Egzamin PES / Diabetologia / jesień 2010

W pierwotnej analizie badania DCCT (rok 1993) wykazano, że intensywna kontrola glikemii w cukrzycy typu 1 jest korzystna w:
1) prewencji pierwotnej retinopatii;
2) zapobieganiu progresji retinopatii;
3) prewencji pierwotnej nefropatii;
4) zapobieganiu progresji nefropatii;
5) prewencji epizodów sercowo-naczyniowych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Lek, który wykazał korzystne działanie w prewencji makroangiopatii w cukrzycy typu 2 u osób otyłych w pierwotnej analizie badania UKPDS (rok 1998) to:

W badaniu DCCT oceniano:

Wskaż zdanie dotyczące badania DCCT, które jest nieprawdziwe:

Poniżej podano akronimy pięciu dużych badań klinicznych w diabetologii. Wskaż badanie, które nie dotyczyło cukrzycy typu 2:

Wskaż zdanie nieprawdziwe w świetle wyników dużych badań klinicznych w cukrzycy typu 2:

U podłoża cukrzycy HNF1A MODY leży defekt wydzielania insuliny, dlatego lekami z wyboru są pochodne sulfonylomocznika.

W kohorcie interwencji wtórnej w pierwszym roku badania DCCT w grupie leczonej intensywnie doszło do progresji retinopatii cukrzycowej, ponieważ gwałtowna poprawa wyrównania metabolicznego w cukrzycy typu 1 może prowadzić do przejściowego pogorszenia stanu siatkówki chorego.

Pomiar wskaźnika kostka-ramię (ABI) służy do oceny zaburzeń unaczynienia stopy chorego na cukrzycę, a jego wynik powyżej 1 zawsze świadczy o prawidłowym ukrwieniu kończyny.

U chorego z cukrzycą w ostrej fazie udaru mózgu istotne jest właściwe monitorowanie glikemii i leczenie insuliną w celu utrzymania następującego stężenia glukozy we krwi:

U 50-letniego chorego z cukrzycą typu 1, nadciśnieniem tętniczym i dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku chorób układu krążenia, w prewencji pierwotnej choroby wieńcowej należy zastosować przy braku przeciwwskazań kwas acetylosalicylowy (ASA) w dawce dobowej:

68-letnia chora z cukrzycą typu 2 od 4 lat została hospitalizowana z powodu ostrego zespołu wieńcowego (OZW) bez uniesienia odcinka ST. Pacjentka leczona dotychczas doustnie (glimepiryd 2 mg/d, metformina 3 x 850 mg), z dobrą kontrolą glikemii, nie stwierdzono występowania przewlekłych powikłań cukrzycy. W wywiadzie nadciśnienie tętnicze i nadwaga (BMI 27 kg/m²). W trakcie hospitalizacji początkowo zastosowano dożylną insulinoterapię, a następnie podawano chorej insulinę podskórnie uzyskując dobre wyrównanie metaboliczne. Jak leczyć pacjentkę po zakończeniu hospitalizacji?

W ostrym zespole wieńcowym rekomenduje się normalizację glikemii za pomocą dożylnego wlewu insuliny w stanach „względnej hiperglikemii”. Według Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) za względną hiperglikemię należy uznać glikemię:

Wskaż zdanie fałszywe dotyczące hiperglikemii w ostrej fazie udaru niedokrwiennego mózgu:

Tiazolidynediony są lekami obarczonymi istotnymi działaniami niepożądanymi. Które z nich wykryto dopiero w trakcie dużego badania klinicznego porównującego skuteczność i bezpieczeństwo rosiglitazonu z metforminą i glibenklamidem (ADOPT)?

W badaniu ADVANCE porównywano efekty intensywnego leczenia cukrzycy z wynikami leczenia standardowego, opartego na obowiązujących w danym kraju wytycznych i zaleceniach klinicznych. Intensywna terapia cukrzycy była związana ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia lub nasilenia:

W badaniu ADVANCE wykazano, że łączne stosowanie intensywnej terapii cukrzycy typu 2 i nadciśnienia tętniczego:

Na podstawie danych z badania ADVANCE określono parametry ciśnienia tętniczego, które charakteryzują się największą przydatnością w ocenie ryzyka sercowo-naczyniowego. W ocenie uwzględniono:
1) skurczowe ciśnienie tętnicze;   3) ciśnienie tętna;
2) rozkurczowe ciśnienie tętnicze;   4) średnie ciśnienie tętnicze.
Które z wyżej wymienionych parametrów okazały się najbardziej przydatne w ocenie ryzyka wystąpienia powikłań
sercowo-naczyniowych?

W przypadku których z niżej wymienionych leków wykazano, że ich stosowanie w stanach nietolerancji glukozy zmniejsza ryzyko rozwoju cukrzycy?
1) akarboza;           6) nateglinid;
2) glargina;           7) ramipryl;
3) gliklazyd;           8) rosiglitazon;
4) glimepiryd;         9) walsartan;
5) metformina;         10) wildagliptyna.
Prawidłowa odpowiedź to:

W badaniu NAVIGATOR, w którym brały udział osoby z nietolerancją glukozy, stwierdzono, że stosowanie przez 5 lat nateglinidu w dawce 3 x 60 mg, leku stymulującego posiłkowe wydzielanie insuliny wraz z modyfikacją stylu życia:

W badaniu NAVIGATOR, w którym brały udział osoby z nietolerancją glukozy, stwierdzono, że stosowanie przez 5 lat walsartanu w dawce dobowej 160 mg, antagonisty receptora angiotensynowego, wraz z modyfikacją stylu życia:

U 62-letniego mężczyzny, z cukrzycą typu 2 od 9 lat i niedawno rozpoznaną chorobą niedokrwienną serca o stabilnym przebiegu, niepalącego, BMI 32,3 kg/m², HbA1c 8,3%, RR 135/75 mmHg, leczonego gliklazydem i metforminą, stwierdzono stężenie cholesterolu całkowitego w surowicy 212 mg/dl, LDL 117 mg/dl, HDL 36 mg/dl, a trójglicerydów 173 mg/dl. Dążąc do redukcji ryzyka sercowo-naczyniowego i kierując się wynikami badania ACCORD jakie leczenie hipolipemizujące należy zalecić temu choremu?

Wyniki części obserwacyjnej badania UKPDS, trwającej w latach 1997-2007, wskazują, że jeden rodzaj farmakoterapii przeciwcukrzycowej tak trwale obniża ryzyko wystąpienia zawału serca, że utrzymuje się ono na niższym poziomie także po zaprzestaniu przyjmowania tego leku. Którego leku dotyczy ta obserwacja?

