawienia, liczba płytek krwi, czas protrombinowy)
w normie. Jakie będzie najbardziej prawdopodobne rozpoznanie wstępne?

U 29-letniej chorej po porodzie wystąpiła zakrzepowa plamica małopłytkowa. Poprzednio poważniej nie chorowała. Które z poniższych stwierdzeń jest nieprawdziwe?

W pierwszoliniowym leczeniu pierwotnej małopłytkowości immunizacyjnej (ITP) należy zastosować:

25-letnia kobieta zgłosiła się z powodu powtarzających się krwawień z nosa i bardzo obfitych krwawień miesiączkowych. Podobne objawy występują u matki, brat skarży się na krwawienia z nosa i dziąseł, a także miał długotrwałe krwawienie po ekstrakcji zęba. W badaniach laboratoryjnych przedłużony do 45 s APTT (norma 30-38 s), pozostałe przesiewowe badania krzepnięcia (czas krwawienia, liczba płytek krwi, czas protrombinowy) są w normie. Jakie jest najbardziej prawdopodobne rozpoznanie wstępne?

Które z poniższych stwierdzeń jest nieprawdziwe odnośnie chorego z ciężką postacią hemofilii A?

Wybierz najbardziej wartościowy zestaw badań przydatny we wstępnej diagnostyce u chorego z podejrzeniem zespołu rozsianego krzepnięcia wewnątrznaczyniowego (DIC):

Optymalnym postępowaniem w przypadku przygotowania chorego z typem 1 choroby von Willebranda do ekstrakcji zęba jest podanie:

Trucizny krwiotwórczych komórek macierzystych to:
1) cyklofosfamid;   6) dakarbazyna;
2) winkrystyna;   7) cysplatyna;
3) busulfan;    8) ATG;
4) melfalan;    9) kladrybina.
5) BCNU;
Prawidłowa odpowiedź to:

Największa dopuszczalna niezgodność w układzie HLA przy której udowodniono istnienie możliwości skutecznego przeszczepienia szpiku od dawcy rodzinnego to:

Zaletą komórek krwiotwórczych uzyskanych z krwi obwodowej nie jest:

Własność, która decyduje o uznaniu komórki za komórkę macierzystą to:

Protoonkogen, którego aktywacja powoduje najwięcej przypadków nowotworowych schorzeń krwi to:

Ostra białaczka szpikowa M3 wg FAB, z translokacją t(15;17) wg klasyfikacji WHO 2008r, jest wskazaniem do:

Kryteria całkowitej remisji ostrych białaczek (CR) wg Cheson 2003 r. obejmują spełnienie następujących parametrów:
1) pełna sprawność stanu ogólnego;
2) brak zmian pozaszpikowych;
3) w krwi obwodowej brak komórek blastycznych;
4) w szpiku komórki blastyczne poniżej 5%;
5) neutrofile w krwi obwodowej powyżej 1G/l;
6) płytki krwi powyżej 100G/l;
7) niezależność od przetoczeń erytrocytów.
Prawidłowa odpowiedź to:

Po rozpoznaniu ostrej białaczki limfoblastycznej z obecnością translokacji t(9;22)/ obecnością genu fuzyjnego BCR/ABL należy:
1) u chorych poniżej 55 roku życia w leczeniu zastosować chemioterapię oraz blokery kinaz tyrozynowych;
2) u chorych poniżej 55 roku życia dążyć do wczesnego wykonania alloprzeszczepienia szpiku, ale najlepiej po uzyskaniu remisji;
3) zastosować leczenie paliatywne bez względu na wiek i stan biologiczny pacjenta.
Prawidłowa odpowiedź to:

W leczeniu której postaci ostrej białaczki rutynowo zawsze powinno być stosowane w okresie leczenia indukująco-konsolidującego profilaktyczne podawanie cytostatyków do płynu mózgowo-rdzeniowego i/lub zastosowanie profilaktycznego napromieniania rtg na podstawę czaszki?