Kostarox

Produkt leczniczy jest wskazany do stosowania u dorosłych i młodzieży 16 lat i starszej w objawowym leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów (ChZS), reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS), zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa oraz leczeniu bólu i objawów stanu zapalnego stawów w ostrej fazie dny moczanowej.

Produkt leczniczy jest wskazany do stosowania u dorosłych i młodzieży w wieku 16 lat i starszej w krótkotrwałym leczeniu bólu o umiarkowanym nasileniu, związanego ze stomatologicznym zabiegiem chirurgicznym.

Decyzję o przepisaniu wybiórczego inhibitora COX₂ należy podejmować na podstawie oceny indywidualnych zagrożeń u pacjenta.

Produkt leczniczy należy stosować możliwie jak najkrócej i w najmniejszej skutecznej dawce dobowej, gdyż ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych związane ze stosowaniem etorykoksybu może zwiększać się wraz z wielkością dawki i długością leczenia.

Należy okresowo weryfikować potrzebę dalszego stosowania produktu leczniczego łagodzącego objawy oraz uzyskaną odpowiedź na leczenie, zwłaszcza u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów.

Choroba zwyrodnieniowa stawów. Zalecana dawka wynosi 30 mg raz/dobę.

U niektórych pacjentów z niedostatecznym złagodzeniem objawów zwiększenie dawki do 60 mg raz/dobę może zwiększyć skuteczność.

W przypadku braku zwiększenia korzyści terapeutycznych, należy rozważyć inne sposoby leczenia.

Reumatoidalne zapalenie stawów. Zalecana dawka wynosi 60 mg raz/dobę.

U niektórych pacjentów z niedostatecznym złagodzeniem objawów zwiększenie dawki do 90 mg raz/dobę może zwiększyć skuteczność.

Po ustabilizowaniu się stanu klinicznego pacjenta właściwe może być zmniejszenie dawki do 60 mg raz/dobę.

W przypadku braku zwiększenia korzyści terapeutycznych, należy rozważyć inne sposoby leczenia.

Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa. Zalecana dawka wynosi 60 mg raz/dobę.

U niektórych pacjentów z niedostatecznym złagodzeniem objawów zwiększenie dawki do 90 mg raz/dobę może zwiększyć skuteczność.

Po ustabilizowaniu się stanu klinicznego pacjenta, właściwe może być zmniejszenie dawki do 60 mg raz/dobę.

W przypadku braku zwiększenia korzyści terapeutycznych, należy rozważyć inne sposoby leczenia.

Ostre zespoły bólowe. W ostrych zespołach bólowych etorykoksyb należy stosować wyłącznie w okresie występowania ostrych objawów bólowych.

Ostre zapalenie stawów w przebiegu dny moczanowej. zalecana dawka wynosi 120 mg raz/dobę.

Podczas badań klinicznych u pacjentów z dną moczanową o ostrym przebiegu etorykoksyb podawano przez 8 dni.

Ból po stomatologicznym zabiegu chirurgicznym. Zalecana dawka wynosi 90 mg raz/dobę, maks. do 3 dni.

U niektórych pacjentów może być konieczne zastosowanie innej analgezji pooperacyjnej oprócz produktu leczniczego podczas 3-dniowej terapii.

Stosowanie większych dawek niż zalecane w poszczególnych wskazaniach nie wykazało większej skuteczności lub nie było zbadane.

Dlatego:

• dawka zalecana w ChZS nie powinna być większa niż 60 mg/dobę;
• dawka zalecana w RZS i zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa nie powinna być większa niż 90 mg/dobę;
• dawka zalecana w dnie moczanowej o ostrym przebiegu nie powinna być większa niż 120 mg/dobę, a leczenie tą dawką może trwać maks. 8 dni;
• dawka w leczeniu ostrego bólu po stomatologicznym zabiegu chirurgicznym nie powinna być większa niż 90 mg/dobę, a leczenie taką dawką może trwać maks. 3 dni.

Osoby w podeszłym wieku. U osób w podeszłym wieku modyfikacja dawki nie jest konieczna. U osób w podeszłym wieku należy zachować ostrożność.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Niezależnie od wskazania, u pacjentów z lekkimi zaburzeniami czynności wątroby (5-6 punktów wg skali Childa-Pugha) nie należy stosować dawki większej niż 60 mg raz/dobę.

U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (7-9 punktów wg skali Childa-Pugha), niezależnie od wskazania, nie należy stosować dawki większej niż 30 mg raz/dobę.

Zaleca się ostrożność ze względu na ograniczoną liczbę danych klinicznych, zwłaszcza u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby.

Nie uzyskano doświadczenia klinicznego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (10 punktów wg skali Childa-Pugha), dlatego stosowanie etyrokoksybu u tych pacjentów jest przeciwwskazane.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek przy Cl_Cr ≥30 ml/min modyfikacja dawki nie jest konieczna.

Stosowanie etorykoksybu u pacjentów z Cl_Cr <30 ml/min jest przeciwwskazane.

Dzieci i młodzież. Stosowanie etorykoksybu u dzieci i młodzieży poniżej 16 lat jest przeciwwskazane.

Produkt można przyjmować niezależnie od posiłków.

Działanie może rozpocząć się szybciej, jeśli produkt przyjmuje się na czczo.

Należy to uwzględnić, jeśli konieczne jest uzyskanie szybkiego działania przeciwbólowego.

Etorykoksyb jest doustnym, wybiórczym w zakresie dawek klinicznych inhibitorem COX₂. W badaniach z zakresu farmakologii klinicznej etorykoksyb w dawkach do 150 mg/dobę powodował zależne od dawki hamowanie aktywności COX₂ bez hamowania COX₁. Etorykoksyb nie hamował syntezy prostaglandyn w żołądku i nie wpływał na czynność płytek krwi.

1 tabl. powl. zawiera 30 mg, 60 mg lub 120 mg etorykoksybu.

Podawanie etorykoksybu w dawce 120 mg/dobę osobom przyjmującym długotrwale warfarynę powodowało zwiększenie o około 13 % wartości międzynarodowego wskaźnika znormalizowanego (ang. INR).

Dlatego należy kontrolować czas protrombinowy/INR u pacjentów otrzymujących leki o działaniu przeciwzakrzepowym, zwłaszcza w 1-szych dniach leczenia etorykoksybem lub po zmianie jego dawki.

NLPZ mogą zmniejszać działanie leków moczopędnych i innych przeciwnadciśnieniowych produktów leczniczych. U niektórych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (np. odwodnionych lub w podeszłym wieku z zaburzoną czynnością nerek) jednoczesne stosowanie inhibitora ACE lub antagonisty receptora angiotensyny II i produktów leczniczych hamujących cyklooksygenazę może powodować dalsze zaburzenia czynności nerek, włącznie z możliwością wystąpienia ostrej niewydolności nerek, zwykle odwracalnej. Takie interakcje należy brać pod uwagę u pacjentów przyjmujących etorykoksyb jednocześnie z inhibitorami ACE lub antagonistami receptora angiotensyny II. Dlatego kombinację leków należy stosować ostrożnie, zwłaszcza u osób starszych. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni. Należy też rozważyć kontrolowanie czynności nerek po rozpoczęciu skojarzonego leczenia oraz okresowo później.

W badaniu z udziałem zdrowych ochotników stwierdzono, że w stanie równowagi stacjonarnej etorykoksyb w dawce 120 mg raz/dobę nie wywierał wpływu na przeciwpłytkowe działanie ASA (81 mg raz/dobę). Etorykoksyb można podawać jednocześnie z małymi dawkami ASA stosowanymi w profilaktyce sercowo-naczyniowej. Jednak jednoczesne stosowanie ASA w małych dawkach i etorykoksybu może zwiększyć częstość owrzodzenia przewodu pokarmowego lub innych zaburzeń w porównaniu ze stosowaniem samego etorykoksybu.

Nie zaleca się jednoczesnego stosowanie etorykoksybu z ASA w większych dawkach niż stosowane w profilaktyce chorób układu krążenia lub z innymi lekami z grupy NLPZ.

Nie badano interakcji tych leków z etorykoksybem, ale jednoczesne stosowanie cyklosporyny lub takrolimusu z lekami z grupy NLPZ może zwiększać nefrotoksyczne działanie cyklosporyny lub takrolimusu. Należy kontrolować czynność nerek podczas jednoczesnego stosowania etorykoksybu z cyklosporyną lub takrolimusem.

Leki z grupy NLPZ zmniejszają wydalanie litu przez nerki, zwiększając w ten sposób jego stężenie w osoczu. Jeśli to konieczne, należy uważnie kontrolować stężenie litu we krwi i dostosować jego dawkę zarówno podczas skojarzonego stosowania, jak i po odstawieniu NLPZ.

Przeprowadzono 2 badania, w których oceniano działanie etorykoksybu podawanego przez 7 dni w dawce 60 mg, 90 mg lub 120 mg raz/dobę pacjentom z reumatoidalnym zapaleniem stawów, przyjmujących metotreksat raz/tydz. w dawkach 7,5-20 mg. Etorykoksyb w dawkach 60 mg i 90 mg nie wpływał na stężenie metotreksatu w osoczu ani na klirens nerkowy metotreksatu. W jednym badaniu etorykoksyb w dawce 120 mg nie wpływał na stężenie, a w 2. badaniu zwiększał stężenie metotreksatu w osoczu o 28 % i zmniejszał klirens nerkowy metotreksatu o 13 %. Pacjentów przyjmujących jednocześnie etorykoksyb i metotreksat należy obserwować ze względu na działanie toksyczne metotreksatu.

Etorykoksyb w dawce 60 mg podawany jednocześnie z doustnym środkiem antykoncepcyjnym zawierającym 35 µg etynyloestradiolu (EE) i 0,5-1 mg noretyndronu przez 21 dni zwiększał o 37 % wartość AUC_0-24h EE w stanie stacjonarnym. Etorykoksyb w dawce 120 mg podawany z tym samym doustnym środkiem antykoncepcyjnym (jednocześnie lub w odstępie 12 h) zwiększał AUC_0-24h EE w stanie stacjonarnym o 50-60 %. Podczas wyboru doustnego środka antykoncepcyjnego do stosowania jednocześnie z etorykoksybem należy brać pod uwagę zwiększenie stężenia EE. Zwiększenie stężenia EE może zwiększyć częstość działań niepożądanych związanych ze stosowaniem doustnych środków antykoncepcyjnych (tj. żylne incydenty zakrzepowe u kobiet z grupy ryzyka).

Podawanie etorykoksybu w dawce 120 mg przez 28 dni podczas hormonalnej terapii zastępczej zawierającej sprzężone estrogeny (w dawce 0,625 mg), zwiększyło średnią wartość AUC_0-24h w stanie stacjonarnym niesprzężonych estrogenów: estronu (41 %), ekwiliny (76 %) i 17-β-estradiolu (22 %). Nie badano wpływu etorykoksybu w zalecanych dawkach 30 mg, 60 mg i 90 mg podczas długotrwałej terapii. Wpływ etorykoksybu w dawce 120 mg na ekspozycję (AUC_0-24h) na te estrogenowe składowe sprzężonych estrogenów stanowił mniej niż połowę wpływu obserwowanego podczas stosowania sprzężonych estrogenów w monoterapii, a dawkę zwiększono z 0,625 do 1,25 mg. Znaczenie kliniczne tych danych nie jest znane, a stosowanie większych dawek sprzężonych estrogenów jednocześnie z etorykoksybem nie zostało zbadane.

Podczas wyboru pomenopauzalnej hormonalnej terapii zastępczej do stosowania jednocześnie z etorykoksybem należy uwzględnić zwiększenie stężenia estrogenów, gdyż mogłoby się ono wiązać ze zwiększeniem ryzyka działań niepożądanych HTZ.

W badaniach interakcji etorykoksyb nie wpływał znacząco klinicznie na farmakokinetykę prednizonu lub prednizolonu. Etorykoksyb podawany przez 10 dni w dawce 120 mg raz/dobę zdrowym ochotnikom nie zmieniał wartości AUC_0-24h digoksyny w stanie stacjonarnym i nie wpływał na jej wydalanie nerkowe. Stwierdzono zwiększenie wartości C_max digoksyny (o około 33 %). U większości pacjentów zmiana ta nie miała na ogół istotnego znaczenia klinicznego, jednak pacjentów ze zwiększonym ryzykiem działania toksycznego digoksyny należy obserwować podczas jednoczesnego stosowania digoksyny i etorykoksybu.

Etorykoksyb jest inhibitorem aktywności ludzkiej sulfotransferazy, zwłaszcza SULT1E1. Wykazano, że etorykoksyb zwiększa stężenie etynyloestradiolu w surowicy. Wprawdzie istnieje obecnie mało danych dotyczących działania sulfotransferaz i trwają badania nad znaczeniem klinicznym tych enzymów dla metabolizmu wielu leków, ale zalecane jest zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania etorykoksybu z innymi substancjami czynnymi, które są metabolizowane głównie przez sulfotransferazy (np. salbutamol w postaci doustnej, minoksydyl).

Badania in vitro wykazały, że etorykoksyb nie powinien hamować izoenzymów cytochromu P450 (CYP) 1A2, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 i 3A4. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników etorykoksyb w dawce 120 mg raz/dobę nie zmieniał aktywności wątrobowego izoenzymu CYP3A4, ocenionej na podstawie testu oddechowego po podaniu erytromycyny. W głównym szlaku metabolicznym etorykoksybu biorą udział enzymy układu CYP. Wydaje się, że w metabolizmie etorykoksybu in vivo uczestniczy izoenzym CYP3A4. Badania in vitro wskazują, że CYP2D6, CYP2C9, CYP1A2 oraz CYP2C19 również mogą katalizować procesy głównego szlaku metabolicznego etorykoksybu, ale ich udział ilościowy nie został określony w badaniach in vivo.

Ketokonazol, silny inhibitor CYP3A4, podawany przez 11 dni zdrowym ochotnikom w dawce 400 mg raz/dobę, nie wpływał istotnie klinicznie na farmakokinetykę etorykoksybu po podaniu pojedynczej dawki 60 mg (zwiększenie AUC o 43 %). Jednoczesne podawanie silnych inhibitorów CYP3A4, worykonazolu (doustnie) lub mikonazolu (miejscowego żelu doustnego) i etorykoksybu powoduje niewielki wzrost ekspozycji na etorykoksyb, ale dostępne dane naukowe nie wskazują, aby to działanie miało znaczenie kliniczne. Jednoczesne stosowanie etorykoksybu i ryfampicyny, silnego induktora enzymów układu CYP, powodowało zmniejszenie o 65 % stężenia etorykoksybu w osoczu. Interakcja ta może prowadzić do nawrotu objawów choroby, gdy oba produkty lecznicze stosowane są jednocześnie. Mimo że informacja ta może sugerować zwiększenie dawki, to nie zaleca się zwiększenia dawki etorykoksybu, gdyż nie badano połączenia ryfampicyny z etorykoksybem w dawkach większych od zalecanych w poszczególnych wskazaniach.

Leki zobojętniające nie wpływają znacząco klinicznie na farmakokinetykę etorykoksybu.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Czynna choroba wrzodowa żołądka i/lub dwunastnicy lub krwawienie z przewodu pokarmowego.

Pacjenci, u których podanie ASA lub innego NLPZ, w tym inhibitorów COX₂, wywołało skurcz oskrzeli, ostry nieżyt nosa, polipy nosa, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywkę lub reakcje typu alergicznego.

Ciąża i karmienie piersią.

Ciężkie zaburzenia czynności wątroby (stężenie albuminy w surowicy <25 g/l lub ≥10 punktów wg skali Childa-Pugha).

Szacunkowy Cl_Cr <30 ml/min.

Dzieci i młodzież poniżej 16 lat.

Zapalenie błony śluzowej jelit.

Zastoinowa niewydolność serca (klasa II-IV wg NYHA).

Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym, u których ciśnienie krwi jest stale zwiększone ponad 140/90 mmHg i nie jest odpowiednio kontrolowane.

Rozpoznana choroba niedokrwienna serca, choroba tętnic obwodowych i/lub choroba naczyń mózgowych.

U pacjentów leczonych etorykoksybem obserwowano powikłania w obrębie górnego odcinka przewodu pokarmowego (perforacje, owrzodzenie lub krwawienia [POK]), a niektóre z nich prowadziły do zgonu.

Zaleca się ostrożność podczas leczenia pacjentów, u których istnieje zwiększone ryzyko powikłań w obrębie górnego odcinka przewodu pokarmowego związanych ze stosowaniem NLPZ:

• osób w podeszłym wieku
• pacjentów przyjmujących jednocześnie inne NLPZ lub ASA
• pacjentów z chorobą w obrębie przewodu pokarmowego, taką jak owrzodzenie i krwawienie w wywiadzie

Podczas jednoczesnego stosowania etorykoksybu i ASA (nawet małych dawek) istnieje zwiększone ryzyko dalszych działań niepożądanych dotyczących przewodu pokarmowego (owrzodzenie lub inne powikłania żołądkowo-jelitowe).

W długotrwałych badaniach klinicznych nie wykazano istotnej różnicy w odniesieniu do bezpieczeństwa wobec układu pokarmowego między wybiórczymi inhibitorami COX₂ z ASA a NLPZ z ASA.

Z danych klinicznych wynika, że w porównaniu z placebo i niektórymi NLPZ, stosowanie leków z grupy wybiórczych inhibitorów COX₂ może być związane z ryzykiem zdarzeń zakrzepowych (zwłaszcza zawału mięśnia sercowego i udaru).

Ponieważ ryzyko zaburzeń sercowo-naczyniowych podczas stosowania etorykoksybu może zwiększać się wraz ze zwiększeniem dawki i czasem trwania leczenia, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę dobową przez możliwie najkrótszy czas.

Należy okresowo weryfikować potrzebę dalszego stosowania produktu leczniczego łagodzącego objawy oraz uzyskaną odpowiedź na leczenie, zwłaszcza u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów.

U pacjentów ze znaczącym ryzykiem działań niepożądanych dotyczących układu krążenia (np. z nadciśnieniem tętniczym, hiperlipidemią, cukrzycą, palących tytoń), należy stosować etorykoksybem jedynie po dokładnym rozważeniu celowości takiego leczenia.

Wybiorcze inhibitory COX₂ nie zastępują ASA w zapobieganiu zakrzepowo-zatorowym chorobom układu sercowo-naczyniowego ze względu na brak działania przeciwpłytkowego. Dlatego nie należy przerywać leczenia przeciwpłytkowego.

Prostaglandyny powstające w nerkach mogą pełnić rolę wyrównawczą w utrzymywaniu przepływu nerkowego. Dlatego w warunkach zaburzonego przepływu nerkowego stosowanie etorykoksybu może powodować zmniejszenie wytwarzania prostaglandyn, a wtórnie - zmniejszenie przepływu krwi przez nerki i zaburzenia czynności nerek.

Największe ryzyko takiego działania dotyczy pacjentów z istniejącymi znaczącymi zaburzeniami czynności nerek, niewyrównaną niewydolnością serca lub marskością wątroby.

Należy rozważyć kontrolowanie czynności nerek u tych pacjentów.

Podobnie jak w przypadku innych produktów leczniczych hamujących wytwarzanie prostaglandyn, u pacjentów przyjmujących etorykoksyb obserwowano zatrzymanie płynów, obrzęki i nadciśnienie tętnicze.

Stosowanie wszystkich NLPZ, w tym etorykoksybu, może być związane z wystąpieniem lub nawrotem zastoinowej niewydolności serca.

Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością serca, zaburzeniami czynności lewej komory serca lub nadciśnieniem tętniczym w wywiadzie oraz u pacjentów z obrzękami z jakiejkolwiek innej przyczyny.

W razie pogorszenia stanu tych pacjentów, należy wdrożyć odpowiednie postępowanie, włącznie z odstawieniem etorykoksybu.

Stosowanie etorykoksybu, zwłaszcza w dużych dawkach, może wiązać się z częstszym występowaniem ciężkiego nadciśnienia tętniczego w porównaniu z innymi NLPZ i wybiórczymi inhibitorami COX₂.

Dlatego przed rozpoczęciem leczenia etorykoksybem należy skontrolować nadciśnienie tętnicze i zwrócić szczególną uwagę na konieczność kontrolowania ciśnienia tętniczego podczas leczenia etorykoksybem.

Ciśnienie tętnicze krwi należy kontrolować w ciągu 2 tyg. od rozpoczęcia leczenia, a następnie okresowo.

Jeśli ciśnienie tętnicze zwiększy się znacząco, należy rozważyć inną metodę leczenia.

W badaniach klinicznych u około 1% pacjentów leczonych do 1 roku etorykoksybem w dawce 30 mg, 60 mg lub 90 mg/dobę zgłaszano zwiększenie (około 3 lub więcej razy przekraczające górnej granicy normy (GGN)) aktywności AlAT i/lub AspAT.

Należy kontrolować stan każdego pacjenta, u którego wystąpiły podmiotowe i/lub przedmiotowe objawy wskazujące na zaburzenia czynności wątroby lub u którego uzyskano nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby.

Jeśli wystąpią objawy niewydolności wątroby lub zostanie stwierdzone utrzymywanie się nieprawidłowych wyników (ponad 3-krotne przekroczenie GGN), stosowanie etorykoksybu należy przerwać.

Jeżeli podczas leczenia nastąpi pogorszenie czynności opisanych powyżej układów/narządów, należy podjąć właściwe postępowanie lecznicze i rozważyć przerwanie stosowania etorykoksybu.

Należy zapewnić odpowiednią opiekę medyczną podczas stosowania etorykoksybu u osób w podeszłym wieku i u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, wątroby lub serca.

Należy zachować ostrożność rozpoczynając stosowanie etorykoksybu u pacjentów odwodnionych.

Wskazane jest nawodnienie pacjentów przed rozpoczęciem leczenia etorykoksybem.

Po wprowadzeniu do obrotu bardzo rzadko zgłaszano występowanie ciężkich reakcji skórnych (również przypadki zakończone zgonem), w tym złuszczającego zapalenia skóry, zespołu Stevens-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka, związanych ze stosowaniem NLPZ i niektórych wybiórczych inhibitorów COX₂.

Wydaje się, że ryzyko tych działań jest największe na początku terapii, a większość powikłań odnotowano w 1-szym m-cu leczenia.

U pacjentów otrzymujących etorykoksyb odnotowano poważne reakcje nadwrażliwości, takie jak anafilaksja i obrzęk naczynioruchowy.

Stosowanie niektórych wybiórczych inhibitorów COX₂ było związane ze zwiększonym ryzykiem reakcji skórnych u pacjentów z uczuleniem na leki w wywiadzie.

W razie wystąpienia pierwszych objawów wysypki skórnej, zmian na błonach śluzowych lub jakichkolwiek innych objawów nadwrażliwości należy przerwać stosowanie etorykoksybu.

Etorykoksyb może maskować gorączkę i inne objawy stanu zapalnego.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania etorykoksybu z warfaryną lub innymi doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi.

Stosowanie etorykoksybu, tak jak i innych produktów leczniczych hamujących aktywność cyklooksygenazy/syntezę prostaglandyn, nie jest zalecane u kobiet planujących ciążę.

Tabl. produktu leczniczegozawierają laktozę.

Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Pacjenci, u których podczas leczenia etorykoksybem wystąpią zawroty głowy lub senność, nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

W badaniach klinicznych bezpieczeństwo stosowania etorykoksybu oceniano u 9295 osób, w tym u 6757 pacjentów z ChZS, RZS, przewlekłym bólem okolicy lędźwiowo-krzyżowej lub zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa (około 600 pacjentów z ChZS lub RZS leczono przez rok lub dłużej). W badaniach klinicznych profil działań niepożądanych u pacjentów z ChZS i u pacjentów z RZS leczonych etorykoksybem przez rok lub dłużej był zbliżony. W badaniu klinicznym dotyczącym ostrego zapalenia stawów w przebiegu dny moczanowej pacjenci byli leczeni etorykoksybem w dawce 120 mg raz/dobę przez 8 dni. Profil działań niepożądanych w tym badaniu był zasadniczo zbliżony do obserwowanego w badaniu dotyczącym ChZS, RZS i przewlekłego bólu okolicy lędźwiowo-krzyżowej. W programie dotyczącym bezpieczeństwa dla układu sercowo-naczyniowego analizowano wyniki z trzech badań z grupą kontrolną przyjmującą aktywny komparator: 17412 pacjentów z ChZS lub RZS leczonych było etorykoksybem (60 mg lub 90 mg) przez średnio około 18 m-cy. W badaniach klinicznych dotyczących leczenia ostrego bólu pooperacyjnego związanego ze stomatologicznym zabiegiem chirurgicznym, do których włączono 614 pacjentów przyjmujących etorykoksyb (w dawce 90 mg lub 120 mg), profil działań niepożądanych był w zasadzie zbliżony do obserwowanego w badaniach dotyczących łącznie leczenia ChZS, RZS i przewlekłego bólu okolicy lędźwiowo-krzyżowej. Niżej wymienione działania niepożądane występowały częściej niż po podaniu placebo w badaniach klinicznych u pacjentów z ChZS, RZS, przewlekłym bólem okolicy lędźwiowo-krzyżowej lub zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa leczonych etorykoksybem w dawce 30 mg, 60 mg lub 90 mg aż do zalecanej dawki przez okres do 12 tyg., w ramach badania programu MEDAL przez okres do 3,5 roku, w krótkotrwałych badaniach ostrego bólu przez okres do 7 dni lub w okresie po wprowadzeniu etorykoksybu do obrotu.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze:

• (często) zapalenie wyrostka zębodołowego;
• (niezbyt często) zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) niedokrwistość (głównie związana z krwawieniem z przewodu pokarmowego), leukopenia, małopłytkowość.

Zaburzenia układu immunologicznego:

• (niezbyt często) nadwrażliwość;
• (rzadko) obrzęk naczynioruchowy/reakcje anafilaktyczne/rzekomoanafilaktyczne, w tym wstrząs.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania:

• (często) obrzęki/zatrzymywanie płynów;
• (niezbyt często) zwiększenie lub zmniejszenie apetytu, zwiększenie mc.

Zaburzenia psychiczne:

• (niezbyt często) lęk, depresja, zmniejszona sprawność umysłowa, omamy;
• (rzadko) splątanie, niepokój (głównie ruchowy).

Zaburzenia układu nerwowego:

• (często) zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ból głowy;
• (niezbyt często) zaburzenia smaku, bezsenność, parestezje/niedoczulica, senność.

Zaburzenia oka: (niezbyt często) niewyraźne widzenie, zapalenie spojówek.

Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne, zawroty głowy pochodzenia obwodowego.

Zaburzenia serca:

• (często) kołatanie serca, zaburzenia rytmu serca;
• (niezbyt często) migotanie przedsionków, tachykardia, zastoinowa niewydolność serca, niespecyficzne zmiany w EKG, dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego.

Zaburzenia naczyniowe:

• (często) nadciśnienie tętnicze;
• (niezbyt często) zaczerwienienie skóry, incydent naczyniowo-mózgowy, przemijający napad niedokrwienny, przełom nadciśnieniowy, zapalenie naczyń.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia:

• (często) skurcz oskrzeli;
• (niezbyt często) kaszel, duszność, krwawienie z nosa.

Zaburzenia żołądka i jelit:

• (bardzo często) ból brzucha;
• (często) zaparcie, wzdęcia, zapalenie błony śluzowej żołądka, zgaga/refluks, biegunka, niestrawność/dyskomfort w nadbrzuszu, nudności, wymioty, zapalenie błony śluzowej przełyku, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej;
• (niezbyt często) wzdęcie brzucha, zmiany częstości wypróżnień, suchość w jamie ustnej, choroba wrzodowa żołądka i/lub dwunastnicy, wrzody trawienne, w tym perforacja przewodu pokarmowego i krwawienie, zespół jelita drażliwego, zapalenie trzustki.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:

• (często) zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności AspAT;
• (rzadko) zapalenie wątroby, niewydolność wątroby, żółtaczka.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

• (często) wybroczyny;
• (niezbyt często) obrzęk twarzy, świąd, wysypka, rumień, pokrzywka;
• (rzadko) zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, wykwity polekowe.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) kurcze/skurcze mięśni, ból mięśni i kości/sztywność.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) białkomocz, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, niewydolność nerek.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

• (często) astenia/zmęczenie, choroba grypopodobna;
• (niezbyt często) ból w klatce piersiowej.

Badania diagnostyczne:

• (niezbyt często) zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi, zwiększona aktywność kinazy kreatynowej, hiperkaliemia, zwiększenie stężenia kwasu moczowego;
• (rzadko) zmniejszenie stężenia sodu we krwi.

Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL.

Brak dostępnych danych klinicznych dotyczących stosowania etorykoksybu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ etorykoksybu na reprodukcję. Potencjalne ryzyko dla kobiet w ciąży nie jest znane.

Etorykoksyb, tak jak inne substancje czynne hamujące syntezę prostaglandyn, może powodować niedowład macicy oraz przedwczesne zamknięcie przewodu tętniczego (ductus arteriosus) w III trymestrze ciąży.

Stosowanie etorykoksybu w czasie ciąży jest przeciwwskazane.

Jeżeli kobieta zajdzie w ciążę podczas leczenia, stosowanie etorykoksybu trzeba przerwać.

Nie wiadomo, czy etorykoksyb przenika do mleka kobiecego. Etorykoksyb przenika do mleka karmiących szczurów.

Kobiety stosujące etorykoksyb nie mogą karmić piersią.

Nie zaleca się stosowania etorykoksybu, podobnie jak innych produktów leczniczych hamujących COX₂, u kobiet planujących ciążę.

W badaniach klinicznych podawanie pojedynczych dawek etorykoksybu do 500 mg i dawek wielokrotnych do 150 mg/dobę przez 21 dni nie powodowało istotnych objawów toksyczności. Istnieją doniesienia o ostrym przedawkowaniu etorykoksybu, ale w większości wypadków nie zgłaszano działań niepożądanych. Najczęściej obserwowane działania niepożądane odpowiadały profilowi bezpieczeństwa etorykoksybu (tzn. zdarzenia żołądkowo-jelitowe i zdarzenia dotyczące serca i nerek). W razie przedawkowania uzasadnione jest wdrożenie standardowych metod podtrzymujących, np. usunięcie niewchłoniętego leku z przewodu pokarmowego, kliniczna obserwacja pacjenta oraz, jeśli jest to konieczne, zastosowanie leczenia wspomagającego. Etorykoksyb nie jest usuwany podczas hemodializy, nie wiadomo, czy jest możliwe usunięcie etorykoksybu metodą dializy otrzewnowej.