Pierwsze analizy wyników badania ACCORD wskazywały, że intensywna terapia cukrzycy typu 2 dążąca do uzyskania wartości HbA1c < 6,0% jest związana z 22% wzrostem śmiertelności w ciągu 3,5 roku. Obecnie jednak wykazano, że korzyść z leczenia intensywnego odnieśli w tym badaniu pacjenci chorujący na cukrzycę od niedawna, bez powikłań naczyniowych, z wartością HbA1c bliską prawidłowej lub wprost osiągający wyznaczony cel leczenia (HbA1c < 6,0%). Które spośród niżej wymienionych twierdzeń wyjaśniają to zjawisko?
1) pacjentom z krótkim wywiadem choroby łatwiej jest utrzymać niską wartość HbA1c, chociażby dlatego, że zachowana jest u nich sekrecja insuliny;
2) pacjenci bez powikłań bardziej starannie przestrzegają zaleceń, gdyż chcą całkowicie uniknąć rozwoju powikłań;
3) utrzymywanie niskiej wartości HbA1c u osób bez powikłań naczyniowych skutecznie hamuje wystąpienie tych powikłań;
4) w początkowym okresie leczenia hipoglikemie, oddziałujące bardzo niekorzystnie na mięsień sercowy, występują rzadko.
Prawidłowa odpowiedź to:

39-letnia nauczycielka z cukrzycą typu 2, w 8 tygodniu 3-ciej ciąży skiero-wana została do poradni diabetologicznej przez prowadzącego lekarz położnika
w celu oceny stopnia wyrównania cukrzycy oraz ewentualnej modyfikacji leczenia.
Wywiad: Cukrzyca typu 2 rozpoznana przed 4-ma laty w trakcie badań okresowych. W tym okresie występowały objawy wzmożonego pragnienia, utrata masy ciała o około 3 kg. Pacjentka rodziła 2 x, ostatni poród przed 9 laty. Masa urodzeniowa dziecka 4300 g. Dzieci zdrowe. Wywiad rodzinny: cukrzyca typu 2 u matki oraz starszej siostry. Dotychczasowe leczenie: Glimepiryd 1 x 2 mg rano, Metformina 3 x 500 mg. Badanie przedmiotowe: wzrost 165cm, waga 75 kg, BMI 27kg/m², RR 130/70. Badania dodatkowe: HbA1c 6,3%, glukoza na czczo 105 mg%, 2 godziny po śniadaniu 140 mg%, 2 godziny po obiedzie 145 mg%, 2 godz. po kolacji 130mg%. Kreatynina 0,7mg%, badanie ogólne moczu prawidłowe. Lipidogram: cholesterol całkowity 210mg%, Triglicerydy 170 mg%, LDL 115mg%, HDL 52 mg%. Dno oka bez zmian cukrzycowych. Zgodnie z zaleceniami klinicznymi PTD w przypadku tej pacjentki należy:

66-letni emeryt z cukrzycą typu 2 dotychczas leczony Glimepirydem w dawce 4mg rano zgłosił się do lekarza chirurga z powodu obecności czyraka w okolicy karkowej z podwyższoną temperaturą ciała do 38 stopni C. Chirurg po nacięciu czyraka, ewakuacji ropy, zastosował antybiotyk i odesłał pacjenta do diabetologa. Wywiad: cukrzyca typu 2 rozpoznana przed 7-miu laty. Początek choroby przebiegał z silnie wyrażonymi objawami klinicznymi: utratą masy ciała o około 5 kg w ciągu 2-ch miesięcy, wzmożonym pragnieniem, wielomoczem. Przez kilka miesięcy po rozpoznaniu cukrzycy pacjent był leczony mieszanką insulinową w 2-ch wstrzyknięciach na dobę. Po czym odstawiono insulinę - zastosowano Glimepiryd w dawce 2mg rano. Od około 2-ch lat otrzymuje Glimepiryd w dawce 4 mg. Powikłania cukrzycy: retinopatia prosta. Choroby współistniejące: nadciśnienie tętnicze (leczenie: Tritace 1x10mg, Diuresin 1x 1). Przerost prostaty - stosuje Doxar 2mg/noc. Przewlekła stabilna choroba wieńcowa - leczenie Bisocard 1 x 5 mg, Acard 1x 75mg, Zocor 20mg. Badanie przedmiotowe: wzrost 175 cm, masa ciała 84 kg, BMI 27,4 kg/m², RR 140/85mmHg. Badania dodatkowe: HbA1c 8,0%, Lipidogram: cholesterol całkowity 220mg%, Triglicerydy 180mg%, LDL 143mg%, HDL 43mg%, kreatynina 0,9mg%, mocz prawidłowy, ALT 20 IU/L, AST 16 IU/L. Poziomy glukozy: na czczo 170mg%, 2 godz. po posiłkach 220-250mg%. Wobec powyższych danych wdrożono insulinoterapię w 3-ch wstrzyknięciach na dobę, reedukując chorego w zakresie wykonywania iniekcji oraz modyfikacji dawek insuliny. Po miesiącu stosowania w/w schematu leczenia cukrzycy oraz całkowitego wyleczenia czyraka pacjent zgłosił się na wizytę kontrolną. Schemat aktualnie stosowanej terapii: Ins. Actrapid 8j przed śniadaniem, Ins. Actrapid 8j przed obiadem, Insulina Mixtard 30-10j przed kolacją. Profil glikemii w badaniach samokontrolnych przedstawia się następująco: glukoza na czczo 175 mg%, 2-godz. po śniadaniu 140 mg%, 2-godz. po obiedzie 170mg%, 2-godz.po kolacji 156mg%, 3.00 165mg%. Jak zmodyfikujesz dotychczasowe leczenie pacjenta?

Wskazaniem do stosowania osobistej pompy insulinowej u dziecka z cukrzycą typu 1 nie jest:

48-letni mężczyzna, z cukrzycą typu 2, nadciśnieniem tętniczym, kierowca zawodowy, palacz papierosów, zgłosił się do poradni diabetologicznej z powodu dekompensacji cukrzycy. Wywiad: Cukrzycę rozpoznano przed 6-ma laty. Nadciśnienie tętnicze od 8 lat. Od 2-ch miesięcy pacjent zgłasza suchość jamy ustnej, utratę masy ciała o ok.2 kg, nykturię. Ponadto uczucie ucisku w okolicy zamostkowej w trakcie pracy na działce, ustępujące po odpoczynku, suchy męczący kaszel nasilający się w godzinach porannych. Pali 20 papierosów/dobę od kilkunastu lat. Schemat aktualnie stosowanej terapii: Gliklazyd MR 120mg rano, Metformina 850 mg wieczorem, Remipril 10mg rano, Amlodypina 10mg wieczorem. Badanie przedmiotowe: wzrost 180 cm,
BMI 30 kg/m², RR 150/100 mmHg, masa ciała 96kg. Badania dodatkowe: Lipidogram: cholesterol całkowity 240mg%. Triglicerydy 250mg%, LDL 145mg%, HDL 38mg%, Kreatynina 1,1mg%, HbA1c 8,5 mg%, AST-44 IU/L, ALT-65 IU/L, Mocz bez zmian. Dno oka: zmiany nadciśnieniowe II stopnia. EKG: Rytm zatokowy 90/min, normogram, poj. pobudzenia dodatkowe nadkomorowe, płaskie załamki T w I, AVL, poziome obniżenia ST o 1mm w V4-V6. Dobowe profile glikemii w samokontroli: na czczo 162mg%, 2 godz. po śniadaniu 243mg%, 2 godz. po obiedzie 220 mg%, 2 godz. po kolacji 250mg%. Zaproponuj dalsze postępowanie lekarskie:

Pojawiają się w surowicy krwi jako jedne z pierwszych przeciwciał, umożliwiając bardzo wczesną diagnostykę osób zagrożonych rozwojem cukrzycy typu 1. Wysokie miana tych przeciwciał korelują z wiekiem zachorowania u dzieci z cukrzycą typu 1 poniżej 5 roku życia. Opis ten dotyczy przeciwciał:

62-letni mężczyzna, skierowany został do oddziału chorób wewnętrznych z powodu dekompensacji cukrzycy. W wywiadzie cukrzyca t 2 rozpoznana przed 9- laty. Aktualne leczenie: dieta, maksymalne dawki pochodnych sulfonylomocznika i metforminy. Nadciśnienie tętnicze od 6 lat leczone β-Blokerem, diuretykiem tiazydowym. Wywiad rodzinny: cukrzyca w późnym wieku u matki, nadciśnienie i przebyty udar mózgu u ojca. Badanie przedmiotowe BMI 29kg/m²; RR 140/85mmHg; Badania dodatkowe: HbA1c =8,1%; kreatynina 0,9mg%, GFR 124 ml/min, microalbuminuria = 155 mg/24 h; 124mg/24h; badanie ogólne moczu, poza glukozurią prawidłowe, CRP w normie, białko całkowite w surowicy= 6,9g/l; chol. cał.=250mg/dl; HDL=31 mg/dl, LDL=165mg/dl, TG=180mg/dl, K=4,3 mmol/l, rkz prawidłowa. Dno oka - zmiany nadciśnieniowe I stopnia. USG brzucha: nerki lokalizacji, wielkości i echostruktury prawidłowej. Rozpoznano: cukrzycę t. 2 w stadium niewyrównania, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia lipidowe, podejrzenie cukrzycowej choroby nerek w stadium I. Zalecono: stosowanie diety cukrzycowej, redukcję masy ciała, umiarkowany wysiłek fizyczny, mieszankę analogową 2 x dz., Metforminę 1500 mg, statynę, inhibitor konwertazy angiotensyny, β-bloker oraz okresową kontrolę w poradni diabetologicznej i przynajmniej 1x w roku w poradni nefrologicznej. Ten sam mężczyzna został skierowany przez lekarza rodzinnego do poradni nefrologicznej po 14 miesiącach od hospitalizacji - powód: pojawienie się białkomoczu w badaniu ogólnym moczu. Zgłaszane dolegliwości: spadek masy ciała o 4 kg w ciągu ostatniego półrocza, osłabienie. Fizykalnie: RR 140/75 mmHg, ASM około 75/min., ślad obrzęków na podudziach, bez objawów infekcji, węzły chłonne obwodowe niepowiększone, brzuch miękki, płuca bez zmian opukowych i osłuchowych. W badaniach laboratoryjnych: HbA1c= 7,2 %; hipercholesterolemia, morfologia prawidłowa, kreatynina 1,3 mg%, K-4,2 mmol/l. Mocz badanie ogólne białkomocz 235mg/dl, białkomocz dobowy = 4327 mg/dobę, białko całkowite 8,1 g/dl, CRP = 5. USG brzucha, jak poprzednio, rtg płuc bez zmian, markery nowotworowe ujemne. Jakie powinno być dalsze postępowanie u tego pacjenta?

Początek działania po ok. 15 minutach, szczyt działania po 1-2 godzinach i czas trwania działania do 4 godzin to opis działania insuliny o typie:

35-letnia kobieta, sekretarka w 26 tygodniu 3-ciej ciąży skierowana została do poradni diabetologicznej z powodu nieprawidłowego testu doustnego obciążenia 50 g glukozy. Wywiad: pacjentka rodziła 2 x siłami natury. Masa urodzeniowa dzieci 3400g, 4200g. Dzieci zdrowe. W aktualnej ciąży dotychczas przybrała na wadze 12,5 kg. Chorób przewlekłych ani przebytych nie podaje. W poprzednich ciążach nie była diagnozowana w kierunku cukrzycy ciążowej. Wywiad rodzinny: cukrzyca typu 2 u matki. Przebyta cukrzyca ciążowa u siostry. Badanie przedmiotowe: wzrost 167cm, BMI 25kg/m^{2, masa ciała 71kg. RR 120/70. Badania dodatkowe: lipidogram: cholesterol całkowity 175 mg%, triglicerydy 189mg%, LDL 102mg%, HDL 68 mg%, doustny test 50 g glukozy 167 mg% po 1. godzinie. morfologia, mocz, TSH prawidłowe. Jakie powinno być dalsze postępowanie u tej pacjentki?}

65-letni mężczyzna z cukrzycą typu 2 przyjęty został do oddziału kardiologii z powodu rozpoznania ostrego zespołu wieńcowego. Wywiad: cukrzyca typu 2 od 4 lat. Do czasu hospitalizacji pacjent był leczony Glimepirydem 2 mg rano, Metforminą 2 x 850mg. Wywiad rodzinny: cukrzyca typu 2 u matki, przebyty udar mózgu w wieku 80 lat u ojca. Choroby współistniejące: nadciśnienie tętnicze od 15 lat, choroba niedokrwienna serca, przerost prostaty. Badanie przedmiotowe: waga 108kg, wzrost 179cm,
BMI 33,7kg/m², RR 150/90. Badania dodatkowe: HbA1c 6,7%, kreatynina 1,3 mg%, badanie ogólne moczu prawidłowe, lipidogram: cholesterol c. 250 mg%, triglicerydy 170mg%. LDL 130mg%, HDL 46 mg%. W pierwszej dobie hospitalizacji prowadzono insulinoterapię we wlewie dożylnym z glukozą a następnie podawano insulinę systemem intensywnej insulinoterapii wg schematu: Ins. Actrapid 8j przed śniadaniem, Ins. Actrapid 6j przed obiadem, Ins. Actrapid 6j przed kolacją, Ins. Insulatard 8j o godz.22.00. Profil glikemii przedstawiał się następująco: na czczo 110mg%, 2 godz. po śniadaniu 140mg%, 2 godz. po obiedzie 126mg%, 2 godz. po kolacji 134mg%. Jaki powinien być schemat leczenia hipoglikemizującego u tego pacjenta po wypisaniu ze szpitala?

Zdanie A: „Hipoteza higieny” to ograniczenie kontaktu z infekcjami wirusowymi, bakteryjnymi lub parazytologicznymi w okresie noworodkowym i wczesnego dzieciństwa poprzez wzrost kultury sanitarnej częstsze używanie środków czystości oraz jednorazowych materiałów pielęgnacyjnych. Zdanie B: „Hipoteza higieny” może sprzyjać predyspozycji do rozwoju cukrzycy typu 1.

Do czynników predysponujących do wystąpienia hipoglikemii nie należy:

Do mechanizmów rozwoju przewlekłych powikłań cukrzycy nie należy:

Spośród licznych metod pomiaru insulinooporności „złotym standardem” do jej oceny uznaje się:

Objawy bólowe w przebiegu cukrzycowej polineuropatii symetrycznej obwodowej występują wyłącznie przy pogorszeniu kontroli metabolicznej cukrzycy (A), ponieważ hiperglikemia jest głównym czynnikiem patogenetycznym neuropatii cukrzycowej (B).

63-letni mężczyzna z cukrzycą t.2, dobrze wyrównaną metabolicznie, skierowany został przez lekarza POZ do Poradni Neurochirurgicznej z powodu rwy kulszowej prawostronnej i braku uzyskania poprawy po stosowanym od 1,5 miesiąca leczeniu zachowawczym. Objawy kliniczne w postaci bólu uda i pośladka prawego z towarzyszącymi parestezjami w obrębie uda i podudzia pojawiły się dość nagle, nie były poprzedzone urazem i nasilały się w godzinach nocnych.
W badaniu neurologicznym stwierdzono następujące odchylenia:
-osłabienie siły mięśniowej i zaniki mięśnia czworogłowego uda prawego,
-prawostronne zniesienie odruchu kolanowego,
Wyniki wykonanych badań dodatkowych:
-rtg kręgosłupa-drobne zmiany zwyrodnieniowe w odcinku L-S,
-MRI-bez objawów dyskopatii.
Na podstawie powyższego obrazu klinicznego i wyników badań ustal rozpoznanie:

U pacjenta z cukrzycą t.2 o chwiejnym przebiegu z powodu neuropatii układu pokarmowego manifestującej się gastroparezą, w celu poprawy wyrównania metabolicznego cukrzycy należy zastosować:

W celu zwolnienia czynności serca u pacjenta z cukrzycą powikłaną neuropatią wegetatywną układu sercowo-naczyniowego, bez choroby niedokrwiennej serca, dobre efekty można uzyskać stosując:

65-letnia kobieta, z 9-cio letnim wywiadem cukrzycy t.2, leczona metodą skojarzoną (2 leki doustne i insulina NPH), bez uzyskiwania dobrej kontroli metabolicznej w ciągu ostatnich kilku miesięcy, z nadciśnieniem tętniczym (w leczeniu ramipryl, amlodypina, indapamid), zgłosiła się do lekarza rodzinnego z powodu trwającego od dnia poprzedniego pogorszenia samopoczucia, osłabienia, uczucia duszności, łatwego męczenia. W badaniu przedmiotowym: nie stwierdzono objawów infekcji układu oddechowego, krążeniowo i oddechowo wydolna, czynność serca miarowa 125/min., tony ciche, głuche, bez patologicznych szmerów nad zastawkami, RR:140/80. Oznaczony glukometrem poziom glikemii-205mg/dl. W trakcie wizyty w Poradni doszło do nagłego zatrzymania krążenia. Podjęte czynności resuscytacyjne nieskuteczne. W badaniu EKG spoczynkowym, wykonanym 3 miesiące wcześniej: Rytm zatokowy 118/min. Sinistrogram. Niespecyficzne zmiany S-T. QT=396ms (norma). Wskaż najbardziej prawdopodobna przyczynę nagłego zgonu:

Do ustalenia rozpoznania neuropatii cukrzycowej wystarczające jest:
1) występowanie typowych objawów podmiotowych;
2) stwierdzenie odchyleń w przedmiotowym badaniu neurologicznym;
3) stwierdzenie typowych zaburzeń w wynikach badań elektrofizjologicznych;
4) wykluczenie innych przyczyn uszkodzenia układu nerwowego u pacjenta z cukrzycą.
Prawidłowa odpowiedź to:

W leczeniu przyczynowym neuropatii cukrzycowej zastosowanie mają między innymi:
1) kwas alfaliponowy, ponieważ jest jednym z najsilniejszych zmiataczy wolnych rodników;
2) pregabalina, ponieważ ma budowę zbliżoną do GABA, który odgrywa rolę neuroprzekaźnika;
3) benfotiamina, ponieważ w dużych stężeniach aktywuje transketalazę, dzięki czemu nie dochodzi do pobudzenia szlaków metabolicznych biorących udział w patogenezie przewlekłych powikłań cukrzycy;
4) inhibitory ACE, ponieważ powodują rozszerzenie naczyń i poprawę przepływu krwi przez vasa nervorum;
5) lignocaina, ponieważ wywiera działanie stabilizujące na błonę komórkową.
Prawidłowa odpowiedź to:

52-letni mężczyzna, z nadciśnieniem tętniczym, otyłością typu brzusznego, od 3-ch miesięcy leczony z powodu cukrzycy t.2 (początkowo insuliną z powodu znacznej hiperglikemii, następnie metforminą), skierowany został do Poradni Neurologicznej z powodu silnych dolegliwości bólowych ze strony kończyn dolnych o charakterze pieczenia w obrębie stóp, które pojawiły się od czasu rozpoczęcia leczenia cukrzycy i nie ustępowały mimo zastosowania leków przeciwbólowych, NLPZ, następnie Tramalu. W badaniu neurologicznym: CUN-bez odchyleń, nerwy czaszkowe nieuszkodzone, kończyny górne-siła i napięcie mięśniowe prawidłowe, odruchy fizjologiczne prawidłowo zachowane, patologicznych brak, czucie powierzchowne i głębokie prawidłowe, kończyny dolne-siła i napięcie mięśniowe prawidłowe, odruchy skokowe i kolanowe prawidłowo zachowane, odruchów patologicznych nie stwierdzono, niecharakterystyczne zaburzenia czucia powierzchownego, czucie głębokie zachowane prawidłowo. Wyniki badań elektrofizjologicznych prawidłowe. Rtg i MRI kręgosłupa poza drobnymi zmianami zwyrodnieniowymi bez innych odchyleń. W powyższym przypadku klinicznym należy ustalić rozpoznanie:

Spośród testów czynnościowych "baterii Ewinga" wykorzystywanych do diagnostyki neuropatii układu sercowo-naczyniowego:
1) test Valsavy jest najbardziej czułym testem i służy do monitorowania zaawansowanej neuropatii autonomicznej;
2) test głębokich oddechów ocenia część przywspółczulną układu autonomicznego i jego nieprawidłowy wynik przemawia za stadium początkowym neuropatii autonomicznej;
3) nieprawidłowy wynik testu pionizacji (hipotonia ortostatyczna) jest charakterystyczny dla pośredniego stadium zaawansowania neuropatii wegetatywnej;
4) analiza zmiany częstości akcji serca w czasie testu pionizacji ocenia funkcje układu współczulnego;
5) test izometrycznego skurczu mięśni przedramienia ocenia funkcje układu współczulnego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Cukrzycę mogą wywołać następujące schorzenia endokrynologiczne, z wyjątkiem:

Dla rozpoznania cukrzycy w przebiegu mukowiscidozy konieczne jest:

Kobieta lat 56, zgłosiła się do szpitala z powodu osłabienia, braku łaknienia, dolegliwości bólowych w obrębie brzucha, wzmożonego pragnienia, oraz postępującego spadku masy ciała o ok.7 kg. Przy przyjęciu: wzrost 160 cm, waga 56 kg, obwód talii 78 cm. Badaniem przedmiotowym stwierdzono: wychudzenie, oraz niewielką tkliwość w okolicy śródbrzusza. W badaniach laboratoryjnych stężenie glukozy we krwi 206 mg/dl, w moczu ślad obecności glukozy i dodatni (+) aceton. Dla ustalenia ostatecznego rozpoznania w pierwszej kolejności należy przeprowadzić dodatkowe badanie diagnostyczne:

Zwiększone ryzyko współistnienia cukrzycy obserwuje się w następujących chorobach, z wyjątkiem:

Które z poniższych zdań jest fałszywe?

Glikokortykosteroidy wykorzystywane do leczenia wielu schorzeń wywierają silny efekt diabetogenny, uwarunkowany nasilaniem przez glikokortykosterydy zjawiska insulinooporności. Zmniejszona wrażliwość tkanek obwodowych na działanie insuliny indukowana jest na drodze wielu mechanizmów działania sterydów, z wyjątkiem działania:

Wskaż stanowisko Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego dotyczące cukrzycy typu LADA:
1) LADA dotyczy 5-10% chorych na cukrzycę rozpoznaną po 35 roku życia jako cukrzyca typu 2;
2) charakterystyczne objawy kliniczne w cukrzycy typu LADA warunkują ustalenie rozpoznania;
3) insulinoterapia jest leczeniem z wyboru;
4) do pewnego rozpoznania cukrzycy typu LADA jest konieczna m.in. ocena funkcji wydzielniczej komórek beta wysp trzustki;
5) cukrzyca typu LADA jest rozpoznawana częściej u kobiet.
Prawidłowa odpowiedź to:

U otyłego mężczyzny, lat 40 z nadciśnieniem tętniczym, prowadzącego siedzący tryb życia, palącego papierosy 10 sztuk dziennie, przeprowadzisz badanie w kierunku cukrzycy z powodu zwiększonego ryzyka zaburzeń metabolizmu glukozy. Wskaż w opisanym przypadku czynniki zwiększonego ryzyka zachorownia na cukrzycę:
1) otyłość;         4) siedzący tryb życia;
2) płeć męska;       5) palenie papierosów.
3) nadciśnienie tętnicze;
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż wartości docelowe w leczeniu cukrzycy rekomendowane przez Polskie Towarzystwo Diabetologiczne dla 50-letniej kobiety z rozpoznaną przed rokiem, w teście doustnego obciążenia glukozą, cukrzycą typu 2:
1) HbA1c 6,5 - 7%;
2) HbA1c ≤ 6,5%;
3) glikemia na czczo 70-110 mg/dl;
4) glikemia w ciągu doby, niezależnie od pory dnia i nocy < 180 mg/dl;
5) stężenie cholesterolu „nie HDL” < 130 mg/dl.
Prawidłowa odpowiedź to:

Według zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego wskazaniami do leczenia osobistymi pompami insulinowymi są niżej wymienione, z wyjątkiem:

U otyłego 53-letniego mężczyzny z 3-letnim wywiadem cukrzycy typu 2 i nadciśnienia tętniczego, leczonego dietą i metforminą oraz inhibitorem enzymu konwertujacego, w badaniach kontrolnych stwierdzono HbA1c 6,1%, stężenie w surowicy cholesterolu frakcji LDL 170 mg/dl, cholesterolu frakcji HDL 42 mg/dl, triglicerydów 170 mg/dl zalecisz:
1) zmniejszenie masy ciała;
2) spożycie wielonienasyconych kwasów tłuszczowych > 10 g;
3) dietę z ograniczeniem spożycia tłuszczów nasyconych < 10% dobowego zapotrzebowania kalorycznego;
4) statynę;
5) statynę i fibrat.
Prawidłowa odpowiedź to:

Postępując zgodnie z zaleceniami klinicznymi Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego w przypadku utraty przytomności z powodu hipoglikemii podasz choremu na cukrzycę typu 1:

Badanie przesiewowe w kierunku albuminurii u chorych na cukrzycę typu 1 należy wykonać w następujący sposób:
1) raz w roku od 3 roku trwania choroby;
2) poprzedza się je badaniem ogólnym moczu;
3) badaniem przesiewowym jest oznaczenie półilościowe stężenia albuminy w jednorazowo pobranej próbce moczu za pomocą immunochemicznych testów paskowych;
4) badaniem przesiewowym jest ocena wskaźnika albumina/kreatynina w porannej próbce moczu;
5) po uzyskaniu dodatniego wyniku badania szybkości wydalania albuminy z moczem należy je powtórzyć 2-krotnie w ciągu 3-6 miesięcy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskazaniami do fotokoagulacji laserowej siatkówki są niżej wymienione, z wyjątkiem:

Postępując zgodnie z zaleceniami klinicznymi Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego, kobiecie z rozpoznaną cukrzycą ciążową zalecisz dietę zawierającą:
1) 60% węglowodanów;     4) 20-30% tłuszczów;
2) 40-50% węglowodanów;    5) 40 kcal/kg należnej masy ciała.
3) 30% białka;
Prawidłowa odpowiedź to:

Pacjentka 54-letnia, urzędniczka. Wzrost 160 cm, masa ciała 80 kg. BMI 32 kg/m². Cukrzyca typu 2, od 8 lat, wykryta przypadkowo podczas badań kontrolnych przed wyjazdem do sanatorium. Nie miesiączkuje od 2 lat. Przybyła na wadze ok. 5 kg od chwili wykrycia cukrzycy. Inne choroby: nadciśnienie tętnicze od 5 lat. Dotychczasowe leczenie: dieta cukrzycowa 1500 kcal na dobę, 3 posiłki dziennie, Metformin 1500mg/dobę + Diaprel MR 120mg/dobę, Enarenal 5mg 1x dziennie. Wyniki badań: - samokontrola glikemii: na czczo 156 mg%, 2 godz. po śniadaniu 280 mg%, 2 godz. po obiedzie 340 mg%, 2 godz. po kolacji 185 mg%, przed snem 200mg%, Cukromocz-0,5-1,8%,ketonuria nb. HbA1c 9,6%.Późne powikłania cukrzycy: retinopatia prosta i polineuropatia obwodowa mieszana. Wybierz właściwe postępowanie terapeutyczne:

Pacjent 76-letni z zawodu leśnik. Wzrost 174 cm, masa ciała 64 kg. BMI 21kg/m². Cukrzyca typu 2 wykryta przed 16 laty, leczona początkowo pochodnymi SM, od 2 miesięcy Metforminą 1500mg/dobę i Akarbozą 300mg/dobę. Od 3 lat nadciśnienie tętnicze max. 180/80 mmHg leczone Isoptinem SR 240 mg/dobę. Od 6 miesięcy pogorszenie ostrości wzroku. Badanie okulistyczne: zaćma początkowa obuoczna. Wyniki badań laboratoryjnych: HbA1c-7,6 %; cukromocz dobowy 0,8-1,2 %; lipidogram: Cholesterol całkowity 280 mg%; Cholesterol LDL 170mg%; Cholesterol HDL 33mg%; Trójglicerydy 250mg%. Które z poniższych stwierdzeń dotyczących stosowanej terapii jest słuszne?

Pacjent lat 42 pracownik umysłowy skierowany przez lekarza rodzinnego z powodu postępującego od 3 miesięcy osłabienia, utraty masy ciała ok. 3 kg oraz stałego uczucia zmęczenia i nadmiernej senności. W badaniu fizykalnym stwierdzono: prawidłową masę ciała, wzrost 172 cm, masa ciała 68 kg, BMI = 23 kg/m^{2, tarczyca niepowiększona, RR 110/60 mmHg, tętno 56/min. W wykonanych badaniach laboratoryjnych stwierdzono: glikemia na czczo 142 mg/dl, glikemia na czczo po tygodniu 129 mg/dl, Hb A1c-8,7 %; cukromocz nieobecny, ketonuria nieobecna; TSH-12mU/l; morfologia krwi obwodowej: Hb 14,5g%, Ht 41%, Erytrocyty 4,5 mln/mm3, leukocyty 7,6 tys. mm3, mocznik 24 mg%, kreatynina 1,0mg%. USG tarczycy: tarczyca mała, zanikowa bez widocznych guzków.
W rodzinie ojciec choruje na niedokrwistość złośliwą a matka chorobę Hashimoto. Jakie powinno być dalsze prawidłowe postępowanie lekarskie?}

22-letnia pacjentka z cukrzycą typu 1 rozpoznaną przed 5 laty o chwiejnym przebiegu została przyjęta do Kliniki w ciężkim stanie ogólnym, przytomna ale z powierzchownym kontaktem. Z wywiadu uzyskanego od matki wiadomo, że od 2 dni przed hospitalizacją skarżyła się na wzmożone pragnienie, wielomocz, bóle brzucha, wymioty treścią pokarmową, duszność spoczynkową. Tydzień wcześniej skargi na bóle gardła, kaszel z odksztuszaniem śluzowo-ropnej plwociny i stany podgorączkowe. Nie zgłaszała się do lekarza. Zażywała APAP. W badaniu fizykalnym stwierdzono: cechy odwodnienia, przyspieszenie oddechu do 40/min., tętna do 120/min., gorączkę 38,5 st.C. Osłuchowo nad polami płucnymi rzężenia drobnobańkowe u podstawy prawego płuca. W badaniu brzucha rozlana bolesność palpacyjna, w śródbrzuszu dodatni objaw otrzewnowy. Wyniki badań laboratoryjnych: Morfologia krwi obwodowej: Leukocytoza 18.000/mm^{3, Ht 46%, Na 149 mmol/l, K 3,2 mmol/l, glikemia przy przyjęciu 526 mg%, mocznik 62 mg%, kreatynina 1,4 mg%. Mocz: cukromocz 5,2%, ketonuria ++++, białkomocz 65mg%. Gazometria tętnicza:
pH 7,08, pO2 70mmHg, pCO2 18 mmHg, HCO3 12mmol/l, Rtg klatki piersiowej: zagęszczenia zapalne u podstawy prawego płuca. USG jamy brzusznej: rozdęcie pętli jelita cienkiego z pojedynczymi poziomami płynu. U pacjentki rozpoznano kwasicę ketonową oraz prawostronne zapalenie płuc. Które ze stwierdzeń dotyczących diagnostyki i terapii w/w schorzenia jest błędne?}

Pacjentka lat 63 z cukrzycą typu 2, bez otyłości rozpoznaną przed 5 laty leczoną od początku dietą i Metforminą w dawce 1,5 g /dobę. W związku z hiperglikemią na czczo rzędu 180-220 mg% lekarz pierwszego kontaktu dodał Glimepiryd w dawce 2 mg/dobę. Aktualnie została skierowana do szpitala po utracie przytomności, która wystąpiła rano po wstaniu z łóżka z towarzyszącą glikemią
28 mg%. Po dożylnym podaniu glukozy nastąpił powrót pełnej świadomości. Wskaż najbardziej właściwe postępowanie lekarskie:

25-letnia pacjentka pracownik umysłowy, z cukrzycą typu 1 od 4 lat, od roku zamężna zgłosiła się do specjalisty diabetologa z zapytaniem czy nie ma aktualnie p/wskazań do zajścia w ciążę. Dotychczas nie stwierdzono późnych powikłań cukrzycy. W badaniu fizykalnym stwierdzono niedowagę, masa ciała 55 kg przy wzroście 165 cm co odpowiada BMI = 20 kg/m^{2. Od początku
zachorowania leczona analogami insuliny w reżimie: Humalog 14j.-10j.-8j. odpowiednio przed głównymi posiłkami i Lantus -14j. o godz. 22.00. Wyniki aktualnych badań laboratoryjnych HbA1c=7,5%; średnia glikemia dobowa 170 mg%; dobowy profil glikemii: przed śniadaniem 140mg%; 2 godz. po śniadaniu 180 mg%; przed obiadem 165mg%; 2 godz. po obiedzie 220 mg%;
przed kolacją 145 mg%; po kolacji 190mg%; w nocy ok. 3.00 - 172 mg%. W badaniu moczu: glukozuria dobowa 1,4%,ketonuria nieobecna. W odpowiedzi usłyszała, że obecnie jest niedobry moment do zajścia w ciążę. Jakich argumentów użył lekarz? Wskaż niewłaściwy:}

Pacjentka lat 35 dotychczas zdrowa, w 3-ej ciąży ok. 5 hbd. Wzrost 165 cm, masa ciała 70 kg, BMI 26 kg/m². Pierwsza ciąża zakończona zgonem wewnątrzmacicznym płodu ok. 12 tygodnia w 29 roku życia. Druga ciąża donoszona zakończona urodzeniem zdrowego dziecka przed 3 laty. W rodzinie matka choruje na cukrzycę typu 2 leczona lekami doustnymi. Siostra pacjentki otyła, przed ½ rokiem stwierdzono u niej upośledzoną tolerancję glukozy i nadciśnienie tętnicze pierwotne. Pacjentka zgłosiła się do lekarza ginekologa, który po rozpoznaniu ciąży zalecił wykonanie badań laboratoryjnych. Glikemia na czczo wynosiła 111 mg%, mocz badanie ogólne wynik prawidłowy. Jakie powinno być dalsze postępowanie lekarza ginekologa?

72-letni pacjent otyły z wieloletnim nadciśnieniem tętniczym, chorobą niedokrwienną serca z utrwalonym migotaniem przedsionków, hiperlipidemią mieszaną ostatnio leczący się niesystematycznie został przyjęty do Kliniki Neurologii z powodu świeżego udaru mózgu - niedokrwiennego pod postacią niedowładu połowiczego prawostronnego. Przy przyjęciu w stanie ogólnym średniociężkim. W badaniu fizykalnym stwierdzono ciśnienie tętnicze 190/90 mmHg, niedowład wiotki prawych kończyn, czynność serca niemiarowa zupełnie ok. 84/min, nad polami płucnymi bez cech zastoju w krążeniu małym, w badaniu brzucha bez odchyleń, brak tętna na tętnicach grzbietowych stóp i piszczelowych tylnych oraz grzybica napletka. W badaniach biochemicznych stwierdzono: glikemia przygodna przy przyjęciu 285 mg%, glukozuria ++, ketonuria nb. Glikemia poranna na czczo 208mg%, HbA1c=8,8%. Cholesterol całkowity 260mg%, ch-HDL-3 3mg%, ch-LDL-180mg%, trojglicerydy 240mg%., mocznik 42 mg%, kreatynina 1,4mg%, eGFR 48 ml/min. Jakie postępowanie terapeutyczne zaproponujesz?

Ryzyko hipoglikemii w przypadku równoczesnego stosowania z pochodnymi sulfonylomocznika nasilają:

Krótkotrwała insulinoterapia w świeżo rozpoznanej cukrzycy typu 2 jest stosowana:

Do niedoboru kwasu foliowego i witaminy B12 dochodzi podczas długiego stosowania:

Pacjent lat 52 z cukrzycą typu 1 od 25 lat, leczony insuliną w reżimie 4 wstrzyknięć został przyjęty do Kliniki Chirurgii w trybie ostrym z powodu silnego bólu brzucha zlokalizowanego w prawym dole biodrowym z towarzyszącymi nudnościami
i gorączką do 38st.C. Przy przyjęciu w dość ciężkim stanie ogólnym. W badaniu przedmiotowym zwracało uwagę wzmożone napięcie powłok brzusznych i dodatni objaw Goldflama po stronie prawej oraz dodatni objaw otrzewnowy w prawym śródbrzuszu. Z wywiadu od lekarza leczącego - diabetologa wiadomo, że pacjent ma późne powikłania cukrzycy - retinopatię cukrzycową, nefropatię cukrzycową oraz polineuropatię obwodową - mieszaną. Od pół roku pojawiły się zaburzenia potencji i okresowo dolegliwości dyzuryczne. Na 2 tygodnie przed obecną hospitalizacją nagle zasłabł czemu towarzyszyła glikemia 22 mg%. Wyniki badań dodatkowych: glikemia 542 mg%, Na-145mmol/l, K-3,5mmol/l, mocznik-57 mg%, kreatynina-1,4 mg%, leukocytoza - 25.400/mm³ z granulocytozą obojętnochłonną 88%, PSA w normie. Gazometria tętnicza: pH=7,23, HCO3 = 20 mmol/l, BE 8 mmol/l, pO2 77mmHg, PCO2 18mmHg. W badaniu moczu glukoza - 2,7%, aceton+++, białko 65mg%, ropo-mocz, bakteriuria. Które z poniższych stwierdzeń jest najbliższe prawdy?

Glikwidon jest pochodną sulfonylomocznika która prawie całości jest wydalana z żółcią i kałem. Glikwidon można podawać chorym z umiarkowaną i stabilną niewydolnością nerek u chorych na cukrzycę typu 2.

Wcześniejszemu występowaniu rzeczywistej późnej nieskuteczności pochodnych sulfonylomocznika sprzyja:

Szczególna predyspozycja do hipoglikemii indukowanej pochodnymi sulfonylomocznika cechuje chorych na cukrzycę typu MODY, dlatego u tych chorych należy stosować krótkodziałające pochodne sulfonylomocznika zaczynając od małych dawek.

Ochronne działanie metforminy na układ krążenia wynika z:

Późną nieskuteczność pochodnych sulfonylomocznika stosowanych w pełnej dawce dobowej rozpoznaje się gdy:

Wskaż prawdziwe twierdzenie dotyczące mechanizmu działania metforminy u chorych na cukrzycę typu 2:

Jakie są przeciwwskazania do wykonania testu Valsalwy?

Postępowanie u chorych na cukrzycę ze stabilną chorobą niedokrwienną serca powinno obejmować:
1) modyfikację klasycznych czynników ryzyka (np. palenie tytoniu, nadciśnienie tętnicze);
2) korekcję zaburzeń metabolicznych (zaburzenia lipidowe, krzepnięcia);
3) u osób z nadwagą lub otyłych - dążenie do obniżenia masy ciała;
4) wykonanie echokardiograficznej próby obciążeniowej celem wykluczenia niemego niedokrwienia;
5) leczenie farmakologiczne w zależności od chorób towarzyszących, z uwzględnieniem b-adrenolityków.
Prawidłowa odpowiedź to:

Które z niżej wymienionych działań niepożądanych leków hipotensyjnych nie występuje u chorych na cukrzycę?
1) pogorszenie tolerancji węglowodanów (tiazydy, b-blokery);
2) podwyższenie stężenia lipidów w surowicy krwi (tiazydy, b-blokery);
3) zwiększone zatrzymywanie sodu (Na⁺) (metyldopa, hydralazyna);
4) hipotonia ortostatyczna (inhibitory ACE, metyldopa, diuretyki, blokery kanału wapniowego);
5) równoczesne stosowanie NLPZ może u osób starszych zmniejszać efekt hipotensyjny inhibitorów ACE i leków moczopędnych oraz pogarszać wydolność nerek i nasilać hiperkaliemię.
Prawidłowa odpowiedź to:

1 mg glukagonu podany domięśniowo lub podskórnie podczas hipoglikemii podnosi glikemię średnio o:

U chorych z cukrzycą typu LADA część komórek zachowuje funkcję wydzielniczą i dlatego doustne leki hipoglikemizujące mogę być skuteczne w osiągnięciu dobrego wyrównania cukrzycy zwłaszcza w jej początkowym stadium.

O czym mówi teoria „oszczędnego genotypu”?

Spośród poniższych substancji uwalnianych przez tkankę tłuszczową, wskaż te, które wpływają na obniżenie insulinooporności:
1) leptyna;  2) adiponektyna;  3) adypsyna;  4) rezystyna;  5) TNF-α.
Prawidłowa odpowiedź to:

Które z leków stosowanych w terapii cukrzycy typu 2 działają w głównej mierze przez nasilenie sekrecji insuliny?
1) pochodne sulfonylomocznika;   4) akarboza;
2) glinidy;         5) glitazony.
3) metformina;
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż zdanie fałszywe dotyczące osi inkretynowej:

Która terapia skojarzona przy zastosowaniu leków doustnych używanych w cukrzycy typu 2 jest błędna?

Neuropatia ruchowa będąca jedną z przyczyn zespołu stopy cukrzycowej objawia się przede wszystkim:
1) drżeniami mięśni stóp;
2) obniżeniem temperatury skóry stopy;
3) osłabieniem siły mięśniowej;
4) młoteczkowatym ustawieniem palców;
5) przerostem mięśni stóp;
6) ograniczeniem ruchomości w stawach.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zaburzenia metabolizmu glukozy nasilają:
1) prazosyna, Ca blokery, steroidy, cyklosporyna;
2) prazosyna, tiazydy, steroidy, opiaty;
3) naparstnica, Ca blokery, hormony tarczycy, steroidy;
4) klonidyna, Diazoksyd, kwas nikotynowy, hormony tarczycy;
5) preparaty żelaza, kwas nikotynowy, tiazydy, Ca blokery.
Prawidłowa odpowiedź to:

Objawy hiperglikemii to:

Objawy kwasicy mleczanowej to:
1) oddech kwasiczy, obecność ketonów w moczu, skąpomocz, hipotermia;
2) kwasica metaboliczna, hipoglikemia, ketony w moczu;
3) oddech kwasiczy, zaburzenia świadomości lub śpiączka, odwodnienie, skąpomocz;
4) znacznego stopnia kwasica metaboliczna, skąpomocz, hipotermia, hipotonia;
5) kwasica metaboliczna, ketony w moczu, znaczna hiperglikemia, odwodnienie.
Prawidłowa odpowiedź to:

Czynniki środowiskowe wpływające na wzrost zapadalności na cukrzycę typu 1 to niżej wymienione, z wyjątkiem:

Czynniki chroniące przed rozwojem cukrzycy typu 1 to:

Wskaż zdanie prawidłowe:

Wskazania do stosowania agonistów receptora GLP-1 to:
1) nieskuteczność doustnej terapii metforminą i/lub pochodnymi sulfonylomocznika;
2) niewydolność nerek;
3) insulinooporność wymagająca stosowania dużych dawek insuliny, celem zmniejszenia dawki insuliny;
4) zaburzenia opróżniania żołądka (gastropareza);
5) dzieci i młodzież > 10 r.ż.
Prawidłowa odpowiedź to:

Podaj obserwowane w okresie prawidłowej ciąży zmiany metabolizmu u matki:
1) wzrost lipolizy;       5) wzrost glikemii po posiłku;
2) zmniejszenie lipolizy;     6) spadek glikemii po posiłku;
3) zmniejszenie glikemii na czczo;  7) wzrost insulinooporności;
4) zwiększenie glikemii na czczo;   8) spadek insulinooporności.
Prawidłowa odpowiedź to:

Hipoglikemizujące działanie pochodnych sulfonylomocznika nasilają:

Prawidłową konfiguracją hormonów tarczycy u kobiet z cukrzycą ciążową jest:

Wcześniejszy szczyt zachorowań na cukrzycę typu 1 wśród dziewcząt niż u chłopców zależy od zmian w stężeniu następujących hormonów:

Cukrzyca typu 1 jest przyczyną zaburzeń menstruacji wśród dorosłych kobiet z powodu:
1) niedostatecznej kontroli metabolicznej cukrzycy;
2) wysokiego stężenia prolaktyny;
3) wysokiego stężenia testosteronu;
4) zaburzeń funkcji neurosekrecyjnych podwzgórza w zakresie gonadotropin;
5) upośledzenia funkcji gonad.
Prawidłowa odpowiedź to:

W pierwszym okresie niedocukrzenia obserwujemy wzrost:
1) adrenaliny;       4) hormonów inkretynowych;
2) glukagonu;       5) kortyzolu.
3) C-peptydu;
Prawidłowa odpowiedź to:

Pierwotny hiperaldosteronizm (Zespół Cohna) powoduje zaburzenia sekrecji insuliny z powodu:

U chorych z nadczynnością tarczycy zaburzenia metabolizmu węglowodanów są wynikiem:
1) wzrostu stężenia TSH;
2) nasilenia procesów glukoneogenezy w wątrobie;
3) nasilenia procesów lipolizy;
4) antagonistycznego działania hormonów tarczycy w stosunku do insuliny;
5) zmniejszenia syntezy i degradacji cholesterolu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zwiększone wydzielanie prolaktyny (PRL) może być spowodowane:

Leczenie objawowe autonomicznej neuropatii cukrzycowej układu sercowo-naczyniowego obejmuje:
1) inhibitory ACE;   4) kontrolowany, stopniowany wysiłek fizyczny;
2) beta-blokery;   5) metoklopramid.
3) fludrokortyzon;
Prawidłowa odpowiedź to:

Do rozwoju stopy cukrzycowej predysponują:
1) zniekształcenie stopy;     4) niewłaściwe obuwie;
2) brak edukacji chorego;     5) wieloletnia cukrzyca.
3) obecność modzeli;
Prawidłowa odpowiedź to:

Leczenie przyczynowe neuropatii cukrzycowej nie obejmuje:

W leczeniu objawowym somatycznej neuropatii cukrzycowej stosuje się:
1) amitryptylinę;  2) karbamazepinę;  3) rutynę;  4) tramadol;  5) kodeinę.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do konsekwencji przemiany glukozy w szlaku poliolowym nie należy:

Stężenie którego z czynników układu krzepnięcia/fibrynolizy jest zmniejszone w cukrzycy?

Leczenie cukrzycy typu 2 u dzieci i młodzieży należy rozpocząć od:

Hipotensyjne działanie inhibitorów konwertazy angiotensynowej i diuretyków może ulec osłabieniu, jeżeli leki te będą stosowane równocześnie z:

U chorych na cukrzycę typu 2 znamienna albuminuria wskazuje na wczesny okres porfirii cukrzycowej jeżeli:

Które z poniższych zdań dotyczących fizjologii wydzielania insuliny jest fałszywe?

Która z poniższych form cukrzycy charakteryzuje się zwiększeniem ilości wydzielanej insuliny?

Na pojawienie się insulinooporności, która prowadzi do rozwoju cukrzycy typu 2, może mieć wpływ:
1) zwiększone stężenie estradiolu u osób starszych;
2) spadek stężenia testosteronu u osób starszych;
3) przerost adipocytów w tkance tłuszczowej trzewnej;
4) spadek lipolizy w tkance tłuszczowej trzewnej;
5) zmniejszenie ilości receptorów o wysokim powinowactwie do insuliny w tkankach ludzi starszych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zwiększona synteza naczyniowego śródbłonkowego czynnika wzrostu (VEGF) odgrywa rolę w patogenezie przewlekłych powikłań cukrzycy, dlatego że czynnik ten m.in. zwiększa przepuszczalność naczyń.

Wśród trzech różnych leków hipotensyjnych stosowanych jednocześnie u chorego na cukrzycę typu 2 powinny znaleźć się zawsze, o ile nie występują u danego chorego przeciwwskazania:
1) inhibitor konwertazy angiotensynowej;    4) diuretyk;
2) sartan;             5) beta-adrenolityk;
3) antagonista wapnia;         6) alfa-adrenolityk.
Prawidłowa odpowiedź to: