Egzamin PES / Diabetologia / wiosna 2012

Inhibitor DPP-4, który może być stosowany bez zmiany dawki u osób z istotnie upośledzoną filtracją kłębuszkową (klirens kreatyniny ≤ 30 ml/min) to:

Wskaż prawidłową zasadę uwzględniania wymienników białkowo-tłuszczowych (WBT) w posiłku dorosłej osoby leczonej osobistą pompą insulinową:

Stopa Charcota może obejmować następujące zmiany:
1) ucieplona, zaczerwieniona stopa;
2) miękki obrzęk z chłodną skórą w okolicy stawu skokowego;
3) w badaniu rtg miejscowa osteoporoza;
4) w badaniu rtg fragmentacja kości;
5) w badaniu rtg nowotworzenie kości.
Prawidłowa odpowiedź to:

Neuropatia cukrzycowa w narządzie wzroku:
1) może być przyczyną ostrego, przemijającego pogorszenia ostrości wzroku;
2) może się ujawnić jako zanik nerwu wzrokowego;
3) może być przyczyną zwolnionej reakcji źrenic na światło;
4) może być przyczyną zeza.
Prawidłowa odpowiedź to:

Mechanizmy patogenetyczne zaćmy cukrzycowej obejmują:

Cheiroartropatia u chorego na cukrzycę, to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące wpływu alkoholu na glikemię u chorych na cukrzycę:
1) alkohol powoduje hipoglikemię hamując glukoneogenezę w wątrobie;
2) alkohol powoduje hipoglikemię zmniejszając utlenianie kwasów tłuszczowych;
3) hipoglikemia może wystąpić w ciągu kilkunastu godzin od wypicia alkoholu;
4) wypicie alkoholu ogranicza odczuwanie hipoglikemii.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenie na temat szczepienia przeciwko grypie u chorych na cukrzycę:

U 15-letniej dziewczynki, z cukrzycą typu 1 rozpoznaną w 6 roku życia, od roku występują zaburzenia ostrości wzroku i istotne jego pogorszenie. Cukrzyca od początku leczona wielokrotnymi wstrzyknięciami insuliny, dobrze wyrównana, o przebiegu stabilnym. Lekarz okulista stwierdził zanik nerwu wzrokowego, bez cech retinopatii cukrzycowej. Ciśnienie tętnicze w normie, kreatynina w surowicy i wydalanie albumin z moczem w normie. W USG - poszerzenie układu kielichowo-miedniczkowego. Całość obrazu klinicznego sugeruje:

Które ze stwierdzeń dotyczących pochodnych SM jest nieprawdziwe?

W momencie rozpoznania cukrzycy typu 2 późne powikłania naczyniowe rozpoznaje się u:

Wskaż właściwą odpowiedź dotyczącą gliklazydu:

Które ze stwierdzeń dotyczących adiponektyny jest nieprawdziwe?

Cukrzyca rozpoznana u kobiet w ciąży (GDM) powinna być traktowana jako wczesna faza cukrzycy. Wskaż nieprawdziwe stwierdzenie na jej temat:

Czynniki ryzyka otyłości u dzieci z cukrzycą typu 1 obejmują:

Działanie metforminy polega na:

Diagnostykę obrazową w zespole stopy cukrzycowej należy rozpoczynać od:

Która właściwość akarbozy jest nieprawdziwa?

Wskaż nieprawdziwe stwierdzenie dotyczące kamicy żółciowej:

Za insulinoodporność odpowiedzialne są następujące geny kandydaci:
1) geny receptora aktywowanego proliferatorem peroksysomów γ (PPARγ);
2) gen kalpainy 10;
3) gen kalcyferolu;
4) gen receptora aktywowanego proliferatorem peroksysomów α (PPARα);
5) geny czynnika martwicy guza α (TNF-α).
Prawidłowa odpowiedź to:

W przebiegu cukrzycy typu 1 obserwuje się często następujące zmiany skórne:
1) tłuszczakowate obumieranie skóry;
2) zakażenia grzybicze;
3) zespół rzekomo toczniowy;
4) zespół rzekomotwardzinowy;
5) pierwotniakowe zapalenie mieszków włosowych.
Prawidłowa odpowiedź to:

W nieswoistej terapii modyfikującej funkcję układu immunologicznego w prewencji cukrzycy typu 1 najbardziej obiecujące jest stosowanie:
1) specjalnie zmodyfikowanych przeciwciał monoklonalnych wiążących receptor CD3 limfocytów T;
2) aktywacji immunologicznej odpowiedzi Th2, zwiększającej sekrecję cytokin przeciwzapalnych;
3) DiaPep277 (Peptor)-277-aminokwasowego fragmentu białka szoku termicznego (HSP);
4) specjalnie zmodyfikowanych przeciwciał monoklonalnych wiążących receptor CD45 limfocytów T;
5) zmodyfikowanej proinsuliny.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia:
1) u chorych na cukrzycę typu 1, u których nastąpił rozwój utrzymującej się mikroalbuminurii, wydalanie albumin z moczem zwiększa się o 20% rocznie;
2) u 80% chorych na cukrzycę typu 1 ze znamienną mikroalbuminurią rozwija się jawna nefropatia w ciągu 20 lat;
3) brak jest korelacji między nasileniem zmian w kłębuszku nerkowym a wydalaniem albumin z moczem;
4) stopień przerostu mezangium pozwala ustalić, w jakim stopniu chory narażony jest na rozwój mikroalbuminurii, jawnego białkomoczu czy niewydolności nerek;
5) u chorych na cukrzycę typu 1, u których po długim czasie trwania choroby (>15 lat) rozwinęła się znamienna mikroalbuminuria, ryzyko rozwoju dalszych stadiów cukrzycowej choroby nerek jest mniejsze niż u chorych, u których znamienna mikroalbuminuria rozwinęła się wcześniej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż nieprawdziwe stwierdzenia. U chorych na cukrzycę typu 2 powikłaną mikroalbuminurią:
1) budowa cząsteczek triglicerydów jest inna niż u pacjentów bez mikroalbuminurii;
2) patologiczne cząsteczki triglicerydów charakteryzują się zmniejszonym stężeniem wielonienasyconych kwasów tłuszczowych (zarówno n-6, jak i n-3) oraz zwiększonym stężeniem nasyconych kwasów tłuszczowych;
3) patologiczne cząsteczki triglicerydów charakteryzują się zwiększonym stężeniem wielonienasyconych kwasów tłuszczowych (zarówno n-6, jak i n-3) oraz zwiększonym stężeniem nasyconych kwasów tłuszczowych;
4) małe stężenie nienasyconych kwasów tłuszczowych n-6 w cząsteczce triglicerydów łączy się ze zwiększoną lepkością krwi i zaburzeniami czynności śródbłonka;
5) zwiększone stężenie nienasyconych kwasów tłuszczowych n-6 w cząsteczce triglicerydów łączy się ze zwiększoną lepkością krwi i zaburzeniami czynności śródbłonka.
Prawidłowa odpowiedź to:

Kluczową rolę w ateroskleropatii cukrzycowej odgrywają następujące czynniki, z wyjątkiem:
1) interferonu α i (IFN-α);
2) interleukiny-6 (IL-6);
3) interleukiny-1β (IL-1β);
4) białka C-reaktywnego (CRP);
5) amidu kwasu nikotynowego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Badanie ASCOT (Anglo-Scandinavian Cardiac Outcomes Trial) wykazało, że:
1) terapia amlodypiną i peryndoprylem, prowadzi do bardziej znaczącej redukcji liczby incydentów sercowo-naczyniowych, niż leczenie opierające się na β-blokerze i diuretyku;
2) terapia amlodypiną i peryndoprylem, prowadzi do bardziej znaczącej redukcji liczby incydentów sercowo-naczyniowych, niż leczenie opierające się na α-blokerze i diuretyku;
3) terapia amlodypiną i peryndoprylem, prowadzi do bardziej znaczącej redukcji liczby incydentów sercowo-naczyniowych, niż leczenie opierające się na β-blokerze i diuretyku również w grupie chorych na cukrzycę;
4) terapia amlodypiną i peryndoprylem, nie prowadzi do bardziej znaczącej redukcji liczby incydentów sercowo-naczyniowych, niż leczenie opierające się na β-blokerze i diuretyku w grupie chorych na cukrzycę;
5) terapia amlodypiną i peryndoprylem, prowadzi do bardziej znaczącej redukcji śmiertelności sercowo-naczyniowej, niż leczenie opierające się na α-blokerze i diuretyku.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorych na cukrzycę w układzie fibrynolitycznym obserwuje się:
1) wzrost stężenia plazminogenu i wzrost aktywności tkankowego aktywatora plazminogenu;
2) prawidłowe stężenie plazminogenu i obniżenie aktywności tkankowego aktywatora plazminogenu;
3) wzrost aktywności kompleksu α₂-antyplazmina-plazmina;
4) obniżenie aktywności kompleksu α₂-antyplazmina-plazmina;
5) wzrost aktywności inhibitora tkankowego aktywatora plazminogenu.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorych na cukrzycę na zwiększenie ryzyka udaru mózgu lub gorsze rokowanie w przypadku jego wystąpienia mają wpływ:
1) nadciśnienie tętnicze;
2) zaburzenia gospodarki lipidowej;
3) złe wyrównanie metaboliczne cukrzycy;
4) obecność mikroalbuminurii;
5) stosowanie inhibitorów ACE.
Prawidłowa odpowiedź to:

U nastolatków chorych na cukrzycę typu 1 ze względu na występujące okresowe pogorszenie insulinowrażliwości w okresie dojrzewania docelowy poziom HbA1c wynosi poniżej:

U 15-letniego dziecka leczonego metodą ciągłego podskórnego wlewu insuliny w przypadku występowania hiperglikemii rzędu 160-200 mg/dl o godz. 5.00 należy zwiększyć dawkę insuliny w bazie pomiędzy godz.:

Nieprawdą jest, że u 14-letniego dziecka z cukrzycą typu 2:

Rozpoczęcie insulinoterapii w kwasicy ketonowej u rocznego dziecka polega na podaniu dożylnie:

U 12-letniego dziecka w przypadkowych badaniach stwierdzono glikemię na czczo 130 mg/dl. W badaniu OGTT glikemia na czczo wynosiła 135 mg/dl, po dwóch godzinach - 160 mg/dl. W badaniu przedmiotowym i podmiotowym nie stwierdzono odchyleń. Ojciec dziecka i babcia chorują na cukrzycę typu 2 o łagodnym przebiegu. Leczeni są pochodnymi sulfonylomocznika. U dziecka w badaniach laboratoryjnych stwierdzono prawidłowe wydzielania insuliny oraz brak przeciwciał przeciwtrzustkowych. Wskazane jest przeprowadzenie badania w kierunku:

Występowanie u dziewczynki z cukrzycą typu 1 karłowatości, cushingoidalnej sylwetki ciała, hepatomegalii, opóźnienia dojrzewania płciowego:

Tłuszczakowate obumieranie skóry jest:

Do mechanizmów rozwoju przewlekłych powikłań cukrzycy nie należy:

Spośród licznych metod pomiaru insulinooporności za „złoty standard” do jej oceny uznaje się:

U pacjenta z cukrzycą t.2 o chwiejnym przebiegu z powodu neuropatii układu pokarmowego manifestującej się gastroparezą, w celu poprawy wyrównania metabolicznego cukrzycy należy zastosować:

W celu zwolnienia czynności serca u pacjenta z cukrzycą powikłaną neuropatią wegetatywną układu sercowo-naczyniowego, bez choroby niedokrwiennej serca, dobre efekty można uzyskać stosując:

Ryzyko hipoglikemii w przypadku równoczesnego stosowania z pochodnymi sulfonylomocznika nasilają:

1 mg glukagonu podany domięśniowo lub podskórnie podczas hipoglikemii podnosi glikemię średnio o:

Wskaż obserwowane w okresie prawidłowej ciąży zmiany metabolizmu u matki:
1) wzrost lipolizy; 5) wzrost glikemii po posiłku;
2) zmniejszenie lipolizy; 6) spadek glikemii po posiłku;
3) zmniejszenie glikemii na czczo; 7) wzrost insulinooporności;
4) zwiększenie glikemii na czczo; 8) spadek insulinooporności.
Prawidłowa odpowiedź to:

Hipoglikemizujące działanie pochodnych sulfonylomocznika nasilają:

W pierwszym okresie niedocukrzenia obserwuje się wzrost:
1) adrenaliny; 4) hormonów inkretynowych;
2) glukagonu; 5) kortyzolu.
3) C-peptydu;
Prawidłowa odpowiedź to:

Wśród trzech różnych leków hipotensyjnych stosowanych jednocześnie u chorego na cukrzycę typu 2 powinny znaleźć się zawsze - o ile nie występują u danego chorego przeciwwskazania:
1) inhibitor konwertazy angiotensynowej; 4) diuretyk;
2) sartan; 5) beta-adrenolityk;
3) antagonista wapnia; 6) alfa-adrenolityk.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do lekarza zgłosiła się na coroczne badania kontrolne kobieta, lat 30, BMI - 24kg/m² leczona od kilku lat z powodu nadciśnienia tętniczego, które jest bardzo dobrze kontrolowane (w pomiarach domowych wartości: 125/75 mmHg, w ABPM: śr.120/80 mmHg). Przed rokiem poziom glukozy w osoczu krwi żylnej na czczo wynosił - 89 mg/dl. Profil lipidowy prawidłowy. W rodzinie cukrzyca nie występuje. Jakie powinno być dalsze postępowanie zgodnie z obowiązującymi zasadami prowadzenia badań przesiewowych w kierunku cukrzycy?

Do lekarza zgłasza się młody mężczyzna bez dolegliwości, dotychczas zdrowy, u którego w rutynowym badaniu moczu wykryto cukier. Dalsze postępowanie diagnostyczne należy zacząć od:

Które z poniższych stwierdzeń dotyczących leczenia cukrzycy typu 1 jest prawdziwe?
1) w cukrzycy typu 1 nie wolno przekraczać maksymalnej dawki dobowej insuliny (tj. 1 j./kg masy ciała/dobę);
2) w cukrzycy typu 1 można stosować tylko insuliny analogowe;
3) każdy chory z cukrzycą typu 1 musi przyjmować insulinę co najmniej cztery razy dziennie;
4) w cukrzycy typu 1 nie można stosować mieszanek insulinowych;
5) przerwanie insulinoterapii na jeden dzień może doprowadzić do rozwoju ketonowej kwasicy metabolicznej;
6) u chorych na cukrzycę typu 1 insuliny analogowe i klasyczne insuliny ludzkie charakteryzują się takim samym wskaźnikiem ryzyka rozwoju hipoglikemii.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorej, u której rozpoznano cukrzycę typu 1 ponad trzy tygodnie temu i hospitalizowano, podczas pierwszej wizyty w poradni diabetologicznej po opuszczeniu szpitala stwierdzono, że obecnie profil dobowy glikemii jest następujący (mg/dl):
na czczo 156
2 godz. po śniadaniu 108
przed obiadem 56
2 godz. po obiedzie 76
przed kolacją 61
2 godz. po kolacji 89
U chorej nie wystąpiły epizody ciężkich niedocukrzeń; jest leczona zgodnie z zaleceniami zawartymi w karcie wypisowej ze szpitala: insulina lispro 14-16 j. przed głównymi posiłkami i insulina glargina 10 j. przed snem. Jakie zalecenie powinna chora otrzymać podczas wizyty w poradni?

Leczenie cukrzycy typu 2 i otyłości u dzieci i młodzieży należy rozpocząć od:

Tzw. „współwystępowanie chorób autoimmunologicznych” w odniesieniu do cukrzycy typu 1 u dzieci dotyczy najczęściej występowania:

24-letnia pacjentka w 24 tygodniu II ciąży miała wykonany test OGTT, w którym stwierdzono glikemię na czczo 74 mg/dl [4,1 mmol/l], w drugiej godzinie po obciążeniu 166 mg/dl [9,2 mmol/l]. Pacjentka nie zgłasza żadnych dolegliwości. Zaproponuj prawidłowy tok postępowania:

21-letnia chora z cukrzycą typu 1 od 3 lat, leczona metodą intensywnej insulinoterapii analogiem szybkodziałającym doposiłkowo 3 razy dziennie oraz analogiem długodziałającym podawanym na noc. Dawka dobowa insuliny 50 j. Stosuje dietę cukrzycową licząc skrupulatnie zawartość węglowodanów w posiłkach. Ustalone przeliczniki insuliny na WW: do śniadania 2 j/WW, do obiadu 1 j/WW, do kolacji 1,5 j/WW. W dniu wizyty u lekarza chora obudziła się z glikemią na czczo 160 mg/dl i spożyła 4 wymienniki węglowodanowe. Podaj właściwą w tym wypadku dawkę analogu szybkodziałającego do śniadania:

49-letnia letnia chora z zespołem paranoidalnym leczona przewlekle rysperydonem, obciążona cukrzycą typu 2 ze strony ojca, trafiła do szpitala z powodu trwającej od 5 dni polidypsji, poliurii, znacznego osłabienia, zaburzonego widzenia oraz spadku masy ciała w tym czasie o 5 kg. W badaniu fizykalnym kontakt zachowany, z odchyleń: suche śluzówki, język obłożony, tachykardia. W badaniach dodatkowych: glikemia 1172 mg/dl [65,1 mmol/l], cukromocz 5910 mg/dl, ketonuria 50 mg/dl, pH 7,32, HCO₃ 16,6, BE -8,1, kreatynina 2,55 mg/dl, Na⁺ 138,6 mmol/l, K⁺ 5,3 mmol/l, Cl^- 92,5 mmol/l. Luka anionowa, hipernatremia skorygowana i molalność efektywna w tym wypadku wynosi:

50-letni chory zgłosił się do szpitala z powodu trwającej od 3 tygodni polidypsji, poliurii oraz spadku masy ciała w tym czasie o 18 kg. Dotychczas leczony z powodu nadciśnienia tętniczego. Z odchyleń otyłość brzuszna, BMI 32 kg/m², objawy polineuropatii czuciowo- ruchowej. W badaniach: glikemia 663 mg/dl [36,8 mmol/l], cukromocz 6130 mg/dl, ketonuria 150 mg/dl, cholesterol całk. 730 mg/dl, triglicerydy 1943 mg/dl, HbA1c 13%, C-peptyd na czczo 1,38 ng/ml (n: 1,1 - 4,4), TSH 1,78 µIU/ml. Chorego po 9-dniowej hospitalizacji podczas której zastosowano dietę redukcyjną, intensywny model insulinoterapii uzyskując normalizację glikemii w profilu dobowym należy wypisać do domu z zaleceniem:

Badanie VADT wykazało, że u chorych na cukrzycę typu 2 wyjściowo niewyrównaną i trwającą średnio 11,5 lat, intensywna kontrola glikemii w porównaniu z kontrolą standardową nie wpływa istotnie na ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych i powikłań mikroangiopatycznych (z wyjątkiem pogorszenia albuminurii), ponieważ najskuteczniejszym sposobem zmniejszenia ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych wydaje się leczenie ukierunkowane na inne niż hiperglikemia czynniki ryzyka, głównie nadciśnienie tętnicze i hiperlipidemię.

W badaniu ACCORD BP, po 5 latach obserwacji, u osób z cukrzycą typu 2 i obciążonych zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym, zbadano wpływ intensywnej kontroli ciśnienia tętniczego, w porównaniu z leczeniem standardowym, na ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych. W grupie intensywnej kontroli ciśnienia tętniczego, w porównaniu z grupą leczoną standardowo, stwierdzono: 1) istotnie mniejsze ryzyko wystąpienia zawału serca niezakończonego zgonem;
2) podobne ryzyko zawału serca niezakończonego zgonem;
3) podobne ryzyko poważnego zdarzenia sercowo-naczyniowego i niewydolności serca;
4) podobne ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych;
5) istotnie mniejsze ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wyniki metaanalizy badań ACCORD, ADVANCE, UKPDS i VADT wskazują, że:
1) w grupie intensywnej kontroli glikemii, w porównaniu z grupą leczoną standardowo, stwierdzono mniejsze ryzyko poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych i zawału serca;
2) w grupie intensywnej kontroli glikemii, w porównaniu z grupą leczoną standardowo, stwierdzono podobne ryzyko ciężkiej hipoglikemii;
3) w grupie intensywnej kontroli glikemii, w porównaniu z grupą leczoną standardowo, stwierdzono podobne ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych i zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i udaru mózgu;
4) wyniki analizy w podgrupach sugerują większe korzyści wśród chorych bez wcześniej występującej choroby sercowo-naczyniowej;
5) wyniki analizy w podgrupach sugerują mniejsze korzyści wśród chorych bez wcześniej występującej choroby sercowo-naczyniowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Laboratoryjnym kryterium diagnostycznym zespołu hiperglikemiczno-hipermolarnego nie jest:

Które z poniższych skojarzeń leków nie jest polecane w 2 etapie leczenia cukrzycy typu 2 wg Zaleceń PTD:
1) insulina długodziałająca + gliklazyd;
2) metformina + akarboza;
3) liraglutyd + akarboza;
4) sitagliptyna + glimepiryd;
5) wildagliptyna + gliklazyd;
6) glimepiryd + akarboza + saksagliptyna.
Prawidłowa odpowiedź to:

Można rozważyć rozpoczęcie insulinoterapii w cukrzycy typu 2 od zastosowania mieszanek insulinowych lub intensywnej insulinoterapii wówczas, gdy:
1) wprowadzenie insulinoterapii było odwlekane zbyt długo;
2) u chorego występuje znaczne nasilenie objawowej hiperglikemii;
3) doszło do znacznego wzrostu glikemii w przebiegu ostrej choroby (zawał serca, ciężka infekcja);
4) wartość hemoglobiny glikowanej HbA1c jest bardzo wysoka;
5) życzy sobie rodzina pacjenta;
6) takie leczenie będzie optymalne ze względu na tryb życia i/lub aktywność zawodową pacjenta.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż nieprawdziwe stwierdzenie na temat inhibitorów dipeptydylopeptydazy-4:

Wskazaniem do rozpoczęcia insulinoterapii niezależnie od wartości glikemii nie jest:

Lekiem doustnym rekomendowanym do stosowania w etapie 4 farmakoterapii cukrzycy typu 2 jest:

Podstawową zasadą leczenia chorych z cukrzycą typu 2 jest:

W cukrzycy typu 2 intensywna kontrola glikemii wyrażająca się dążeniem do osiągnięcia hemoglobiny glikowanej HbA1c ≤6,5% przynosi korzyści w zakresie redukcji ryzyka rozwoju makroangiopatii:

Wiodącym objawem niepożądanym inkretynomimetyków są nudności i wymioty. Są one spowodowane następującym działaniem tych leków:

Wskaż zdanie nieprawdziwe:

Przeciwwskazaniem do stosowania insuliny w cukrzycy typu 2 jest:

W 1. etapie leczenia cukrzycy typu 2 nie zaleca się:

Wskazaniem do czasowej insulinoterapii w cukrzycy typu 2 nie jest:

Algorytm insulinoterapii w leczeniu cukrzycy typu 2 najlepiej charakteryzują:
1) dawka początkowa 0,2j/kg;
2) dawka początkowa 0,5j/kg;
3) rozważenie odstawienia leków stymulujących wydzielanie insuliny w przypadku zapotrzebowania > 40 j/d;
4) rozważenie odstawienia leków stymulujących wydzielanie insuliny w przypadku zapotrzebowania > 80 j/d;
5) rozważenie wdrożenia intensyfikowanej/intensywnej insulinoterapii w przypadku zapotrzebowania > 40 j/d;
6) rozważenie wdrożenia intensyfikowanej/intensywnej insulinoterapii w przypadku zapotrzebowania > 80 j/d.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wybierz zdanie fałszywe dotyczące insulinoterapii w cukrzycy typu 2:

Uszereguj leki stosowane w terapii cukrzycy typu 2 pod względem skuteczności hipoglikemizującej (od najsłabiej do najsilniej działającego):

Wybierz prawdziwe stwierdzenia dotyczące inhibitorów dipeptydylopeptydazy IV (DPP IV):
1) należą do grupy leków działających na układ inkretynowy;
2) obniżają HbA1c o 1,0-1,5%;
3) należą do nich m.in. sitagliptyna i linagliptyna;
4) do istotnych objawów ubocznych występujących podczas ich stosowania można zaliczyć nudności i wymioty;
5) linagliptyna może być stosowana u chorych na cukrzycę typu 2 z niewydolnością nerek bez konieczności redukcji jej dawki. Prawidłowa odpowiedź to:

Które z wymienionych leków stosowanych w terapii cukrzycy mają obojętny wpływ na masę ciała:
1) metformina; 4) agoniści receptora GLP-1;
2) pochodne sulfonylomocznika; 5) inhibitory DPP-4.
3) inhibitory α-glukozydazy;
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskazaniem do stosowania osobistej pompy insulinowej nie jest:

Najwcześniejszym objawem retinopatii cukrzycowej widocznym jedynie w obrazie angiografii fluoresceinowej siatkówki jest/są:

Do typowych dla mikroangiopatii cukrzycowej zmian patologicznych zaliczyć można:

Stopniowe nasilanie się objawów retinopatii proliferacyjnej ogranicza możliwość fotokoagulacji siatkówki ponieważ rozległe wylewy powodują nieprzejrzystość ciała szklistego co uniemożliwia wykonanie zabiegu.

Przyczyną zwiększonego i narastającego wydalania albumin z moczem u chorych na cukrzycę jest:

Wskazaniem do fotokoagulacji laserowej siatkówki u chorego z cukrzycą nie jest:

Wykonywanie zabiegów PCI u chorych z cukrzycą powikłaną niewydolnością nerek wiąże się z większym prawdopodobieństwem restenozy ponieważ mikroalbuminuria jest czynnikiem ryzyka powikłań układu sercowo-naczyniowego.

Wyraźne korzyści kliniczne w postaci redukcji liczby zgonów i zawałów serca po zastosowaniu statyn u chorych z cukrzycą typu 2 ujawniają się:

Wskaż prawdziwe stwierdzenie w odniesieniu do wskaźnika ABI będącego ilorazem ciśnienia na poziomie kostki i ciśnienia na ramieniu:

Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące wpływu stosowanych w cukrzycy typu 2 leków na zaburzenia lipidowe:

Dla chorych z cukrzycą typowe są następujące odrębności w obrazie miażdżycy:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia na temat postępowania w ostrym udarze mózgu:
1) insulinoterapię należy wdrożyć przy wartościach glikemii ≥ 180 mg/dl (10 mmol/l);
2) insulinoterapię należy wdrożyć przy wartościach glikemii ≥ 200 mg/dl (11,1 mmol/l);
3) glikemię należy utrzymywać w zakresie 140-180 mg/dl (7,8-10 mmol/l);
4) glikemię należy utrzymywać w zakresie 100-180 mg/dl (5,6-10 mmol/l);
5) należy unikać stężenia glukozy poniżej 110 mg/dl (6,1 mmol/l) ze względu na ryzyko rozwoju hipoglikemii.
Prawidłowa odpowiedź to:

Podstawą rozpoznania cukrzycy ciężarnych jest:
1) stężenie glukozy w osoczu krwi żylnej na czczo ≥ 100 mg/dl (5,6 mmol/l);
2) stężenie glukozy po obciążeniu 50 g glukozy ≥ 140 mg/dl (7,8 mmol/l);
3) stężenie glukozy w osoczu krwi żylnej na czczo w teście OGTT ≥ 100 mg/dl (5,6 mmol/l);
4) stężenie glukozy w osoczu krwi żylnej na czczo ≥ 126 mg/dl (7,0 mmol/l);
5) stężenie glukozy w 2 godz. testu OGTT ≥ 140 mg/dl (7,8 mmol/l).
Prawidłowa odpowiedź to:

Wybierz fałszywe stwierdzenie dotyczące opieki diabetologicznej dla dzieci i młodzieży chorych na cukrzycę:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące nieświadomości hipoglikemii:
1) to nieodczuwanie niższych niż 70 mg/dl wartości glikemii;
2) to nieodczuwanie niższych niż 55 mg/dl wartości glikemii;
3) stanowi wskazanie do ciągłego monitorowania glikemii;
4) stanowi przeciwwskazanie do leczenia osobistymi pompami insulinowymi;
5) zmniejszenie częstości niedocukrzeń poprawia odczuwanie hipoglikemii;
6) zwiększenie częstości niedocukrzeń poprawia odczuwanie hipoglikemii.
Prawidłowa odpowiedź to:

Hospitalizacja jest niezbędna po podaniu glukagonu:
1) w każdej sytuacji;
2) wszystkim chorym z cukrzycą typu 1;
3) wszystkim chorym z cukrzycą typu 2;
4) chorym z cukrzycą typu 1 po spożyciu alkoholu;
5) chorym z cukrzycą typu 2 po spożyciu alkoholu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do leków nasilających hipoglikemizujące działanie pochodnych sulfonylomocznika należą:
1) flukonazol;
2) warfaryna;
3) inhibitory monoaminooksydazy (MAO);
4) paracetamol;
5) ciprofloksacyna;
6) kwas acetylosalicylowy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Ciężka hipoglikemia może wystąpić u chorych z cukrzycą typu 2 leczonych:

Do prawdopodobnych przyczyn hipoglikemii nie należy:

Reguła 15/15 dotyczy:
1) taktyki postępowania w hiperglikemii u chorych leczonych metodą intensywnej insulinoterapii;
2) taktyki postępowania w hipoglikemii podczas leczenia za pomocą osobistej pompy insulinowej;
3) taktyki postępowania w hipoglikemii u chorych leczonych konwencjonalną insulinoterapią;
4) taktyki postępowania w hipoglikemii u chorych leczonych metodą intensywnej insulinoterapii z zastosowaniem analogów insulin;
5) taktyki postępowania w hipoglikemii u chorych leczonych pochodnymi sulfonylomocznika.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 54-letniego taksówkarza, chorującego na cukrzycę typu 2 od 6 lat, leczonego metforminą w dawce dobowej 3000 mg, BMI 32,5 kg/m², bez późnych powikłań cukrzycy, stwierdzono przy okazji planowej wizyty u diabetologa wartość hemoglobiny glikowanej HbA_1c 8,7%. Jaka jest optymalna decyzja w zakresie farmakoterapii cukrzycy u tego pacjenta?

U 84-letniej nie zgłaszającej istotnych dolegliwości emerytowanej ekspedientki, chorującej na cukrzycę typu 2 od 16 lat, BMI 26,3 kg/m², leczonej glimepirydem 4 mg/dobę i metforminą 2 x 500 mg, z powikłań cukrzycy retinopatia prosta, przebyta operacja zaćmy obustronnie, stwierdzono wartość HbA_1c 7,3%, stężenie kreatyniny 1,3 mg/dl. Jaką należy podjąć decyzję w zakresie terapii cukrzycy?

U hospitalizowanego chorego z cukrzycą typu 1 z glikemią 689 mg/dl, pH 7,09, niedoborem zasad -20, z kaliemią 3,8 mmol/l, leukocytozą 21 430/mcl, ketonurią, w momencie rozpoczęcia podawania insuliny dożylnie należy także:

28-letnia nauczycielka geografii, chorująca na cukrzycę typu 1 od 9 lat, została przyjęta do oddziału internistycznego z powodu kwasicy metabolicznej, silnego bólu brzucha, gorączki i wymiotów. Wykonano próbę ciążową - wynik negatywny, przeprowadzono endoskopię górnego odcinka przewodu pokarmowego, badanie usg jamy brzusznej, tomografię komputerową brzucha - w wykonanych badaniach nie znaleziono przyczyny nagłego pogorszenia stanu zdrowia. Jakie badania należy jeszcze przeprowadzić w pierwszej kolejności?
1) koloskopia;
2) rtg klatki piersiowej;
3) rtg jamy brzusznej w pozycji stojącej;
4) posiew krwi na szczycie gorączki;
5) badanie ogólne moczu;
6) posiew moczu;
7) badanie kału na krew utajoną;
8) oznaczenie D-dimerów.
Prawidłowa odpowiedź to:

23-letnia pacjentka z cukrzycą typu MODY 2 zgłosiła się w 7 tygodniu ciąży. Glikemia na czczo 90-105 mg/dl, maksymalnie sporadycznie do 123 mg/dl, HbA_1c 5,7%. Jakie powinna otrzymać zalecenie w zakresie leczenia cukrzycy?

57-letni monter instalacji elektrycznych był hospitalizowany w oddziale neurologicznym z powodu silnych zawrotów głowy, z glikemią 682 mg/dl przy przyjęciu do szpitala, rozpoznano wówczas cukrzycę typu 2, wartość hemoglobiny glikowanej wynosiła 15,3%. Pacjent w trakcie pobytu był leczony insuliną metodą wielokrotnych wstrzyknięć, dawka dobowa insuliny 68 j., zalecono kontynuację takiego leczenia w warunkach ambulatoryjnych. Po 6 miesiącach, w trakcie kolejnej wizyty w poradni diabetologicznej, stwierdzono BMI 28,8 kg/m², wartość HbA1c 8,3%, chory leczony dwoma dawkami insuliny typu 30/70 12 j. rano i 8 j. wieczorem, okresowo hipoglikemie w godzinach przedpołudniowych, nie przyjmuje przeciwcukrzycowych leków doustnych. Glikemia na czczo 90-105 mg/dl, 2 godziny po posiłku 110-145 mg/dl. Jakie powinno byc dalsze postępowanie?

86-letnia chora leczona na cukrzycę od 4 lat, bez istotnych przewlekłych powikłań cukrzycy, BMI 26,3 kg/m², leczona glimepirydem 6 mg i metforminą 2 x 850 mg. Glikemia na czczo w samokontroli 88-119 mg/dl, 1-2 godz. po posiłkach 284-359 mg/dl, HbA1c 8,9%, kreatynina 1,1 mg/dl. Jakie powinno być dalsze postępowanie?

48-letnia pacjentka, od wielu lat niepracująca, chorująca na cukrzycę typu 1 od 4. roku życia, z retinopatią prostą, stałym białkomoczem, kreatyniną 0,91 mg/dl, czucie dotyku i wibracji w obrębie stóp znacznie osłabione, odruchy ze ścięgna Achillesa i w stawie kolanowym zniesione, leczona insulinami ludzkimi w modelu intensywnej insulinoterapii (insulina NPH 2 x dziennie + insulina krótkodziałająca przed każdym posiłkiem), HbA1c 8,6%, glikemia na czczo do 145 mg/dl, w okresie poposiłkowym 2-4 razy w tygodniu hipoglikemie, dobrze odczuwalne. Jakie powinno być optymalne dalsze postępowanie?

U 38-letniego otyłego informatyka stwierdzono glikemię na czczo w osoczu krwi żylnej w ciągu minionych 8 miesięcy 108, 121, 117 mg/dl. Jego babka choruje na cukrzycę typu 2, obecnie leczona insuliną, po amputacji prawej stopy. Jakie powinno być dalsze postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne?
1) wykonanie oznaczenia hemoglobiny glikowanej HbA_1c;
2) wykonanie doustnego testu obciążenia glukozą (OGTT);
3) oznaczanie glikemii na czczo 1 x w tygodniu;
4) oznaczenie glikemii 2 godziny po najbardziej obfitym posiłku;
5) zalecenie zwiększenia wysiłku fizycznego;
6) zalecenie wprowadzenia ograniczeń kalorycznych w diecie;
7) zalecenie zwiększenia wysiłku fizycznego i ograniczeń kalorycznych w diecie oraz zastosowanie metforminy w małej dawce przed snem;
8) zastosowanie metforminy w małej dawce przed snem.
Prawidłowa odpowiedź to:

75-letni pacjent przyjęty do szpitala z zaburzeniami świadomości ze świeżo stwierdzoną hiperglikemią 1397 mg/dl (77,6mmol/l). W gazometrii: pH 7,15, HCO₃ 19,6 mmol/l, BE -11. Jonogram: Na⁺ 152 mmol/l, K⁺ 4,0 mmol/l, Cl^- 106 mmol/l. Wskaż prawidłowo obliczoną dla tego przypadku: lukę anionową, rzeczywiste stężenie sodu i efektywną osmolalność:

Zmniejszenie hiperglikemii w trakcie insulinoterapii dożylnej prowadzonej w cukrzycowej kwasicy ketonowej:

Zaburzenia tolerancji glukozy (upośledzona tolerancja glukozy, cukrzyca) mogą występować w:
1) akromegalii; 4) zespole policystycznych jajników;
2) zespole Cushinga; 5) niedoczynności przytarczyc.
3) chorobie Addisona;
Prawidłowa odpowiedź to:

Wybierz prawidłowe stwierdzenia dotyczące zaburzeń tolerancji glukozy w zespole policystycznych jajników (PCOS):
1) kobiety z PCOS stanowią grupę ryzyka rozwoju cukrzycy typu 1;
2) kobiety z PCOS stanowią grupę ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2;
3) u kobiet z PCOS częściej występuje cukrzyca ciążowa;
4) u wszystkich kobiet z PCOS zalecane jest stosowanie metforminy;
5) częste występowanie zaburzeń tolerancji glukozy w PCOS wiąże się z insulinoopornością.
Prawidłowa odpowiedź to:

Pacjentka lat 26, z 12-letnim wywiadem cukrzycy typu 1, została przyjęta do Oddziału z powodu ciężkiej hipoglikemii, która wystąpiła w godzinach popołudniowych. Ostatnio w leczeniu cukrzycy otrzymywała NovoRapid 7j-4j-5j (przed posiłkami) oraz Lantus 8j (o godz. 22). Podaje, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy schudła około 4kg (aktualna masa ciała 58kg) i pomimo znacznej redukcji dawki insuliny występują hipoglikemie. Ponadto w badaniu przedmiotowym zawraca uwagę dyskretne ściemnienie skóry odsłoniętych części ciała. HbA1c-5,9%, GFR-104ml/min. Prawdopodobną przyczyną występowania hipoglikemii jest:

Wskaż nieprawdziwe stwierdzenie dotyczące autoimmunologicznego zespołu niedoczynności wielogruczołowej (APS):

Wskaż fałszywe stwierdzenie na temat teorii oszczędnego genotypu w etiopatogenezie cukrzycy typu 2:

Defekt komórki β trzustki we wczesnym okresie cukrzycy typu 2 najlepiej charakteryzuje:
1) zaburzenie I fazy wydzielania insuliny;
2) zaburzenie II fazy wydzielania insuliny;
3) hiperglikemia z towarzyszącą hiperinsulinemią;
4) hiperglikemia z towarzyszącą hipoinsulinemią;
5) wzmożona produkcja insuliny de novo;
6) osłabiona produkcja insuliny de novo.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż zdania prawdziwe:
1) zaburzenia funkcji komórki β są w znacznym stopniu zdeterminowane genetycznie;
2) na zaburzenia funkcji komórki β mają także wpływ oddziaływania środowiskowe (np. glukotoksyczność, lipotoksyczność);
3) przewlekła hiperglikemia upośledza wydzielanie insuliny w odpowiedzi na wszystkie bodźce sekrecyjne;
4) przewlekła hiperglikemia upośledza sekrecję insuliny, jednak po osiągnięciu dobrego wyrównania metabolicznego możliwa jest istotna poprawa czynności komórek β;
5) przewlekła hiperglikemia prawdopodobnie nasila apoptozę komórek β trzustki;
6) wpływające na zaburzenia funkcji komórki β zjawiska lipotoksyczności i glukotoksyczności są z reguły od siebie niezależne. Prawidłowa odpowiedź to:

Która z substancji uwalnianych przez tkankę tłuszczową nasila zjawisko insulinooporności?

Wskaż fałszywe stwierdzenie na temat cukrzycy typu MODY2:

Wskaż zdanie fałszywe dotyczące insulinooporności:

Zaburzenia sekrecji insuliny w cukrzycy typu 2 wiążą się z:
1) zanikiem pierwszej fazy wydzielania insuliny;
2) zwiększonym wydzielaniem proinsuliny;
3) wzrostem pierwszej fazy wydzielania insuliny;
4) zmniejszonym wydzielaniem proinsuliny;
5) zaburzonym pulsacyjnym wydzielaniem insuliny.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wybierz określenia prawidłowe dotyczące fizjologicznej sekrecji insuliny:
1) proces wydzielania insuliny u człowieka można podzielić na podstawowy i poposiłkowy;
2) wydzielanie podstawowe insuliny ma miejsce w okresach między posiłkami, szczególnie w nocy;
3) glukoza jest głównym bodźcem do sekrecji insuliny;
4) glukoza wnika do komórki β przy pomocy GLUT4;
5) po dożylnym podaniu glukozy wydzielanie insuliny ma charakter dwufazowy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż akronimy dużych badań klinicznych przeprowadzonych u pacjentów z typem 1 cukrzycy: